Ο ΔΑΝΙΚΑΣ …ΤΑ ΡΙΧΝΕΙ ΣΤΟΝ ΜΙΛΤΙΑΔΗ ΒΑΡΒΙΤΣΙΩΤΗ

 

Που πάει να πει ότι δεν είσαι λαμόγιο, απατεώνας και διαπλεκόμενος με το μαύρο πολιτικό χρήμα. Ακόμα καλύτερα: Εχεις ανατραφεί με αυστηρούς, οικογενειακούς κανόνες. Είσαι κυτταρικά ευγενής. Και κανείς δεν μπορεί να σου προσάψει την παραμικρή παρεκτροπή. Το ερώτημα ένα και μοναδικό: Με τόση μεγάλη περιουσία είναι ποτέ δυνατόν να αισθανθεις μόχθο, αγωνία, απελπισία, έστω μισή σταγόνα ιδρώτα του οποιουδήποτε σκληρά εργαζόμενου συμπολίτη σου που βυθίζεται στα τάρταρα από πολιτικές του κόμματος το οποίο υπηρετείς; Δεν υπάρχει περίπτωση ούτε μία στο εκατομμύριο.

Ο διακτινισμός είναι αποκύημα επιστημονικής φαντασίας. Γιατί ου είς μπορεί να μετακινηθεί στην θέση του άλλου. Το βίωμα είναι προσωπική υπόθεση του καθενός. Αξεπέραστη και διαχρονική αλήθεια. Που λειτουργεί σε όλα τα επίπεδα. Από το πάθος το ερωτικό μέχρι τον κοινωνικό φραγμό. Ακόμα και στο μοίρασμα των ρόλων συμβαίνει αυτό. Ο ίδιος άνθρωπος όταν από προλετάριος γίνει αφεντικό, μεταλλάσσεται εντελώς. Επομένως το χρήμα, η συναισθηματική κατάσταση, ο ρόλος και η ηλικία καθορίζουν τις πεποιθήσεις και τις συμπεριφορές των ατόμων.

Αν δηλαδή ο ίδιος Μιλτιάδης Βαρβιτσιώτης ή ακόμα καλύτερα ο Ευάγγελος Βενιζέλος των 29 ακινήτων και των καταθέσεων 2,3 εκατομμυρίων, με κάποια μαγική μεταμόρφωση κατέληγαν στην θέση ενός άνεργου και ενός νομοταγούς μικροπαραγωγού που στο όνομα του Μνημονίου η τριμμερής κυβερνητική εξουσία το είχε κούρεψει οριζόντια το πορτοφόλι, ε τότε αμφότεροι θα όρμαγαν, θα ούρλιαζαν, θα έβριζαν, θα μούντζωναν και ίσως θα γιαούρτωναν τους Βενιζέλους και τους Βαρβιτσιώτηδες. Αλλά και τούμπαλιν. Αν ο οποιοσδήποτε σημερινός παρίας μεταμορφωνόταν εν μία νυκτί σε Βενιζέλο η Βαρβιτσιώτη, την άλλη μέρα θα έπραττε κι αυτός τα ίδια όπως ακριβώς κάμνυν οι βουλευτές και υπουργοί της τριμερούς κυβερνητικής εξουσίας.

Πρώτα απ’ όλα παραμερίζω κάθε υποψία για μαύρο χρήμα. Εκ προοιμίου δηλαδή δέχομαι ως απολύτως ειλικρινείς τις δηλώσεις όλων των μελών της Βουλής. Με απλά λόγια και με βάση τη χτεσινή λίστα με τα «Πόθεν έσχες» των πολιτικών ένα το συμπέρασμα το αυτονόητο και καθοριστικό. Ουδείς μα ουδείς εκ των κυβερνητικών στελεχών αλλά και των περισσότερων βουλευτών έχει την ελάχιστη, την παραμικρή σχέση με την κατάσταση των εκατομμυρίων ελλήνων φτωχών αλλά και των άλλων που αιωρούνται μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας.

Κι εγώ στην θέση τους τα ίδια και ίσως χειρότερα πράγματα θα έκανα. Επομένως η φιλολαϊκή ρητορική, ότι τάχα μου πληγώνονται κι αυτοί, είναι εντελώς επικοινωνιακό τρυκ. Επομένως αν άμεσα σε μένα (φερ’ ειπείν) των πεντακοσίων euros και σ’ αυτούς των εκατομμυρίων και των δεκάδων ακινήτων, μεσολαβεί χάσμα ναρκοθετημένο και απροσπέλαστο. Και επομένως αφού παρά τις μεγιστοτεράστιες διαφορές που μας χωρίζουν εγώ εξακολουθώ στο τέλο να τους ψηφίζω, ε, τότε κι αυτοί δικαιολογημένα με εκλαμβάνουν ως χαϊβάνι με πατέντα.

Για να καταλάβεις αγαπητέ μου (εσένα το λέω που υποφέρεις και τους ψηφίζεις): Αν βρισκόσουν στην θέση τους πως θα χαρακτήριζες τον εαυτό σου; Βλάκα με περικεφαλαία!