ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΚΟΤΡΩΤΣΟΣ ΑΡΘΡΟ
του Σεραφείμ Π. Κοτρώτσου
Φίλος τηλεοπτικός δημοσιογράφος μου έλεγε, σήμερα το πρωί: “Εχω τρομάξει από τα μηνύματα που έχουν κατακλύσει το σταθμό υπέρ του Κασιδιάρη και κατά της Κανέλλη και της Δούρου. Εάν έτσι είναι τα πράγματα, πρέπει να φύγουμε από τη χώρα”. Τρόμαξα με τον…τρόμο του. Τρόμαξα με το γεγονός ότι αφελώς ανέμενε να υπάρξει κύμα συμπαράστασης υπέρ της Λιάνας και της Ρένας…
και πανελλήνια οργή και καταδίκη του Κασιδιάρη- πλην ίσως της πλειονότητας των 440.000 ψηφοφόρων που ψήφισαν τη Χρυσή Αυγή. Και τρόμαξα ακόμα περισσότερο με το ότι η αντίδραση στον τρόμο είναι “να φύγουμε από τη χώρα”.
Δεν επιθυμώ να αναμιχθώ περαιτέρω στη δημόσια συζήτηση για το εάν πρέπει ή όχι να καταδικάσουμε τη βία. Το θεωρώ αυτονόητο και εν τέλει μας προσβάλλει ως κοινωνία το ότι το συζητάμε. Χωράει συζήτηση στο εάν πρέπει και σε ποιο βαθμό να καταδικάσουμε τη βία; Το χει πει, άλλωστε κι ο Χατζηδάκης: “αν κοιτάξεις κατάματα το Τέρας και δεν τρομάξεις, τότε έχεις αρχίσει να γίνεσαι κι εσύ τέρας”…
Ούτε θα εμπλακώ στην ενδοδημοσιογραφική κόντρα -συνήθως κακεντρεχή και ιδιοτελή- σχετικά με το εάν ο Παπαδάκης επέλεξε Κασιδιάρη, Κανέλλη και Δούρου ελπίζοντας στο…μπάχαλο και στα νούμερα της AGB. Εάν υπάρχει τηλεοπτικός δημοσιογράφος, από το Larry King και τον David Frost μέχρι τον Πέτρο Κωστόπουλο (!) και τον Κωνσταντίνο Ζούλα της ΕΡΤ (που δημοσίευσε το κατά Παπαδάκη σχετικό άρθρο στην Καθημερινή) που δεν επιδιώκει κάθε φορά ένα “θερμό επεισόδιο” στο πάνελ του, παρακαλώ να μου τον δείξετε για να του αναθέσω ισοβίως την Επιτροπή Δεοντολογίας της ΕΣΗΕΑ.
Αυτό, όμως, δεν σημαίνει πως επιδιώκοντας μία ζωηρή συζήτηση επιδιώκεις να πέσουν γροθιές και να μετατραπεί η εκπομπή σε wet looking contest.
Εκείνο που έχει πραγματική αξία, όμως, είναι το ζήτημα της εισαγωγής. Γιατί, δηλαδή, η πλειονότητα των πολιτών είτε συμπαραστέκονται ανωνύμως και σιωπηρώς στον Κασιδιάρη, είτε αδιαφορούν, είτε βρίσκουν ελαφρυντικά στοιχεία στη συμπεριφορά του; Γιατί, δηλαδή, ελάχιστοι καταδικάζουν;
Οσοι απορούν έχουν, προφανώς, υποτιμήσει την σωρρευμένη οργή στην κοινωνική χύτρα. Δεν έχουν, ακόμα περισσότερο, κατανοήσει πως η οργή αυτή δεν μπορεί να εκτονωθεί, πλέον, μόνο εκλογικά. Διότι, για πολλούς, είναι μία οργή που διψάει για εκδίκηση σε μία κοινωνία τρομοκρατημένη αλλά, ταυτόχρονα, και μία κοινωνία που τρομοκρατεί. Μια κοινωνία- Φρανκεστάϊν.
Στις ραδιοφωνικές εκπομπές όπου οι παραγωγοί συνομιλούν με ακροατές- πολίτες (όπως η δική μου στον Real Fm) ακούμε τρομακτικά πράγματα. Εκατοντάδες άνθρωποι δηλώνουν έτοιμοι να πάρουν τα καλάσνικοφ. Συνήθως αυτό γίνεται μετά την επιβολή νέων χαρατσιών, κάποια έκρηξη πολιτικής αλλαζονείας από κάποιο Πάγκαλο ή από τη θέαση του Άκη να μπαινοβγαίνει στα δικαστήρια χωρίς χειροπέδες.
Όσοι μιλούν για…όπλα, είναι βέβαιο πως δεν θα προβούν ποτέ σε μία τέτοια πράξη (εκτός από κάποιους που παίρνουν τα όπλα για να τα στρέψουν εναντίον τους). Αυτό, όμως, δεν σημαίνει πως δεν θα επιδείξουν ανοχή σε κάποιους, λίγους, που θα το πράξουν.
Αυτό είναι το ¨αβγό του φιδιού”. Οχι, απλοϊκά, η Χρυσή Αυγή, αλλά εκείνη η προϊούσα κοινωνική παρακμή, απότοκο της πολιτικής διαφθοράς και του χλευασμού των πολιτών από το πολιτικό σύστημα, που, εν κατακλείδι, επιτρέπει την ανοχή. Για αρκετούς ο Κασιδιάρης είναι το χέρι που κρατάει το όπλο. Είναι εκείνος που κάνει κάτι που θα ήθελαν κι άλλοι να κάνουν.
Στο συλλογικό ασυνείδητο η Κανέλλη ή η Δούρου δεν είναι ΚΚΕ και ΣΥΡΙΖΑ, που δεν φέρουν καμία ευθύνη για την εκτεταμένη διαφθορά, τις πολιτικές αρπαχτές, τις μίζες και τα μνημόνια. Είναι, απλώς, βουλευτές. Εκπρόσωποι ενός πολιτικού συστήματος, το οποίο ισοπεδωτικά και συλλήβδην φέρει ευθύνη. Κακώς, κάκιστα, αλλά έτσι είναι. Εκεί φτάσαμε…
Η κατάσταση γίνεται ακόμα χειρότερη και ακόμα πιο επικίνδυνη, όταν όσοι αδιαφορούν ή ανέχονται τη βία του Κασιδιάρη, ακούνε ότι ο Παπούλιας, ο Βενιζέλος ή ο Σαμαράς εκδίδουν ανακοινώσεις που καταδικάζουν τη Χρυσή Αυγή. Η ανακοίνωση του Παπούλια περί του “πολιτικού μας πολιτισμού” και του δημοκρατικού πολιτεύματος, είμαι βέβαιος ότι απενοχοποίησε πολλούς από εκείνους που αμφέβαλλαν και αισθάνονταν άσχημα για την “απόλαυση” που ένοιωσαν
Μπορεί να πει κανείς πολλά.
Πρέπει, όμως, να καταστεί κατανοητό πως ο Κασιδιάρης είναι το σύμπτωμα. Δεν είναι ο καρκίνος. Τα νεοπλάσματα έχουν αναπτυχθεί σταδιακά εδώ και χρόνια. Και οι μεταστάσεις είναι συνεχείς. Όσοι πίστεψαν πως η κοινωνική οργή αφορά το μνημόνιο και μόνο αυτό και πως θα εκτονωθεί με την ψήφο σε -ειλικρινή ή μασκαρεμένα- αντιμνημονιακά κόμματα, πλανήθηκαν. Η οργή είναι πολύ βαθύτερη. Αφορά τη φτώχεια, την ανεργία, το μνημόνιο, αφορά, όμως, ακόμα περισσότερο τη χαμένη εθνική και προσωπική αξιοπρέπεια και αφορά εκείνους τους “κολασμένους” που νοιώθουν ότι ανήκουν σε μία κοινωνία-παρία.
Ο Κασιδιάρης είναι, ίσως, η πρώτη πράξη του δράματος. Μπορεί να επακολουθήσουν κι άλλες. Και όσο οι πολιτικοί και οι πολιτικές εντείνουν τα φαινόμενα αποκλεισμού και αποφεύγουν να θίξουν καίρια το μείζον πρόβλημα των μεταναστών και της εγκληματικότητας, τόσο χειρότερα θα γίνονται τα πράγματα. Στου Παπαδάκη; Μακάρι να ήταν μόνο στου Παπαδάκη. Ο εφιάλτης θα ήταν να μεταφερθεί στους δρόμους…
ΥΓ .Για όσους αποφεύγουν να δουν την αλήθεια κατάματα, ας ανατρέξουν στα κοινωνικά συμπτώματα που ανεφύησαν σε χώρες απ΄ όπου πέρασε το ΔΝΤ και η φιλοσοφία της Σχολής του Σικάγο. Και θα καταλάβει ότι ζούμε απλώς ένα ριμέϊκ. Ή χειρότερα, το trailer μιας ταινίας προσεχώς…