ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΚΟΤΡΩΤΣΟΣ Πόσο να κρατήσει ένα-παγωμένο έτσι κι αλλιώς-χαμόγελο του Αντώνη Σαμαρά από τις πολλαπλώς χειμαζόμενες Βρυξέλλες; Ή ένα επικοινωνιακό τρικ του Νίκου Δένδια, του πολυτιμότερου ίσως, λόγω των αλυσιδωτών αντιπερισπασμών του, υπουργού της Τριανδρίας; Ούτε ένα Σαββατοκύριακο.
Φεβρουάριος του 2013, και παρά τα όσα συντελούνται καθημερινά στα απροστάτευτα από την κρατική μέριμνα (κενή πλέον περιεχομένου λέξη) νοικοκυριά, η κυβέρνηση των τριών παραμένει όχι μόνο θλιβερά αλλά και από πλευράς πολιτικής σκοπιμότητας ύποπτα πλέον ασυγκίνητη στο δράμα, του οποίου τη συνέχιση και ολοκλήρωση έχει αναλάβει. Ποιος να σταθεί ικανοποιημένος δίπλα στον πρωθυπουργό, πλην των συνεργατών του, που για ακόμη μια φορά δήλωσε υπερήφανος, επειδή τάχαμου τα κατάφερε να κερδίσει περισσότερα από όσα ανέμενε;Διότι υπερήφανος είχε δηλώσει και με τη ψήφιση του 3ου μνημονίου και τα «τελευταία μέτρα», υπερήφανος και με τα προηγούμενα «τελευταία μέτρα», και πάει λέγοντας.
Αλλά το πρόγραμμα δεν βγαίνει. Ούτε ήταν δυνατό ποτέ να βγει. Διότι έχει συνταχθεί με περισσή υποκρισία, θράσος και σκοπιμότητα. Κανένα λάθος δεν έγινε από τους επιτελείς της τρόικας. Αν γινόταν, είτε θα είχαν ακούσει τους «αιρετικούς» οικονομολόγους εξ αρχής, είτε θα το διόρθωναν τώρα που υποτίθεται ότι το αντελήφθησαν. Και, προβάλλοντας εμπράκτως τη συγνώμη τους, θα έσκυβαν συντετριμμένοι πάνω από την κοινωνία με στοργή και ανιδιοτέλεια, για να επουλώσουν τις πληγές που οι ίδιοι προκάλεσαν.
Αντ’ αυτού όμως, παραμένουν απαθείς και ασυγκίνητοι, έτοιμοι για την εκτέλεση του επόμενου επιχειρησιακού σταδίου. Το οποίο, κατά την εκτίμηση στελεχών του κυβερνητικού συνασπισμού, δεν είναι άλλο από τις μνημονιακές ρήτρες και την περίφημη ενεργοποίησή τους. Ο έστι μεθερμηνευόμενον, επιπλέον ψαλίδισμα εντός του έτους σε μισθούς και συντάξεις, επιπλέον εισπρακτικά μέτρα άμεσης, κατά το δυνατόν απόδοσης, επιπλέον απολύσεις πέραν των προγραμματισμένων, και στο βάθος η δήωση δημόσιας περιουσίας και πλούτου, καθώς και η δήμευση περιουσιακών στοιχείων των πολιτών εκείνων που αδυνατούν να ανταποκριθούν στις υποχρεώσεις που τους φόρτωσαν οι δανειστές. Θα διαμαρτυρηθούν κάποιοι, είναι αλήθεια. Πολλοί ή λίγοι, σημασία δεν έχει. Διότι θα επιστρατευτούν οι εργαζόμενοι, ενώ οι νέοι άνεργοι θα ριφθούν στον καιάδα της περιφρόνησης.
Κι οι αγρότες; Αυτοί ας πάνε να ξεκληριστούν καλύτερα, όπως ξεκληρίζονται οι άλλοι άνθρωποι του μεροκάματου ή της επιστήμης, της υψηλής τεχνολογίας ή των γραμμάτων. Κι όσοι δεν μπορούν ούτε έξω να βρουν στέγη και ευκαιρία για μια νέα ζωή, ας ψοφήσουν εδώ στην ουρά, για μια τσάντα φρούτα ή λαχανικά, αυτή τη φορά από τη γειτονική Τουρκία, ή τη μακρινή Αργεντινή. Κι αν χρειαστεί, την προώθηση της ιδιότυπης αυτής κοινωνικής πολιτικής θα αναλάβει να φέρει εις πέρας ο Νίκος Δένδιας, ο οποίος δείχνει να πιστεύει ότι έχει ανακαλύψει το αήττητο στις επιχειρησιακές ενέργειες της Αστυνομίας.
Εκείνο που δεν έχει ανακαλύψει, είναι ότι το πολιτικό νεκροταφείο είναι γεμάτο από τέτοιους επιτυχημένους. Διότι είναι αναπόφευκτο η οργή της κοινωνίας να σπάσει κάποια στιγμή το κέλυφος της αστυνομικής προστασίας προς τη θλιβερή κυβέρνηση. Και ταυτοχρόνως να γίνεται όλο και πιο αναγκαία η εφαρμογή της άλλης πρότασης που ακούγεται από την πλευρά της αντιπολίτευσης για προσφυγή στη λαϊκή ετυμηγορία και τον σχηματισμό ενός άλλου κυβερνητικού συνασπισμού, που θα έχει τη θέληση και την εντολή του εκλογικού σώματος να δώσει προτεραιότητα στην επανεκκίνηση της οικονομίας με δημόσιες επενδύσεις(μόνον έτσι δημιουργείται ασφαλές επενδυτικό πεδίο που προσελκύει και τους ιδιώτες), μισθούς και συντάξεις αξιοπρεπείς, και επιβάλει ένα μορατόριουμ αναστολής στην καταβολή των δόσεων των υπέρογκων δανείων (συμπεριλαμβανομένων των τόκων), μέχρι να συμφωνηθεί μια διαδικασία για τον προσδιορισμό του πραγματικού χρέους και τους όρους αποπληρωμής του.
Απλά πράγματα. «Δεν υπάρχει “δεν μπορώ”, υπάρχει “δεν θέλω”»,λένε στελέχη της αξιωματικής αντιπολίτευσης και επικρίνουν την κυβέρνηση Σαμαρά ότι αποτελεί πολιτική επιλογή των συντηρητικών κύκλων της Ευρώπης και δική του η σημερινή πορεία προς την καταστροφή. Μια κυβέρνηση με λαϊκή εντολή να διαχειριστεί εντελώς διαφορετικά την κατάσταση, λένε επίσης, μπορεί να στυλώσει τα πόδια μπροστά στους δανειστές και να επαναδιαπραγματευθεί τους όρους των δανείων, αλλιώς ας πάνε στο δικαστήριο του Λουξεμβούργου, το οποίο μέχρι να εκδώσει την απόφασή του θα παρέλθει μια πενταετία, κάτι που σημαίνει ότι την παύση πληρωμών θα την έχουν προκαλέσει οι ίδιοι. Σε κάθε περίπτωση, όπως υποστηρίζουν, οι διαπραγματευτικές δυνατότητες της χώρας είναι ισχυρές, καθώς πλέον στο μεγαλύτερό του μέρος το δάνειο δεν είναι διάσπαρτο και προέρχεται από θεσμικούς επενδυτές, οπότε ξέρει, όποιος θέλει, με ποιους και τι θα συζητήσει.
Ας διατείνεται υποκριτικά ο πρωθυπουργός, ότι δεν υπάρχει άλλη λύση, πέρα από αυτή που εφαρμόζει ο ίδιος. Υπάρχει. Και ο δρόμος προς την επίτευξή της ανοίγει με την απομάκρυνσή του.