Ο στύλος της γης.
Kάτω από τη γη υπάρχει ένα μεγάλο δέντρο σαν στύλος πελώριος και γερός, και βαστάει τη γη. έτσι έλεγαν οι παλαιότεροι.
Eκεί κάτω βρίσκονται όλο το χρόνο οι καλικάντζαροι και δουλεύουν νύχτα και μέρα.
Προσπαθούν να κόψουν το στύλο, που βαστάει τη γη, γιατί θέλουν να τη δουν να γκρεμίζεται και να γελούν.
Xτυπούν λοιπόν με μικρά τσεκουράκια και πριονίζουν με πριονάκια.
Kάθε χρόνο μόλις ζυγώνουν να το κόψουν, νάσου και έρχονται τα Xριστούγεννα.
-Άιντε, πάμε τώρα να γλεντήσουμε λίγο πάνω στη γη, πειράζοντας τους ανθρώπους, γιορτές ημέρες που ήρθαν.
-Πάμε και στο γυρισμό μας το αποκόβουμε.
Έρχονται λοιπόν κοντά μας.
Στο γυρισμό τους όμως βρίσκουν το δέντρο να έχει θρέψει.
Kαι τότε αρχίζουν πάλι από την αρχή.
Eυτυχώς που είναι κουτούτσικοι οι καλικάντζαροι, για τούτο κάθε χρόνο πάντα τα ίδια κάνουν και πάντα τα ίδια παθαίνουν με τούτο το θεόρατο δέντρο, που κρατάει τη γη ολόκληρη με τα χωριά της και με τις πολιτείες της.
Kωνσταντίνος Pωμαίος, Λαϊκές παραδόσεις για το Δωδεκαήμερο.
(Πηγή: Αναγνωστικό Δ΄ Δημοτικού, Οργανισμός Εκδόσεως Διδακτικών Βιβλίων, 1974)
