Τις τέσσερις τελευταίες ημέρες που μεταβλήθηκαν τα προγράμματα των τηλεοπτικών καναλιών, εξαιτίας της έλλειψης δελτίων ειδήσεων και ενημερωτικών εκπομπών, λόγω της απεργίας στα ΜΜΕ, δόθηκε η ευκαιρία να παρακολουθήσουμε – κυρίως από τα κρατικά κανάλια – διάφορες εκπομπές και ντοκιμαντέρ που ανέλυαν την οικονομική κατάσταση της χώρας και τη συνδύαζαν με άλλες χώρες είτε της Λατινικής Αμερικής είτε της Ασίας, παραλληλίζοντάς την και με ιστορικά γεγονότα του παρελθόντος, όπως για παράδειγμα την πτώχευση της Ελλάδας επί Χαριλάου Τρικούπη. Προσωπικά εξέλαβα τους παραλληλισμούς αυτούς ως μια προσπάθεια εξωραϊσμού ή και καθαγιασμού της ιδέας είτε της πτώχευσης είτε της λεγόμενης αναδιάρθρωσης του χρέους της χώρας μας.
Τις τελευταίες ημέρες πληθαίνουν εκείνοι που προσπαθούν να καθησυχάσουν την ελληνική κοινωνία, εμπλουτίζοντας την καθημερινότητά μας με απόψεις, που στοιχειοθετούν την ιδέα ότι μια ενδεχόμενη πτώχευση και αναδιάρθρωση ίσως τελικά να μην είναι τόσο κακό σενάριο. Επιχειρηματολογούν, μάλιστα, υποστηρίζοντας, ότι η αποφυγή αποπληρωμής συσσωρευμένων χρεών και δανείων, τα οποία λάβαμε τις προηγούμενες δεκαετίες με συμβατικές δανειακές υποχρεώσεις, που συνήψαν οι ελληνικές κυβερνήσεις με τους εκπροσώπους κερδοσκοπικών οργανισμών και αγορών, φέρει δικαιολογητική βάση και αίσθηση δικαίου, έστω και κατά πλάσμα. Υποστηρίζουν δηλαδή, ότι είναι μια «θεία δίκη» για τους κερδοσκόπους η περικοπή και το κούρεμα των χρεών και ότι ούτως ή άλλως αυτοί είναι κερδισμένοι και δεν έχουν να χάσουν τίποτα. Εξατομικεύουν δε τα επιχειρήματά τους, προωθώντας έντεχνα συμπεριφορές, ότι όσοι έλληνες πολίτες, (δηλαδή το μέγιστο ποσοστό των πολιτών) έχουν δανειακά χρέη σε τράπεζες, ίσως τελικά επωφεληθούν και βγουν κερδισμένοι από το ενδεχόμενο του κουρέματος του χρέους μας. Επιπλέον, σχηματοποιούν την άποψη, ότι σε κάθε περίπτωση, οι πολίτες διαχρονικά δεν έχουν ευθύνες για τη σημερινή κατάσταση, ούτε γνώριζαν τι έπρατταν εν αγνοία τους οι πολιτικοί, που όλα αυτά τα χρόνια λειτουργούσαν σε βάρος των συμφερόντων του κράτους και των πολιτών…

Η προσπάθεια κάποιων να καθαγιάσουν την αναδιάρθρωση και την άρνηση αποπληρωμής των χρεών μας, δηλαδή να νομιμοποιήσουν στη συνείδηση των πολιτών τη στάση πληρωμών, με βάση το ιδεολόγημα της ελληνικής μαγκιάς και ανυπακοής, ακούγεται όχι μόνο επικίνδυνη και απειλητική για το άμεσο και μακρινό μέλλον του τόπου, αλλά κυρίως καταστροφική. Ουσιαστικά επιχειρεί να μεταλλάξει τη νοοτροπία του έντιμου οφειλέτη, που πληρώνει τα χρέη του έστω με κόπο και στερήσεις, προκειμένου να παραμείνει με αξιοπιστία, υπευθυνότητα αλλά κυρίως προοπτική στην παραγωγική και οικονομική διαδικασία, σε νοοτροπία του δεν πληρώνουμε γιατί δεν φταίμε εμείς, αλλά οι ίδιοι οι δανειστές μας, που όφειλαν να μην μας δανείσουν, αφού ήξεραν ότι δεν μπορούμε να τους αποπληρώσουμε όλο το χρέος.
Με άλλα λόγια, μπολιάζεται στη συνείδηση των πολιτών η αντίληψη ότι δεν χρειάζεται να αντιμετωπίσουμε το πρόβλημα αλλά να κρυφτούμε πίσω από αυτό και να υποκριθούμε ότι δεν συμβαίνει τίποτα σημαντικό. Να πείσουμε, δηλαδή, τους εαυτούς μας, ότι δεν χρωστούμε όσα χρωστούμε, και ότι σε τελική ανάλυση δεν έγινε και τίποτα αν οι δανειστές μας δεν πληρωθούν.
Πρόκειται για επιπόλαια όσο και ανεύθυνη στάση, που μαθηματικά οδηγεί το μέλλον όχι μόνο το δικό μας αλλά των παιδιών μας και των παιδιών των παιδιών μας σε μαρασμό και υπανάπτυξη. Είναι νοοτροπία εμπνευσμένη από τον ωχαδερφισμό, την υποκουλτούρα και την ιδεολογικοποίηση της αναξιοπιστίας και του «όλα καλά και όσο βγει». Φοβάμαι ότι όσο προβάλλονται παρελκυστικές πολιτικές και αξίες τόσο βαθύτερα βουλιάζουμε στο τέλμα.
Οι έλληνες είναι μάγκες, όχι τζάμπα μάγκες. Και το ελληνικό λεξιλόγιο εμπεριέχει μια μοναδική λέξη που μας χαρακτηρίζει. Λέξη που δεν υπάρχει σε άλλες γλώσσες. Οι έλληνες έχουν φιλότιμο. Είναι φιλότιμοι. Δηλαδή, έχουν εγωισμό και αναλαμβάνουν τις ευθύνες τους χωρίς φόβο και χωρίς υπεκφυγές. Δεν υποκύπτουν και δεν υποτάσσονται. Και δεν δέχονται να ζουν στο περιθώριο αλλά να πρωταγωνιστούν. Αυτό το συναίσθημα, αυτός ο ιδιαίτερος εγωισμός είναι που μας κράτησε όρθιους ως έθνος και ως κράτος. Είναι εύκολο να πληρώνουν άλλοι για εμάς, αλλά είναι δύσκολο αλλά και ιστορικά ελληνικό χαρακτηριστικό να συνεχίσουμε, έστω και ως μικρή χώρα να αποφασίζουμε εμείς για εμάς, να συνεχίσουμε να εμπνεόμαστε για ένα καλύτερο μέλλον, για όλους μας. Οι εύκολες λύσεις συνήθως είναι