ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΚΟΤΡΩΤΣΟΣ Οι “ιεροκήρυκες” των καναλιών συνηθίζουν να επικαλούνται το επιχείρημα της φοροδιαφυγής των ολίγων για να αιτιολογήσουν -ενίοτε και για να δικαιολογήσουν- την υπερφορολόγηση των πολλών. Εάν δει κανείς τη δημοσιότητα της οποίας έτυχε η πρόταση-ευχή του πρωθυπουργού για μείωση της φορολογίας των επιχειρήσεων στο 15% (flat rate tax) θα επισημάνει, εφόσον διακονεί την κοινή λογική, την εξής ανακολουθία:…
Εν ολίγοις, για να επιβιώσει μια επιχείρηση πρέπει να έχει αγορά/ καταναλωτές. Αλλιώς, μόνο με την (αναγκαία) βελτίωση της ρευστότητας μέσω τραπεζών και την χαμηλότερη φορολόγηση, δουλειά δεν γίνεται…
Από την άλλη, η πρόταση του κ. Σαμαρά μοιάζει παράδοξη εάν λάβει κανείς υπόψη του το…άλλο μισό. 15% φορολογία στις επιχειρήσεις και 25-42% στους μισθωτούς/πελάτες των επχιειρήσεων;
Και μ αυτό ερχόμαστε στην φορολογική πολιτική της τρόϊκας και της κυβέρνησης:
Θεμελιώδες στα περί φόρων στον δυτικό πολιτισμό είναι η ανταποδοτικότητα. Οι φόροι στην Ελλάδα έχουν πάψει προ πολλού να είναι ισορρροπημένα ανταποδοτικοί. Επί μνημονίων αυτό κατακρημνίστηκε.
Σήμερα, οι φόροι, σε έναν εξαντλημένο λαό, είναι κάτι χειρότερο. Δεν είναι μόνο άδικοι, δεν είναι εκ των πραγμάτων ανείσπρακτοι, είναι και εκβιαστικοί. Εξολοθρεύουν ψυχολογικά και ίσως βιολογικά τους ανθρώπους.
Όλοι οι φόροι, σήμερα, συνδέονται, με τον ένα ή άλλο τρόπο, με έναν κεντρικό εκβιασμό.
-Δεν μπορείς να πληρώσεις τον ΕΤΗΔΕ; Θα σου κόψει η ΔΕΗ την ηλεκτροδότηση και θα μείνεις στα σκοτάδια.
-Δεν έχεις να πληρώσεις τον ΦΠΑ ή την φορολογία εισοδήματος; Θα σου κατάσχουν τη σύνταξη ή τον μισθό.
-Δεν μπορείς να αποπληρώσεις οφειλές στην εφορία; Θα βγάλουν σε πλειστηριασμό το σπίτι σου.
-Απέκτησες σπίτι με στεγαστικό δάνειο; Πληρώνεις χαράτσι σε μια κατοικία που δεν είναι δική σου. Στην οποία είσαι “ενοικιαστής” και η τράπεζα σου την έχει προσημειώσει.
-Οι τράπεζες διαπραγματεύονται με distress funds για την εξαγορά από τα δεύτερα “κόκκινων δανείων” των πρώτων σε ποσοστό από 5-30% της αξίας τους. Η τράπεζα, δηλαδή, δέχεται να διαγραφεί έως και το 95% της οφειλής του δανειολήπτη, προκειμένου να εισπράξουν ένα ποσό και να εξαλλείψουν λογιστικά την εκκρεμότητα. Εάν, όμως, ο δανειολήπτης ζητήσει διαγραφή μέρους του χρέους και συνεχίσει -αλαφρωμένος- να πληρώνει κανονικά τις δόσεις της εναπομείνουσας οφειλής, η τράπεζα δεν το δέχεται;
[Σημειωτέον ότι η ανακεφαλιοποίηση των τραπεζών τις καλύπτει και τις προστατεύει έναντι των λεγόμενων “κόκκινων” δανείων].
Όλα τα παραπάνω -και πολλά άλλα- συνιστούν μία εκβιαστική διαδικασία σε βάρος των πολιτών. Σε βάρος εκείνων που δεν έχουν, γι αυτό δεν μπορούν να πληρώσουν. Ο πολίτης, σήμερα, αισθάνεται ασφυξία. Δεν μπορεί να γλυτώσει από πουθενά.
Γι αυτό και όλα αυτά οδηγούν μαθηματικά σε μία κοινωνική έκρηξη. Αλλά και με όρους μνημονίου, πάλι, η αναποτελεσματικότητα των μέτρων είναι περισσότερο από προφανής. Γιατί το συνεχίζουν, απορεί κανείς.
Μία απάντηση μου έδωσε φίλος δικηγόρος με βαθιά γνώση αυτών των μηχανισμών:
“Έχεις ακούσει ποτέ ότι μία τράπεζα βιάζεται να αποπληρώσεις το σύνολο του δανείου σου; Γιατί υπάρχουν έμμεσα ή άμεσα οι ρήτρες/πέναλντι της πρόωρης αποπληρωμής της οφειλής;”
“Σκέψου το αυτό”, μου είπε, στο επίπεδο των δανειστών της χώρας. Εάν εισπράττουν τις δόσεις και τους τόκους, υπάρχει σοβαρός λόγος να βιάζονται να ξεχρεώσει η χώρα;
Ομολογώ ότι η απάντησή του έχει μεγάλο ενδιαφέρον…