Αχ, αυτός ο…”Θεός της Ελλάδας”

του Σεραφείμ Π. Κοτρώτσου

Από ψυχολογικής άποψης ο αγώνας της Εθνικής μέσα στη Μπρατισλάβα με τη Σλοβακία ήταν μία βουτιά στην αισιοδοξία και την ανάταση.

Από παιδαγωγικής, όμως, ήταν μία καταστροφή.

‘Οταν πολιορκείσαι για εξήντα λεπτά και -σύμφωνα με την αλφαβήτα στο ποδόσφαιρο- θα μπορούσες να είχες “εισπράξει” από ένα έως τρία γκολ, το γεγονός ότι βάζεις εσύ γκολ στην πρώτη ολοκληρωμένη και οργανωμένη ευκαιρία που έχεις και κερδίζεις, τελικά, το παιχνίδι, είναι αναμφισβήτητα μία εξέλιξη που ενισχύει τις “θεωρίες” ότι…υπάρχει κι ο Θεός της Ελλάδας.

Αυτός που πάντοτε σπεύδει στα δύσκολα και μας ξελασπώνει.

Παραμύθια. Η ομάδα του Σάντος είχε εκείνη την χαρακτηριστική τύχη που συναντάς συχνότερα στο ποδόσφαιρο απ΄ ότι στη ζωή. Μάλλον στη ζωή οι περισσότεροι είμαστε…Σλοβάκοι. Κατατροπώνουμε τους πάντες και στο τέλος πληρώνουμε το μάρμαρο.

Κι αυτό που έγινε στη Μπρατισλάβα και έχει γίνει μερικές φορές ακόμα στο παρελθόν, καμία σχέση δεν έχει με τον…Θεό. Ακόμα κι αν αγαπάει το χαβιάρι και την Ελλάδα. Όπως φαντάζομαι αγαπάει τις ελιές Καλαμών και την Ακτή Ελεφαντοστού.

Τα λέω όλα αυτά διότι άρχισα να ακούω κάτι “βαθυστόχαστες” αναλύσεις που παρομοιάζουν τον Σάντος με το Σαμαρά και τον βομβαρδισμό (επί 60″) των μετόπισθεν με τις σφαλιάρες που τρώμε από την τρόϊκα και τη Μέρκελ. Για να καταλήξουν ότι “τι στην ευχή” στο τέλος όλα θα πάνε καλά, θα κάνει μια …γιόμα ο Κουβέλης, θα βρεθεί στην ευθεία ο Στουρνάρας και θα στρώσει το γκολ στον Αντώνη.

Θα μου πείτε, “έτσι είναι αν έτσι νομίζετε”. Σ αυτό τον τόπο δεν είσαι μόνο ότι δηλώσεις αλλά και οι άλλοι είναι ότι εσύ δηλώσεις.

Γι αυτό, επισημαίνω τους κινδύνους. Στη Μπρατισλάβα είχαμε “φάρδος” και πρέπει να παίξουμε τζόκερ. Με τα μνημόνια και τις τρόϊκες ο Σαλπιγγίδης δεν έχει καμία σχέση. Εκτός αν δηλώσει κι αυτός υπουργός Οικονομικών και αναλάβει τις διαβουλεύσεις…