ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΚΟΤΡΩΤΣΟΣ 
ΑΡΘΡΟ
του Σεραφείμ
Π. Κοτρώτσου
Aς ξεκινήσουμε
με τα απλά. Την Κυριακή 17% του εκλογικού σώματος (το 1/4 του συνόλου εκείνων που ψήφισαν αντιμνημονιακά) πίστεψε ότι η λύση Τσίπρα είναι η πλέον ενδεδειγμένη για να φτάσει μία ώρα γρηγορότερα στο “Ελευθέριος Βενιζέλος” ο Χορστ Ράϊχενμπαχ με την παρέα του και να επιβιβαστούν στην πρώτη πτήση της Lufthansa με προορισμό το Βερολίνο.
Καλώς ή κακώς αυτό πίστεψαν…
Εκτιμώ πως αυτά είναι πολύ δύσκολα πράγματα, σχεδόν απίθανο να γίνουν πραγματικότητα γρήγορα, αλλά αυτή την προσδοκία ενσωμάτωσε η επιλογή Τσίπρα.
Επικρότησαν, δηλαδή, δια της ψήφου τους, μία αρκετά τεκμηριωμένη (και αναμφισβήτητα ηπιότερη και πιο “θεσμική” εκείνων του Πάνου Καμμένου και, οπωσδήποτε, του ΚΚΕ) ατζέντα που περιλαμβάνει την ακύρωση της δανειακής σύμβασης, ένα μορατόριουμ πληρωμών τόκων των παλαιών δανείων ώστε να μπει μπροστά το τρένο της ανάπτυξης, τη διαπραγμάτευση για τον χαρακτηρισμό μέρος του χρέους ως επαχθές ώστε να διαγραφεί (κατά τα πρότυπα όσων έγιναν στην μεταπολεμική Γερμανία) κ.ά.
Ουδείς δικαιούται, λοιπόν, να ισχυρίζεται ότι δεν γνώριζε τι έλεγε ο Τσίπρας. Μας πήρε τα αυτιά την προεκλογική περίοδο, απευθύνοντας, παράλληλα, πρόταση για κυβέρνηση Αριστεράς, την οποία επίσης επικρότησε το εκλογικό σώμα.
Όπως μας πήρε τα αυτιά και με τη διαβεβαίωση ότι επιθυμεί να παραμείνει η Ελλάδα στην Ευρώπη και το ευρώ και πως αποκηρύσσει την επιστροφή στη δραχμή -παρά τις μικρές αμφισημίες κάποιων ελάχιστων στελεχών του.
Ερχονται, λοιπόν, σήμερα κάποιοι αναλυτές, αρθρογράφοι και τηλεσχολιαστές να “απορήσουν” από τηλεοπτικά παράθυρα, στήλες, sites κ.ά σχετικά με τις προθέσεις του προέδρου του Συριζα.
“Τι θέλει, επιτέλους, ο Αλέξης;”, είναι το σχόλιο που ακούγεται από το μεσημέρι της Δευτέρας, ωσάν ο Τσίπρας να έχει κυβερνήσει καμιά δεκαριά χρόνια και να μας έχει κουράσει με τις ιδεολογικές εμμονές του. Ωσάν να μην είναι ο αδιαμφισβήτητος νικητής των εκλογών, στις οποίες οι παλαιοί πυλώνες του δικομματισμού κατέγραψαν ποσοστά που ταιριάζουν στον Αγιαξ Κάτω Ραχούλας, αν και συνεχίζουν (Σαμαράς και Βενιζέλος) να συμπεριφέρονται ότι ηγούνται της Μπαρτζελόνα και της Μπάγιερν…
Τα τελευταία χρόνια, οι ίδιοι δημοσιολογούντες αποκαλούν κοροϊδευτικά τον Τσίπρα “Τσάβες της Μεσογείου” και τον αντιμετωπίζουν ως ένα “γραφικό πιτσιρικά με επικοινωνιακά χαρίσματα”.
Είναι χαρακτηριστικό ότι το Mega -που δεν υπάρχει πολιτική μάχη τα τελευταία πέντε- έξι χρόνια που να μην την έχει χάσει παταγωδώς, αποδεικνύοντας την …οξυδέρκεια των σχολιαστών του- απέφυγε να τον προσκαλέσει εδώ και ενάμισι χρόνο ακριβώς επειδή δεν τον αξιολόγησε ποτέ ως “παίκτη”.
Και αίφνης ο Τσάβες έγινε…Φελίπε Γκονθάλεθ. Κάτι η αιφνίδια αναρρίχησή του στο ρετιρέ της λαϊκής αποδοχής, κάτι το αστραφτερό χαμόγελο, κάτι ο ορμητικός τσαμπουκάς του νεοφώτιστου, κάτι η ομοιότητα, έκαναν τον Τσίπρα από το …παιδί του πάγκου βασικό σέντερ φορ.
Τώρα, λοιπόν, που όλοι τρόμαξαν, επιχειρούν να τον αποδομήσουν. Να τον φέρουν στα μέτρα τους ή να τον αφανίσουν εκλογικά στις 17 Ιουνίου.
“Ανακάλυψαν” για παράδειγμα ότι θέλει να κρατικοποιήσει τις τράπεζες. Και ξεχνούν κουτοπόνηρα ότι πριν και αμέσως μετά τις εκλογές του 2009 ο ίδιος ο Παπανδρέου (και οι υπουργοί του), ενώ γνώριζε πως πάμε “σούμπιτοι” στο ΔΝΤ έκανε λόγο για “κρατικό πυλώνα” και σχεδίαζε την ενοποίηση Εθνικής, Ταχυδρομικού Ταμιευτηρίου και Ταμείου Παρακαταθηκών υπό απόλυτο δημόσιο έλεγχο.
Ξεχνούν ότι από το 2008, ο Αλογοσκούφης έχει βάλει κρατικούς επιτρόπους στις τράπεζες, οι οποίοι ουδέποτε έκαναν τα βασικά που όφειλαν να κάνουν για να προλάβουν “θαλασσοδάνεια”, σκάνδαλα τύπου Proton Bank και άλλα πολλά που υπάρχουν στο τραπεζικό μυθιστόρημα- θρίλερ της Black Rock.
Λοιπόν, ο Τσίπρας λέει τα αυτονόητα. Και τα έλεγε πάντοτε.
Το πρόβλημα με τον Αλέξη είναι όχι σε αυτά που λέει αλλά σε εκείνα που δεν λέει.
Δεν λέει, για παράδειγμα εάν θα σπεύσει να εισπράξει, τάχιστα, τα 6,5 δις …για την αναθέρμανση της οικονομίας, τα οποία Σαμαράς και Βενιζέλος έχουν υποσχεθεί ότι θα πάνε στις κατασκευαστικές εταιρείες (call me Bombolas). Δεν λέει ότι θα ξεπουλήσει τα πάντα στην ενέργεια, στο νερό, στα σκουπίδια, τομείς που ενδιαφέρουν διακαώς εγχώρια και αλλοδαπά οργανωμένα συμφέροντα, με άμεσες και έμμεσες προσβάσεις στα media…
Εάν ήθελε ο Τσίπρας θα μπορούσε εύκολα να γυρίσει υπέρ του το παιχνίδι. Αρκεί μία δήλωση πως ο Συριζα δεν αποκλείει τις αποκρατικοποιήσεις (κάτι που ο υπογράφων το θεωρεί λογικότατο, υπό προϋποθέσεις φυσικά…), πως θα επιμείνει στην είσπραξη κονδυλίων του ΕΣΠΑ και πως το μοντέλο (ισοδύναμης) ανάπτυξης που θα προωθήσει περιλαμβάνει υποδομές και ενέργεια.
ΥΓ 1ο. Το πιο ενδιαφέρον, βεβαίως, είναι οι παρεμβάσεις (με άρθρα, βαθυστόχαστες αναλύσεις, πλακίτσες και τηλεοπτικά σχόλια) κάποιων πρώην εκσυγχρονιστών, κάποιων ψευτοαριστερών του free press και του διαδικτύου και κάποιων “πρωταγωνιστών” της ήπιας δημοσιογραφίας που το παίζουν ανεξάρτητοι και μποέμ (ορισμένοι εξ αυτών πρώην Τσιπρικοί ή έστω φιλοσυριζαίοι!!!) και σπεύδουν, τώρα, να πουλήσουν την πραμάτεια των ανησυχούντων για το νεαρό…Τσάβες της Κουμουνδούρου.
ΥΓ 2ο. Ο Τσίπρας, βεβαίως, οφείλει να γνωρίζει πως τον απειλεί το “σύνδρομο του Μίδα”. Κρατάει στα χέρια του χρυσάφι. Για πρώτη φορά, μετά τον Χαρίλαο, κρατά τη διερευνητική εντολή για τη συγκρότηση αριστερής κυβέρνησης. Κυρίως, όμως, την προσδοκία μεγάλης μερίδας των πολιτών για πολιτικές, οικονομικές και κοινωνικές ανατροπές. Εάν δεν το καταφέρει, το χρυσάφι θα γίνει…πηλός (η επί το λαϊκότερο κάτι άλλο…). Και ο Συριζα θα καταλήξει εκτός Βουλής, όπως επί Δαμανάκη. Ο ίδιος, δε, θα αναγκαστεί να μεταναστεύσει στην πατρίδα του…Τσάβες.