Στο μακρινό 1980, πριν ανέβει στην εξουσία το ΠΑΣΟΚ και πολύ πριν κάνει την εμφάνιση της η ιδιωτική τηλεόραση, ο πατέρας μου, Γιώργος Σταμπουλόπουλος, ολοκλήρωσε τη δεύτερη του ταινία μεγάλου μήκους, με τίτλο “Και Ξανά προς τη Δόξα Τραβά”.
Το σενάριο το έγραψε ο ίδιος μαζί με τον Γιάννη Κακουλίδη, σατιρίζοντας την εποχή και προφητεύοντας το τι θα επακολουθούσε. Είναι φοβερή ταινία, αφού καταφέρνει και συμπυκνώνει πάρα μα πάρα πολλά που χαρακτηρίζουν αυτή τη χώρα ακόμα και σήμερα. Προς τιμήν του, ο Γιάννης Φλωρινιώτης δεν φοβήθηκε να αυτοσαρκαστεί, αν και δεν είμαι σίγουρος ότι είχε καταλάβει πλήρως τι ακριβώς προσπαθούσε να πει αυτή η ταινία.
Μέχρι που ενηλικιώθηκα, είχαμε στο σπίτι μια τοστιέρα που έκανε δώρο στον πατέρα μου ένας πραγματικός θαμώνας στο μαγαζί που τραγουδούσε τότε ο Φλωρινιώτης, και μάλιστα θυμάμαι ότι χάρισε από μία τοστιέρα και σε κάθε μέλος του συνεργείου ξεχωριστά, για να τους ευχαριστήσει που κινηματογραφούσαν το ίνδαλμα του. Στο οποίο ξόδευε πολύ χρήμα για να σπάει πιάτα και να πετάει λουλούδια. Χρήμα το οποίο υποθέτω ότι έβγαζε πουλώντας τοστιέρες.
