Ο πρωθυπουργός ανακοίνωσε αυτή την εβδομάδα την έναρξη μιας ολοκληρωμένης επικοινωνιακής αντεπίθεσης της χώρας, ως μια προσπάθεια αποκατάστασης και ανάκτησης της φήμης της χώρας. Με όρους επικοινωνίας και διαφήμισης κάτι τέτοιο αποδίδεται με τον αγγλικό όρο «rebranding», ήτοι ένα νέο brand name (σήμα κατατεθέν) που θα προσδιορίζει αυτό που θέλει η Ελλάδα να είναι τα επόμενα χρόνια στο διεθνές στερέωμα.
Η τελευταία φορά που η Ελλάδα βρέθηκε μεταξύ των δέκα χωρών παγκοσμίως με το θετικότερο επικοινωνιακό εκτόπισμα ήταν την εποχή της διοργάνωσης των Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας. Αυτό το γεγονός, ωστόσο, αποδεικνύει πόσο εύθραυστο και ίσως παραπλανητικό μπορεί να είναι ένα τέτοιο επικοινωνιακό αποτύπωμα. Το 2004 η Ελλάδα ήταν μία χώρα με εξαιρετική φήμη παγκοσμίως αλλά, από την άλλη, ήταν και μία χώρα που ζούσε ένα πλαστό όνειρο ευημερίας αφού στηριζόταν σε στοιχεία «δημιουργικής λογιστικής» και σε έναν ωκεανό δανεικών. Αυτή η ψευδαίσθηση έσκασε ως φούσκα αρκετά χρόνια αργότερα με την έλευση και τυπικά της χρεοκοπίας της ελληνικής οικονομίας.
Θέλω να πιστεύω πως ο πρωθυπουργός δεν έχει κατά νου μία επανάληψη αυτής της εικονικής κατάστασης. Για να αποκτήσει η Ελλάδα θετικό επικοινωνιακό πρόσημο πρέπει προηγουμένως να επιλύσει τα του οίκου της με μεγάλη τόλμη και ειλικρίνεια.
Θετικό πρόσημο δεν μπορεί παρά να έχει μια χώρα με θετικά σκεπτόμενους πολίτες. Η δανεική ευημερία και οι ψευδαισθήσεις είναι, πλέον, γνωστό σε όλους που οδηγούν. Το ζήσαμε και δεν θα έπρεπε να θέλουμε να το ξαναζήσουμε.
Ορθόν λοιπόν να αναζητά η κυβέρνηση την καλλιέργεια φήμης για τη χώρα αλλά η φήμη πρέπει να βασίζεται στέρεα σε ένα νέο εθνικό αφήγημα που θα βασίζεται σε στέρεα θεμέλια. Δεν είμαι σίγουρος πόσοι στην κυβέρνηση –και για να είμαι δίκαιος, γενικότερα στο πολιτικό σύστημα θα έλεγα- έχουν βαθιά γνώση ποιο θα έπρεπε να είναι αυτό το νέο αφήγημα.
Ο επικεφαλής του ΤΑΙΠΕΔ Στέργιος Πιτσιόρλας, για παράδειγμα, εξηγούσε τις προάλλες ότι η επένδυση στο Ελληνικό είναι ένα ισχυρό σήμα προς αυτή την κατεύθυνση. Αναμφισβήτητα έχει δίκιο αλλά δεν αρκεί αυτό. Καμία ιδιωτική επένδυση, ούτε καν ένα άθροισμα παρόμοιων επενδύσεων, δεν μπορούν να συνθέσουν το προφίλ ενός εθνικού «rebranding».
Απαιτείται πολύ μεγάλη προσπάθεια που να ξεκινά από την επιστροφή σε μια οικονομική κανονικότητα (ρευστότητα στην αγορά, σταδιακή αποφορολόγηση για επιχειρήσεις και φυσικά πρόσωπα και δημιουργία νέων ευκαιριών μέσω του αναπτυξιακού νόμου) και φθάνει μέχρι τον επαναπροσδιορισμό της θέσης της χώρας στην γεωπολιτική γεωγραφία.
Όμως, επαναλαμβάνω, καλλιέργεια φήμης μπορεί να γίνει μόνο μέσω της δημιουργίας της αίσθησης ότι δημιουργούνται συνθήκες επανεκκίνησης. Για να στηριχθεί μια εθνική επικοινωνιακή προσπάθεια απαιτείται να υπάρχει «προϊόν» προς επικοινωνία. Κι αυτό καταλήγει στην ανάγκη για εδραίωση συνθηκών πολιτικής ηρεμίας και κοινωνικού consencus.
Από την Επένδυση
