Του Σεραφείμ Π. Κοτρώτσου
Ο Ευάγγελος Βενιζέλος ζει μία αντίφαση. Δηλώνει προς πάσα κατεύθυνση πως «κυβέρνηση χωρίς ΠΑΣΟΚ δεν γίνεται» και από την άλλη προσπαθεί να πείσει πως «το ΠΑΣΟΚ δεν είναι δεδομένο ότι θα συμμετάσχει σε οιαδήποτε κυβέρνηση»…
Αυτό συμβαίνει επειδή και οι δύο παραπάνω θέσεις διαθέτουν λογική βάση.
Οσοι επιθυμούν και επιδιώκουν τη συμμετοχή του ΠΑΣΟΚ σε μία κυβέρνηση με «ραχοκοκαλιά» τη ΝΔ γνωρίζουν πως μέσω αυτής ίσως καταστεί εφικτή μία ανα-νομιμοποίηση της πολιτικής που έφερε τη χώρα στο μνημόνιο και την τρόϊκα. Θα παραμείνουν, δηλαδή, στο κάδρο της εξουσίας, χωρίς, όμως, να αναλαμβάνουν το σύνολο των κυβενρητικών ευθυνών. Κάτι ανάλογο, δηλαδή, με εκείνο που έκανε ο Αντώνης Σαμαράς στην κυβέρνηση Παπαδήμου.
Η αλήθεια είναι πως η εκλογική αριθμητική (με βάση τα αποτελέσματα της 6ης Μαϊου και τις τελευταίες δημοσκοπήσεις) επιβεβαιώνουν πως εφόσον η ΝΔ είναι πρώτο κόμμα χρειάζεται απαραιτήτως το ΠΑΣΟΚ για να συγκεντρώσει κοινοβουλευτική πλειοψηφία. Εάν συνεργαστούν και άλλα κόμματα, τόσο καλύτερα για τον κ. Βενιζέλο αφού μεγαλώνει ακόμα περισσότερο το κάδρο.
Η άλλη άποψη, περί κυβερνητικής «αποχής» του ΠΑΣΟΚ μπορεί να μην βρίσκει φανατικούς θιασώτες μεταξύ των κατ’ επάγγελμα υπουργών –οι οποίοι έχουν συνηθίσει να συμμετέχουν στη νομή της εξουσίας- αποτελεί, όμως, μία αφετηρία ιδεολογικής και πολιτικής επανατοποθέτησης.
Κάποιοι κατανοούν πως το ΠΑΣΟΚ για να μην αφανιστεί εντελώς οφείλει να διαβεί την «έρημο» και να επιστρέψει με νέα ταυτότητα και νέο πολιτικό προσωπικό.
Ποιά άποψη θα επικρατήσει, δεν μπορεί κανείς να το πει με βεβαιότητα. Προσωπικά θεωρώ πιθανότερη την πρώτη. Το ΠΑΣΟΚ είναι ένα «εκπαιδευμένο» κόμμα εξουσίας. Αρέσκεται να βρίσκεται στο επίκεντρο των αποφάσεων. Ίδωμεν…