ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΚΟΤΡΩΤΣΟΣ Ουδείς εκ των ταλαίπωρων από την κρίση πολιτών μπορεί να ισχυριστεί, ότι μετά την κατάληξη της ψηφοφορίας στη Βουλή, αισθάνεται ασφαλέστερος έναντι της ασυδοσίας της εξουσίας. Ουδείς είναι σε θέση να βεβαιώσει, ότι η χώρα κυβερνάται από ένα σύστημα δικαιοσύνης, το οποίο λειτουργεί με τις αρχές της ισότητας για όλους και για όλα.
Αντιθέτως. Οι βουλευτές της πλειοψηφίας αποφάνθηκαν όπως ορίζει το συντεχνιακό τους συμφέρον. Προστάτευσαν τον Βενιζέλο, πειθάρχησαν στον Σαμαρά, χειροκρότησαν τον Απ. Κακλαμάνη, απόλαυσαν τον Βορίδη και έστειλαν στο πυρ το εξώτερον τον Παπακωνσταντίνου, θυσία για τη διάσωση μιας κυβέρνησης, η οποία δικαίως μπορεί να υπερηφανεύεται, ότι αποτελεί συνέχεια της αλήστου μνήμης κυβέρνησης του Γιώργου Παπανδρέου. Και ταγμένοι να ολοκληρώσουν ο,τι εκείνη ξεκίνησε, πιστοί στην απιστία των λόγων τους κατά τις δυο εκλογικές αναμετρήσεις του Μαΐου και του Ιουνίου του 2012.
Θρασύς ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, απόλαυσε τις διαδικασίες που το νομικό κατασκεύασμα (το οποίο εν πολλοίς αποτελεί δική του έμπνευση) «περί ευθύνης υπουργών» τον απάλλαξε. Όπως κατά το-πρόσφατο και απώτερο-παρελθόν απάλλαξε και άλλους υπόπτους ενοχής για παρόμοια εγκλήματα εναντίον της χώρας και του λαού της. Και μπορεί να χλευάζει την κοινωνία, οχυρωμένος πίσω από το ανεύθυνο των πράξεών του, το οποίο διασφάλισε και δια της ψηφοφορίας.
Ωστόσο, όσο και αν δεν του το επιτρέπει η αλαζονεία του να το δει και να το αποδεχτεί, η 17η Ιανουαρίου θα τον κυνηγάει στο εξής ως εφιάλτης. Διότι έλαβε το στεφάνι της νίκης σε ένα ακόμα αγώνισμα της πολιτικής αυθαιρεσίας, απολαμβάνοντας τις επευφημίες και τα εγκώμια των εταίρων του στην Τριανδρία, η οποία πλέον είναι ακόμα πιο πολύ εκτεθειμένη στο κοινό περί δικαίου αίσθημα. Το σύστημα έσωσε τον εμπνευστή του. Και τα τηλεοπτικά κανάλια,τα οποία τράφηκαν και εξακολουθούν να τρέφονται από αυτό, έκρουσαν παιάνες. Δεν μπορούσε να γίνει αλλιώς. Γι’ αυτό όμως και δεν είναι αυτό το τέλος του έργου.
Απλά λόγια: Δεν ήταν και δεν θα είναι στη συνέχεια των διαδικασιών αυτή καθ’ αυτή η λεγόμενη «λίστα Λαγκάρντ» στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος και των ερευνών. Επί της ουσίας ήταν και θα είναι η μεγάλη συνωμοσία για την υποδούλωση μιας χώρας στην απληστία των δανειστών της και στον εξανδραποδισμό των κατοίκων της. Σ’ αυτή τη λογοδοσία θα προσέρχεται συχνά από τούδε και στο εξής ο αυθάδης (έναντι του λαού) Βενιζέλος, από κοινού βεβαίως με τον πολιτικό προστάτη του Σαμαρά. Η περίφημη λίστα είναι απλώς μια πράξη αυτού του έργου. Μια σημαντική λεπτομέρεια ενός πίνακα τρόμου. Ο οποίος κάποια στιγμή θα κατέβει, όπως ορίζει η εξέλιξη της Ιστορίας. Τη δύναμη της οποίας δείχνει να γνωρίζει ο Αλέξης Τσίπρας. Μόνο που το έργο του είναι απείρως δυσκολότερο, από όσο φαντάστηκε, όταν για πρώτη φορά τον Μάιο του 2012 πλησίασε τόσο κοντά την εξουσία…