ΦΟΒΟΥ ΤΟΥΣ ΓΑΛΛΟΥΣ ΚΑΙ ΔΩΡΑ ΠΑΙΡΝΟΝΤΑΣ!

Ο Ολαντάκος έχαιρε της πλήρους εκτιμήσεως του ελληνικού λαού. Οι Έλληνες έπιναν sparkling water στ’ όνομά του και ουδείς μπουκαλοβόλος, μπήκε στον κόπο να τον περιμένει με τις Ιόλες και τις Έψες ανά χείρας- όπως συνέβη με τη κακορίζικη Αγκέλα, έξω από το Ντυναν! Καλού κακού βέβαια, τονε πέρασε από άλλο δρόμο και του φόρεσε και μια περούκα! Δεν μπορούσες ποτέ να ξέρεις με όλους αυτούς τους μπαχαλάκηδες- ΣΥΡΙΖαίους, που ξεπετάγονται από τα σιφόνια, ξύνοντας τα νύχια τους για σαματάδες!…

Ο Αντώνης κατά συνέπεια, θεώρησε Θεόσταλτη την επίσκεψη- σφηνάκι του Γάλλου! Έστρωσε τα κόκκινα χαλιά στ’ αεροδρόμιο, πήγε τονε περιμάζεψε και δούλεψε με μαεστρία τη σπάτουλα: «Και πόσο χαιρόμαστε κύριε Ολάντ μας που αριβάρατε» και «τιμή μας- καμάρι μας και δόξα μας που ήρθατε στο φτωχικό μας» και «je suis,  Je vous aime très beaucoup, σεσουάρ και πορτατίφ». Έδωσε και μια κοινή συνέντευξη τύπου με τον Ολαντάκο και ανακοίνωσε με χαρά μεγάλη και ευθυμία περισσή, την πρόθεσή της Ελλάδας να γίνει η νουνά της Γαλλίας! Θα τηνε τρέλλαινε στα δώρα! Θα τη φίλευε μια συνεκμετάλλευση των δημόσιων υποδομών καθώς και του φυσικού και ορυκτού πλούτου! Όλ’ αυτά μαζί! Είναι μην του έρθει μουσαφιραίος του Αντώνη στο σπίτι! Τέτοια φιλοξενία και τέτοια κιμπαροσύνη σπάνια τη συναντάς! Εξ’ άλλου τι να τα κάνεις τ’ αγαθά και τα καλούδια αν δεν μπορείς να τα μοιραστείς με φίλους και γνωστούς; Με τον κόσμο ολάκερο;

Στη συνέχεια, παρέθεσε ένα γεύμα προς τιμήν του υψηλού προσκεκλημένου. Το μενού προσεγμένο και χλιδάτο, με μνημονιακές εντούτοις πινελιές. Σφυρίδα για κυρίως πιάτο, αλλά ταπεινή σπανακόπιτα και προσφυγική σαλάτα για συνοδευτικά! Έτσι για το ξεκάρφωμα! Όλα τα είχε σκεφτεί, όλα τα είχε κουλαντρίσει το επιτελείο του! Αν έλειπε δε από το τσιμπούσι, ο άρπαγας των σχεδίων άμυνας και ο παραβάτης των κόκκινων γραμμών όλα θα ήταν τέλεια!

Αλκμήνη,

κατά κόσμον Λουκία Χουλιάρα