Καταιγίδα

του συγγραφέα

Δημήτρη Καραβασίλη

Τελευταία όλο και πιο συχνά μου έρχεται στο νου η ιστορία του Δαίδαλου και του Ίκαρου.  Πως πήγε λέει να τα βάλει με τον ήλιο. Ο νεαρός και γεμάτος  αέρινη αυτοπεποίθηση Ίκαρος. Ύστερα μια άλλη ιστορία. Εκείνη του πύργου της Βαβέλ. Θέλανε λέει οι άνθρωποι να γκρεμίσουν τον Θεό από το θρόνο του. Δυο ιστορίες, δυο κρατούμενα.  Κι εμείς από την άλλη κρατούμενοι σ αυτή την αιώνια σισύφεια προσπάθεια…

Οι ουρανοξύστες μας, οι τεράστιοι πύργοι της ματαιοδοξίας μας  τρυπούν τους ουρανούς, λες και προσπαθούν να τραυματίσουν τα όρια της ύπαρξής μας. Τεράστιοι πύργοι χτισμένοι πάνω στην επιστήμη, στην τέχνη, στην φαντασία. Τα μεγάλα βήματα της ανθρωπότητας  είναι αποτυπωμένα πάνω στη Σελήνη, στο Σύμπαν καθώς και στον γενετικό κώδικα. Εμείς οι θνητοί άνθρωποι διαλαλούμε την θνητότητα μας και μοιάζουμε με τον γυμνό βασιλιά. Τότε είναι που χρειαζόμαστε ένα τράνταγμα από τη φύση, την αρρώστια, τον θάνατο για να συνέλθουμε και να ανοίξουν τα μάτια μας. 
Ο τυφώνας που έπληξε την Νέα Υόρκη δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από έναν επιθετικό καρκίνο, από ένα ατύχημα, ένα θάνατο. Τα όρια από την αρχή μας δυσκόλευαν. Όχι τόσο επειδή δεν πρέπει να τα ξεπεράσουμε, όσο επειδή συνδέονται με την σεμνότητα, την ταπεινοφροσύνη.  Αρκεί μια τόση δα φυσική καταστροφή για να φέρει μπροστά μας την προοπτική που επίμονα λησμονούμε: πως είμαστε θνητοί,  πως ούτε η δόξα, ούτε ο πλούτος μας συνοδεύουν σ αυτό το ταξίδι που πρέπει να κάνουμε μόνοι και γυμνοί από όλα. Γι αυτό και φοβόμαστε. Τρέμουμε να αντικρύσουμε κατά πρόσωπο αυτή τη γύμνια. Κι έτσι την ντύνουμε με κάθε λογής φκιασίδια: καριέρα, σπίτια, χρήματα, δόξα.
Η αληθινή καταιγίδα είναι προσωπική. Έρχεται για τον καθένα μας. Τότε θα φανούν πόση δύναμη έχουν τα αναχώματα μας, οι εφεδρείες μας. Πόση αντοχή έχουν οι θεωρίες μας, οι σχέσεις μας και κυρίως τα οράματα για το μέλλον μας. Επειδή κυρίως αυτά χτυπιούνται πρώτα. Αυτές οι καταιγίδες γκρεμίζουν πρώτα τις προοπτικές. «Αφού θα πεθάνω, δεν έχει τίποτα σημασία». Μόλις περάσουν αυτή την άμυνα, τότε όλα τα άλλα είναι εύκολα. 
Οι καταιγίδες πάνε κι έρχονται. Εκείνο που θα μας σώσει είναι όπως είπαμε η προετοιμασία. Οι προσδοκίες μας, οι επενδύσεις μας, οι σχέσεις μας. Καλό θα είναι λοιπόν τακτικά να τα ελέγχουμε αν θέλουμε να μη χαθούμε από το πρώτο χτύπημα. Όσο πιο προσγειωμένοι, πιο ανθρώπινοι, πιο προσεκτικοί με τα απλά, τα καθημερινά, πιο αγαπητικοί με τους γύρω μας, τόσο πιο ανθεκτικοί θα είμαστε στους τυφώνες κάθε είδους και παντός καιρού.