ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΚΟΤΡΩΤΣΟΣ 
” Η Ευρώπη δεν ταλανίζεται από κρίση χρέους αλλά από κρίση πολιτική “, υποστηρίζει, σε μία ψύχραιμη και σφαιρική ανάλυση των αιτίων της δημοσιονομικής κρίσης, η «Le Monde» στο σημερινό κύριο άρθρο της με τίτλο «Το ευρώ αξιώνει λίγη πολιτική ωριμότητα».
Η γαλλική εφημερίδα σημειώνει ότι σε καιρούς ομαλούς η διαχείριση του κοινού νομίσματος ήταν ήδη μια υπόθεση περίπλοκη.
“” Σε περιόδους κρίσης, όπως η σημερινή, απαιτεί δεξιότητα, διπλωματικότητα, κοντολογίς κινήσεις ελεγχόμενες και στοχευμένες.
Ο διάλογος κωφών που βρίσκεται εν εξελίξει για τον καλύτερο τρόπο με τον οποίο θα βοηθηθεί η Ελλάδα δίνει μιαν εντύπωση καταστροφικής κακοφωνίας, δηλαδή ένας πόλεμος απόψεων για το γιατρικό που θα πρέπει να δοθεί στο ασθενέστερο μέλος της ευρωζώνης.
Προφανώς το πρώτο σχέδιο διάσωσης της Ελλάδας από την χρεοκοπία δεν αρκεί. Η προοπτική της επιστροφής της χώρας στις αγορές για τη χρηματοδότηση του χρέους της είναι μη ρεαλιστική.
Η καχυποψία είναι τέτοια που η Αθήνα θα έπρεπε να καταβάλει διψήφιο τόκο – 16% κι ακόμη υψηλότερο – για να πουλήσει τα ομόλογά της.
Μια αποστολή της ΕΕ και του ΔΝΤ βρίσκεται την στιγμή αυτή στην Ελλάδα και διαπραγματεύεται μια νέα βοήθεια προς την κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου. Τα μέτρα δημοσιονομικής λιτότητας που εφαρμόστηκαν δεν έχουν πείσει ούτε τις αγορές ούτε τις Βρυξέλλες, που περιμένουν κυρίως να προχωρήσει η Αθήνα σε ένα ευρύ πρόγραμμα ιδιωτικοποιήσεων. Επιπλέον, το βασικό ερώτημα που απασχολεί τις αγορές – τους πιθανούς αγοραστές των ελληνικών ομολόγων – είναι ποια δυνατότητα έχει η χώρα για να επιστρέψει στο δρόμο της ανάπτυξης τα επόμενα χρόνια. “”…
Το πρόβλημα είναι πολιτικό βεβαίως, αναφέρει ο Monde. Μια γρήγορη ματιά στα κοινοβούλια του Βορρά της ευρωζώνης, στη Γερμανία ειδικότερα, αρκεί για να διαπιστώσει κανείς την απροθυμία των βουλευτών να εγκρίνουν μια νέα βοήθεια προς την Ελλάδα. Οπότε ανακύπτει το ερώτημα-ταμπού: πρέπει να αναδιαρθρωθεί – δηλαδή να διαγραφεί – ένα μέρος του ελληνικού χρέους; Κάτι τέτοιο θα κατέφερε ένα δραματικό πλήγμα στο ευρώ και στην αξιοπιστία του. Θα ήταν ένα καταστροφικό φάρμακο, ένα μελανό σενάριο, τονίζει η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα.
Αλλά, αν ψάξει κανείς στα μισόλογα των πολιτικών – του γερμανού υπουργού Οικονομικών Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, του λουξεμβούργιου ομολόγου του και προέδρου του Eurogroup Ζαν-Κλοντ Γιούνκερ, ακόμη και της γαλλίδας Κριστίν Λαγκάρντ – η ιδέα βρίσκεται στο τραπέζι. Βρίσκεται βεβαίως σε μια «ήπια» έκδοση, αυτή της επιμήκυνσης του χρόνου πληρωμής μέρους του ελληνικού χρέους.
Ομως, το κακό έγινε ήδη: η κακοφωνία των αντικρουόμενων παρεμβάσεων δίνει την αίσθηση ότι στο επίκεντρο της διαμάχης είναι μια πιθανή αναδιάρθρωση. Κι αν ακόμη δεν έχουν επεκταθεί σε βάθος, οι ζημιές είναι ορατές: πυρετός στις αγορές, πιέσεις στο ευρώ, επιθέσεις των οίκων αξιολόγησης εναντίον όλων…
«Θα ήταν υπερβολικό να απαιτήσει κανείς να ασχοληθεί κάποιος με το ευρώ; Να ακουστεί έστω μόνο μια φωνή;», αναρωτιέται ο Monde. Διότι, εν τέλει, στη σοβούσα κρίση δεν είναι τόσο το δημόσιο χρέος (το οποίο απορροφάται από το ΑΕΠ της ευρωζώνης) που εντυπωσιάζει, όσο η ανικανότητα των πολιτικών να αποδείξουν την ωριμότητά τους, σημειώνει η εφημερίδα.