ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΚΟΤΡΩΤΣΟΣ Εάν ήταν απλώς αποτυχημένοι, το κακό θα ήταν μικρό. Θα αφορούσε την προσωπική τους πορεία και οι συνέπειες θα αφορούσαν τους ίδιους προσωπικά. Είναι όμως καταστροφείς ενός έθνους και οι ευθύνες τους είναι απείρως περισσότερες. Και όσο δεν παραιτούνται της εξουσίας, γίνονται ολοένα και μεγαλύτερες.
Ο πρωθυπουργός Σαμαράς καταλαμβάνεται ψευδόμενος για δεύτερη φορά από την ημέρα που ανέλαβε την εξουσία, ηγούμενος του ιδιόμορφου σχήματος της Τριανδρίας. Η πρώτη ήταν, όταν, με την ανάληψη των καθηκόντων του,απομακρύνθηκε από την προεκλογική του δέσμευση, ότι θα αναθεωρήσει το μνημόνιο,δεν θα επιβάλει νέες περικοπές στα εισοδήματα μισθωτών και συνταξιούχων, θα αναθερμάνει την οικονομία και δεν θα προωθήσει νέα εισπρακτικά μέτρα. Η δεύτερη,όταν προς το τέλος του παρελθόντος έτους δεσμεύτηκε ότι τα μέτρα που ελάμβανε,θα ήταν τα τελευταία. Και ήδη, πριν εκπνεύσει ο δυσκολότερος μετά το 1941-1942χειμώνας, άρχισε να συζητείται η ανάγκη λήψης συμπληρωματικών.
Προς τούτοις, και για να καλύψει τη νέα ανακολουθία του,προσφεύγει στην δοκιμασμένη κατά το παρελθόν πολιτική της ενοχοποίησης του αντιπάλου του: Είναι τάχαμου ο ΣΥΡΙΖΑ ο αναρχικός, ο άνομος, ο βομβιστής, ο κουκουλοφόρος, ο κουμπουροφόρος και πλιατσικολόγος. Ο φόβος και ο τρόμος της κοινωνίας.Για ποια κοινωνία όμως ομιλεί; Την κοινωνία την οποία αυτός ο ίδιος παραπλάνησε ότι θα της φέρει κάτι καλύτερο, την τρομοκράτησε σε μεγαλύτερο βαθμό από όσο είχε καταφέρει ο προκάτοχός του Γιώργος Παπανδρέου (και ο παρένθετος Παπαδήμος),συνέχισε τη λεηλασία της και την έχει φέρει στα έσχατα σκαλοπάτια της απελπισίας.Ισοβαρείς και οι ευθύνες των συνεταίρων του στην κυβέρνηση: Του βουλιμικού με την εξουσία Βαγγέλη Βενιζέλου-ο οποίος όσο αντιλαμβάνεται να κυκλώνεται όλο και πιο απειλητικά από τις ευθύνες που τον βαρύνουν, τόσο πιο επιθετικός γίνεται-και του βολικού, ως συνδετική του κυβερνητικού παραμορφώματος ύλη, Φώτη Κουβέλη.
Ποιος τους παρακολουθεί, αλήθεια, πλην του δικτύου των μέσων ενημέρωσης, του οποίου τα συμφέροντα συμβαδίζουν με αυτά της άθλιας κυβέρνησης;Ουδείς άλλος.
* Στο εσωτερικό, οι δοκιμαζόμενοι πολίτες κουνούν το κεφάλι τους περιφρονητικά προσπαθώντας να μαντέψουν τα χειρότερα, ενώ οι δουλειές στερεύουν και η εφορία διαγκωνίζεται με τις τράπεζες ποιος από τους δυο θα αποδειχτεί καλύτερος μακελάρης και κυνηγός επικηρυγμένων κεφαλών.
* Στο εξωτερικό, ούτε η γερμανική καγκελαρία συγκαταλέγει τον Αλέξη Τσίπρα στους επιγόνους της οργάνωσης Μπάαντερ-Μάινχοφ, ούτε ο Λευκός Οίκος τον συμπεριλαμβάνει στις προσωπικότητες με επικινδυνότητα επιπέδου Μπιλ Λάντεν. Έτσι, και οι δυο κυβερνήσεις έχουν ανοίξει δίαυλο επικοινωνίας μαζί του, καθώς στο πρόσωπό του αναγνωρίζουν έναν πολιτικό ηγέτη, ο οποίος έχει σοβαρές πιθανότητες να κερδίσει την εξουσία και, άρα, πρέπει να συζητήσουν μαζί του.
Απολύτως λογικές οι αντιδράσεις και στο εσωτερικό και στο εξωτερικό. Και τούτο, επειδή εντός και εκτός αντιλαμβάνονται, ότι αυτή η κυβέρνηση δεν βρίσκεται απλώς κοντά στην κατάρρευση, αλλά μαζί της κλείνει και ο κύκλος του μεταπολεμικού (και όχι μόνο του μεταπολιτευτικού) κράτους, το οποίο και μια κοινωνία ολόκληρη εξαθλίωσε ως αποτέλεσμα της επί δεκαετιών εφαρμοζόμενης πολιτικής της ρεμούλας, και απειλεί πια διεθνείς οικονομικές (άρα εξαιρετικά κρίσιμες) ισορροπίες.
Κατά τα άλλα, οι ένοχοι της εξαιρετικά επώδυνης αυτής κατάστασης,καμώνονται τους αθώους. Την ώρα που ακόμα και αυτό το ΔΝΤ αναγνωρίζει «λάθη»μαθηματικού τύπου στις αρχικές εκτιμήσεις του, τα οποία ωστόσο δεν έμειναν στα χαρτιά αλλά μεταφέρθηκαν στην κοινωνία και πολλαπλασίασαν την ταχύτητα προς την καταστροφή, αυτοί καλύπτονται πίσω από συγκυριακές κοινοβουλευτικές πλειοψηφίες και επιτροπές αμφίβολης αποτελεσματικότητας αλλά εμφανούς σκοπιμότητας,φωνασκούν, υβρίζουν, απειλούν και, ούτε λίγο ούτε πολύ, διεκδικούν την αθανασία.
Αθανασία όμως δεν υπάρχει. Τούτοι εδώ θα πέσουν, και μάλιστα με κρότο. Αν είναι ο Αλέξης Τσίπρας αυτός που θα ηγηθεί στο διάδοχο σχήμα, αυτό είναι στο χέρι του ιδίου και του εκλογικού σώματος. Στο χέρι του είναι η ενιαιοποίηση του ΣΥΡΙΖΑ στην πλατφόρμα ενός κυβερνητικού προγράμματος, ριζοσπαστικού και αποτελεσματικού στην πορεία ανάκαμψης της χώρας, προσπερνώντας όσους αδυνατούν να αντιληφθούν την ιστορικότητα των στιγμών. Στο χέρι του εκλογικού σώματος είναι να κρίνει τη φερεγγυότητα αυτής της πρότασης, αλλά και να απαλλαγεί από τους καθ’έξιν ψεύτες και κλέφτες των δημοσίων και εκείνων των αγαθών που ο καθένας έχτισε με μόχθο και ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο χάριν των παιδιών του.