ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΚΟΤΡΩΤΣΟΣ 
του Σεραφείμ Π. Κοτρώτσου
Παλαιός πολιτικός μου έλεγε προ ετών ότι “το άπαν στην πολιτική είναι να νοιώθει ο κόσμος ότι νοιάζεσαι γι αυτόν“. Εξ όσων γνωρίζω ούτε ο ίδιος το τήρησε στην πολιτική διαδρομή του, είχε, ωστόσο, δίκιο.
Η πολιτική δημαγωγία που “άνθισε” στην μεταπολιτευτική ιστορία μας δημιουργούσε, συχνά, την εντύπωση πως ο δημαγωγός “νοιαζόταν” για τον λαό. Τιμητικές εξαιρέσεις υπήρξαν, ωστόσο η δημόσια έκφραση συγνώμης, η αυτοκριτική και η ανάληψη ευθυνών είναι χαρακτηριστικά που ουδέποτε ευδοκίμησαν στην πολιτική ζωή…
Τα σημειώνω αυτά γιατί προκάλεσε θετική εντύπωση το ξέσπασμα και τα δάκρυα του Δημήτρη Χριστόφια, στην προσπάθειά του να εξηγήσει και να απολογηθεί γιατί η Κύπρος βρίσκεται κι αυτή όμηρος ενός μνημονίου και αποικία της τρόϊκας.
Όπως, πριν πολλά χρόνια, είχε προκαλέσει πανελλήνια αίσθηση το δάκρυ του Κωνσταντίνου Καραμανλή, όταν μιλούσε, στο αεροδρόμιο της Θεσσαλονίκης, για την ελληνικότητα της Μακεδονίας.
Ο Χριστόφιας, όπως τότε ο Καραμανλής, έδειξαν να “νοιάζονται”. Και όσο κι αν κάποιος αναγνωρίζει ορισμένα “θεατρικά” στοιχεία σ αυτά τα ξεσπάσματα, είναι βέβαιο πως εμπεριέχουν μεγάλο βαθμό αυθορμητισμού.
Έβλεπα, λοιπόν, τον Χριστόφια και συνέκρινα τα δάκρυά του με το γραφικό φόντο του Καστελόριζου. Τον συνέκρινα με το ψυχρό, εσχατολογικό στυλ του Παπανδρέου και του Παπακωνσταντίνου, όταν έβαζαν την χώρα στην παγίδα του μνημονίου.
Όταν, δεν τόλμησαν να φέρουν το πρώτο μνημόνιο στη Βουλή και, όταν, βύθιζαν την Ελλάδα στη διεθνή ανυποληψία (με τους Τιτανικούς και τους διεφθαρμένους Έλληνες) για να δικαιολογήσουν αποφάσεις που είχαν ληφθεί εν κρυπτώ και με σαφή -όλοι το κατανοοούμε πλέον- σχεδιασμό από διεθνή κέντρα.
Ακόμα, λοιπόν, κι αν ο Χριστόφιας προσέδωσε μία “θεατρικότητα” στη δημόσια απολογία του για το κυπριακό μνημόνιο, πρόκειται για …μονόπρακτο σοβαρό και καλά δραματοποιημένο. Σε αντίθεση με τους Παπανδρέου και Παπακωνσταντίνου που οδήγησαν ένα λαό σε ανθρωπιστική κρίση παίζοντας μία άθλια επιθεώρηση επιπέδου Δελφιναρίου (προσοχή: όχι στις καλές εποχές του ανοικτού πειραιϊκού θεάτρου…).