ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΚΟΤΡΩΤΣΟΣ Όταν ένας πρωθυπουργός δίνει εντολή στο επικοινωνιακό επιτελείο του να διοχετεύσει την είδηση ότι… σηκώνει τα μανίκια και πιάνει δουλειά, συνήθως φοβάται πως μετράει λίγους ακόμη μήνες στη θέση του. Είναι σα να ομολογεί ότι ο χρόνος τον έχει προσπεράσει καθήμενο είτε στην απραξία, είτε ασχολούμενο με άλλα πράγματα πλην αυτών που προεκλογικά υποσχέθηκε και ως εκ τούτου επιβάλλει το καθήκον του. Συχνά συμβαίνουν και τα δυο…
Αντιλαμβανόμενος λοιπόν ο Αντώνης Σαμαράς ότι η κοινωνία τον απορρίπτει σιγά-σιγά, δηλώνει αποφασισμένος να λειτουργήσει την κυβέρνησή του.Τώρα. Οκτώ μήνες μετά τη συγκρότησή της. Να δει ποιοι τομείς πάσχουν, ποιοι υπολειτουργούν, ποιοι έχουν πέσει σε κατάσταση χειμερίας νάρκης, ποιοι στόχοι έχουν πέσει εντελώς έξω, ποιοι πρέπει να τεθούν, ποιοι υπουργοί να μείνουν στη θέση τους, ποιοι να αναβαθμιστούν και ποιοι να πάνε σπίτι τους ως «ευδοκίμως περατώσαντες» την υπηρεσία τους.
Μα, ο πρώτος ο οποίος δεν λειτουργεί, είναι ο ίδιος ο πρωθυπουργός: Από την ημέρα που έχει ορκιστεί, μόλις τέσσερις φορές έχει καλέσει σε συνεδρίαση το υπουργικό συμβούλιο, ενώ με την άκρως επείγουσα κατάσταση που επικρατεί, θα ανέμενε κανείς ο αριθμός να ξεπερνάει τις τριάντα. Τουτέστιν, μια συνεδρίαση ανά εβδομάδα στους οκτώ μήνες που έχουν περάσει από τις εκλογές του Ιουνίου. Αλλά, δεν. Προτιμά, αραιά και πού, να συναντάται με τους άλλους δυο συνυπεύθυνους της κυβερνητικής τραγωδίας αρχηγούς , για να ρυθμίζουν τις εκκρεμότητες έναντι της τρόικας, και αυτό είναι όλο. Ίσως επειδή αυτός να είναι όλος κι όλος ο ρόλος του. Διεκπεραιωτικός. Μόνο που ακόμη κι αυτές οι εκκρεμότητες δεν βγαίνουν. Και το ξέρει ότι δεν βγαίνουν, επειδή ήταν σωστές οι αναλύσεις που έκανε στο Ζάππειο, όταν το είχε κάνει στέκι του προτού επιλέξει να δώσει τη στήριξή του στην κυβέρνηση Παπαδήμου, και δώσει πίστη στην τρόικα, για να καταφέρει να γίνει εν τέλει πρωθυπουργός.
Αυτός ακριβώς είναι ο λόγος για τον οποίο επί της ουσίας δεν κυβερνά. Δεν υπάρχουν επιλογές εθνικές, για να τις θέσει σε προτεραιότητα, δεν υπάρχουν σχέδια και προγραμματισμοί, δεν υπάρχουν περιθώρια για πρωτοβουλίες των υπουργών κατά τομέα ευθύνης τους, δεν υπάρχει φιλοδοξία για κάτι σημαντικό,δεν υπάρχει θέληση. Μόνο υπακοή. Και διεκπεραίωση εντολών.
Κατά τα άλλα, και παρακολουθώντας να υποχωρεί απειλητικά η δημοσκοπική εικόνα του κόμματος και της κυβέρνησής του, τολμά να δεσμεύεται δημοσίως ότι δεν θα πειραχτεί ο κατώτατος μισθός (όσων τον έχουν κι αυτόν). Μα,οι δημόσιες δεσμεύσεις του δεν έχουν καμία απολύτως σημασία. Δεν καθησυχάζουν τον πολίτη αλλά, αντιθέτως από όσα πιστεύει ο ίδιος και το επικοινωνιακό επιτελείο του, γενούν περισσότερες αμφιβολίες από όσες υποτίθεται ότι διαλύουν.Πρόκειται για προσωπικό του επίτευγμα. Ο ίδιος ανέτρεψε τις προσωπικές δεσμεύσεις που είχε αναλάβει όταν κάποτε ήταν αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, ο ίδιος ανέτρεψε τις προσωπικές δεσμεύσεις που είχε αναλάβει κατά την προεκλογική περίοδο του 2012, ο ίδιος ανατρέπει και τις προσωπικές δεσμεύσεις που είχε αναλάβει για τα «τελευταία μέτρα», τα οποία φυσικά, και όπως το ίδιο το μνημόνιο ορίζει, δεν είναι τα τελευταία και ποτέ δεν θα υπάρχουν τελευταία.
Απλά πράγματα: Ο Αντώνης Σαμαράς εξακολουθεί να εξαπατά την κοινωνία στην εναγώνια προσπάθειά του να κερδίσει χρόνο, να τον προσφέρει στην Αγγέλα της Γερμανίας, η οποία οδεύει στις δικές της εκλογές. Να κρατήσει με τη βοήθεια του Δένδια το φράγμα της κοινωνικής οργής, μην ξεχειλίσει και πνίξει την Ευρώπη πριν το Oktoberfest της μπίρας και της αυταπάτης της γερμανικής ευδαιμονίας.
Όσο όμως οι Έλληνες θα μένουν χωρίς ελπίδα στα χέρια και θα την αναζητούν με πείσμα στους δρόμους, όσο οι Ιταλοί θα επιμένουν να θυμώνουν γιατί από εκλεκτοί της μεταπολεμικής ανάπτυξης μετατρέπονται σε ανυπόληπτοι παρίες, όσο οι Ισπανοί θα αποδοκιμάζουν τον κάθε ψεύτη Ραχόι, κι όσο οι Πορτογάλοι θα τραγουδούν «Grandola vila Morena», οι Γερμανοί και οι κατά τόπο εκλεκτοί τους θα ιδρώνουν από αγωνία, μήπως η όποια δέσμευση που αναλαμβάνουν δημοσίως, θα είναι και η τελευταία τους.