ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΚΟΤΡΩΤΣΟΣ του ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΚΟΤΡΩΤΣΟΥ
Ερώτηση αφελούς: για πόσο ακόμα μπορεί να παραβλέπει ο Αντώνης Σαμαράς την αλληλουχία γεγονότων, δηλώσεων και αποκαλύψεων σχετικά με το τι πραγματικά συνέβη το 2010, πριν, δηλαδή, το δραματικό μήνυμα Παπανδρέου από το ακριτικό Καστελόριζο;
– Λαγκάρντ, Μπλανσάρ (προχθές) και Τόμσεν (χθες) ομολογούν ότι δεν έγινε καλή επεξεργασία του προγράμματος διάσωσης και δεν εκτιμήθηκαν σωστά οι επιπτώσεις της υπερφορολόγησης, της εσωτερικής υποτίμησης και της ανατροφοδότησης του σπιράλ της ύφεσης. Περιγράφουν, δηλαδή, ένα πρόγραμμα που γράφτηκε …στο πόδι (όπως ομολογούσε, προ διετίας, σε αποκαλυπτικό ρεπορτάζ του “Βήματος” ισχυρός, τότε, κυβερνητικός αξιωματούχος) και, ως εκ τούτου, προκάλεσε την εξόντωση της ελληνικής κοινωνίας και δεν αντιμετώπισε το μείζον πρόβλημα του χρέους.
– Ο τότε εκπρόσωπος της χώρας στο ΔΝΤ και σήμερα αντιπρόεδρος της Τράπεζας Πειραιώς Παναγιώτης Ρουμελιώτης έχει καταθέσει στους οικονομικούς εισαγγελείς -και αναφέρει εκτενώς στο βιβλίο του- τα εγκληματικά πολιτικά σφάλματα της περιόδου εκείνης. Τις αντιρρήσεις οικονομολόγων και εμπειρογνωμώνων και την επιμονή Παπανδρέου- Παπακωνσταντίνου στην εφαρμογή ενός αδιέξοδου προγράμματος και την παραπομπή στις καλένδες της αναγκαίας αναδιάρθρωσης χρέους.
– Κορυφαίοι υπουργοί εκείνης της περιόδου, όπως ο Ανδρέας Λοβέρδος, ομολογούν ότι ” ο Παπανδρέου και ο Παπακωνσταντίνου μας έβαλαν με το ζόρι στο ΔΝΤ”, ενώ Ραγκούσης, Καστανίδης και άλλοι αποκαλύπτουν ότι υπήρχαν διαφωνίες στο τότε υπουργικό συμβούλιο. Προφανώς κάτι γνώριζαν ή κάτι υπέθεταν.
-Οι οικονομικοί εισαγγελείς έχουν ερευνήσει τις καταγγελίες περί τεχνητής διόγκωσης του ελλείμματος με στόχο να διευκολυνθεί η ένταξη της Ελλάδας σε μηχανισμό διάσωσης.
– Άπαντες αποκαλύπτουν, πλέον, ότι ο Παπανδρέου αποδέχθηκε, τότε, τον εκβιασμό για συμμετοχή του ΔΝΤ στον μηχανισμό διάσωσης, ανοίγοντας διάπλατα την συμμετοχή του αμερικανικού παράγοντα στις εξελίξεις στην ευρωζώνη.
– Και, να μην ξεχνάμε, τέλος, τις δημόσιες αναφορές του πρώην γενικού διευθυντή του ΔΝΤ Ντομινίκ Στρος Καν, σχετικά με την προετοιμασία, επί μήνες, της ένταξης της Ελλάδας στην “ομπρέλα” του ΔΝΤ.
Όλα τα παραπάνω αποτελούν αναμφισβήτητα ένα πολιτικό πλαίσιο αναφοράς σε σχέση με όσα συνέβησαν το 2010. Και τα ερωτηματικά, τουλάχιστον, είναι εύλογα. Ίσως δημιουργούνται βάσιμες υπόνοιες. Ένα είναι βέβαιο. Κάτι δραματικό συνέβη τότε, το οποίο δεν γνώριζαν ο ελληνικός λαός και τα κόμματα. Δεν το γνώριζαν και η πλειονότητα των τότε κυβερνητικών στελεχών και η κοινοβουλευτική ομάδα του ΠΑΣΟΚ. Δεν το έμαθε ποτέ η Βουλή.
Το γνώριζαν μόνο μία μικρή ομάδα ανθρώπων πέριξ του Γιώργου Παπανδρέου.
Διερωτώμαι: έχει λόγο ο Αντώνης Σαμαράς να χρεώνεται όσα συνέβησαν τότε; Έχει λόγο να μην τηρεί τη δέσμευσή του για μία εξεταστική για το μνημόνιο; Έχει λόγο να αφήνει στο απυρόβλητο εκείνους που έλαβαν τότε τις ιστορικές αποφάσεις που δεσμεύουν, τώρα, τον ίδιο και, πιθανότατα, θα δεσμεύσουν πολλούς ακόμα τα επόμενα χρόνια;
ΥΓ. Είναι προφανές πως πολλοί έχουν να πουν πολλά για όσα συνέβησαν τότε. Όχι, όμως, με μισόλογα, σε προσταευμένα περιβάλλοντα τηλεοπτικών εκπομπών και προς επικοινωνιακή τέρψη και χρήση, αλλά στο πλαίσιο μιας έρευνας που θα καταλήξει σε αποτέλεσμα και σε απόδοση ευθυνών.