ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΚΟΤΡΩΤΣΟΣ 
ΑΡΘΡΟΕάν συνυπολογίσει κανείς το “στο ευρώ πάση θυσία” των επικεφαλής της επιτροπής Οικονομικών Γ. Δραγασάκη και Γ. Σταθάκη και τις καθημερινές αναφορές του Τσίπρα σε όλα τα διεθνή μέσα ενημέρωσης ότι “δεν τίθεται θέμα εξόδου από την ευρωζώνη”, είναι κατανοητό πως ο Συριζα έχει μετακινηθεί σε χρόνο ρεκόρ από την ακτιβιστική αριστερά των συνιστωσών και των κινημάτων στην terra ingognita μιας σύγχρονης ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας που προσπαθεί να αποκτήσει, εν μέσω κρίσης, ταυτότητα και ηγεμονικό ρόλο…
Η ΝΔ -που μετά το αποτέλεσμα της 6ης Μαϊου έχει αντιληφθεί πως ο “εσωτερικός εχθρός” είναι ο Τσίπρας και όχι ο αποδομημένος και ηττημένος Βενιζέλος- επιχειρεί να αποσυντονίσει την ορμή του Συριζα καταδεικνύοντας αυτές ακριβώς τις “κυβισθήσεις”.
Διερωτώμαι εάν αυτή η προεκλογική τακτική είναι η σωστή για τον Αντώνη Σαμαρά. Θεωρούν βέβαιο στη Λ. Συγγρού πως με αυτό τον τρόπο ενισχύουν το δικό τους προφίλ υπευθυνότητας και ευρωπαϊσμού και αποδομούν τον Τσίπρα;
Πιστεύουν, δηλαδή, ότι όταν αναδεικνύουν τις αναδιπλώσεις του Συριζα τον καθιστούν αφερέγγυο στο συλλογικό υποσυνείδητο και πλήττουν την δημοσκοπική του άνοδο;
Εκτιμώ πως η επικοινωνιακή ομάδα της ΝΔ πράττει ένα ακόμα σοβαρό σφάλμα.
Θα το εξηγήσω συνοπτικά:
– Το 1.100.000 ψηφοφόροι που προτίμησαν Τσίπρα (προσοχή Τσίπρα και όχι απαραίτητα Συριζα και…ΚΟΕ, Ρόζα, Πλατφόρμα 2010 ή οτιδήποτε άλλο) το έπραξαν για συγκεκριμένους λόγους. Τιμωρία του δικομματισμού, απόρριψη του μνημονίου, προσδοκία για κάτι νέο. Αυτοί οι ψηφοφόροι αποτελούν, εφεξής, μια εκλογική δεξαμενή, ένα “πελατολόγιο”. Ακόμα κι αν ένα μέρος εξ αυτών δεν ψηφίσουν ξανά τον Συριζα στις 17 Ιουνίου, αποτελούν δυνητικούς “πελάτες” (συγχωρέστε μου τον όρο της αγοράς, τον χρησιμοποιώ, απλώς, για να γίνει ακόμα πιο κατανοητός ο συλλογισμός) που μπορεί να επανέλθουν, όπως μπορεί να προστεθούν και νέοι.
–Στις 17 Ιουνίου οι πολίτες θα ξαναψηφίσουν για όλα τα παραπάνω αλλά θα ψηφίσουν και για τον σχηματισμό κυβέρνησης.
Η εκτίμησή μου είναι πως οι κατηγορίες από τη ΝΔ κατά του Συριζα περί μετακίνησης σε “συντηρητικότερες” και “ευρωπαϊκότερες” θέσεις ενισχύουν το προφίλ…κυβερνησιμότητας του Τσίπρα. Τον μεταμορφώνουν από ριψοκίδυνο και επιπόλαιο ακτιβιστή σε σοβαρό “θεσμικό παίκτη”- που, απλώς, κάνει μερικές “κυβισθήσεις”, όπως όλοι οι άλλοι…
Κι αυτό τον καθιστά πιο προσιτό- ή έστω λιγότερο απειλητικό- στα μάτια εκείνων που αποσταθεροποιούνται από τα φοβικά σύνδρομα για την Αριστερά.
Η δε μετακίνηση του Τσίπρα σε σοσιαλδημοκρατικές θέσεις (βοηθούντος του κλίματος που διαμορφώνεται στην Ευρώπη και λόγω της νίκης Ολάντ) ενισχύουν το ερώτημα- δίλημμα των εκλογών: ποιός μπορεί να διαπραγματευθεί καλύτερα;
Ο Σαμαράς ή ο Τσίπρας.
Εάν ο δεύτερος κατορθώσει να αφαιρέσει τα επιχειρήματα του πρώτου ότι η πολιτική του Συριζα οδηγεί στη…δραχμή, τότε καθίσταται ακόμα πιο φιλικός σε ψηφοφόρους της περιοχής του “μεσαίου χώρου”, όπου ηγεμόνευε η ΝΔ.
Εάν συνυπολογίσει κανείς το γεγονός ότι μεγάλα ξένα ΜΜΕ -κυρίως αμερικανικά (!) και γαλλικά- φιλοτεχνούν με εγκώμια και με γοητευτικό …μυστήριο- το ηγετικό προφίλ του Τσίπρα, η αίσθηση …κυβερνησιμότητας γίνεται εντονότερη.
Εν κατακλείδι, δεν είμαι διόλου βέβαιος ότι το επικοινωνιακό επιτελείο Σαμαρά επέλεξε την καλύτερη τακτική επισημαίνοντας τις μετακινήσεις Τσίπρα.
Μένει μόνο η δεύτερη πτυχή αυτής της τακτικής: η ανάδειξη, δηλαδή, της ακατάσχετης ακτιβιστικής διεθνιστικής φλυαρίας- μπουρδολογίας κάποιων συνιστωσών.
Επ΄ αυτού η ΝΔ έχει δίκιο. Κάτι τέτοιο, όμως, δεν είναι αρκετό.
Όταν έχεις καταγγείλει το μνημόνιο και έχεις ψηφίσει τη δανειακή σύμβαση, όταν έχεις διαγράψει τη Ντόρα και, τώρα, δίνεις γη και ύδωρ για να την επαναφέρεις μετά βαϊων και κλάδων, όταν συγκατοικείς με τις δικές σου συνιστώσες, όπως την “Πολ.Αν”, τους νεοφιλελεύθερους, τους καραμανλικούς, τους καιροσκόπους που πήδηξαν από το βυθιζόμενο καράβι του Καρατζαφέρη, όταν έχεις κάνει κι εσύ αρκετές “κυβισθήσεις”, είναι σαφώς δυσκολότερο να πείσεις γιατί εγκατέλλειψες τον ιστορικό σου αντίπαλο, το ΠΑΣΟΚ, και ανακάλυψες τον Εωσφόρο στο πρόσωπο ενός 38χρονου που η Ευρώπη ανακαλύπτει ως νέο πολιτικό σταρ…