ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΚΟΤΡΩΤΣΟΣ Βλέπει ο πεινασμένος τον Αντώνη Σαμαρά, και χορταίνει φαγητό. Παρακολουθεί ο άνεργος τον Γιάννη Στουρνάρα στις απολογιστικές εκθέσεις του στη Βουλή (όπου μονίμως πλέον αντικαθιστά τον πρωθυπουργό) και του χαρίζει το επίδομα ανεργίας, αν το παίρνει. Μαθαίνει ο απελπισμένος για τον εμπλουτισμό του κυβερνητικού σχήματος με νέους αναπληρωτές υπουργούς με πιθανό ανασχηματισμό και κρεμάει τη σημαία στο μπαλκόνι.
Από πολιτική ευαισθησία και επικοινωνιακή αποτελεσματικότητα, «μηδέν εις το πηλίκιον», όπως θα έλεγε και ο αλήστου μνήμης φυγάς στο εξωτερικό πρώην πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου. Του οποίου την κληρονομιά συνεχίζει με τιμή και δόξα ο σημερινός. Ακαταμάχητος πολέμιος του μνημονίου και της αποικιοποίησης ενός ολόκληρου έθνους κάποτε, πιστός στρατιώτης της Αγγέλας Μέρκελ και παραστάτης της Κριστίν Λαγκάρντ τώρα. Ένα μνημόνιο το οποίο υμνεί, κάθε που του δίνεται ευκαιρία, πότε με ένα «διάγγελμα» προς τον ελληνικό λαό και πότε με μια ομιλία σε κάποιο οικονομικό φόρουμ.
Την έχει ανάγκη την καλλιέργεια κλίματος αισιοδοξίας ή και ευφορίας ο Αντώνης Σαμαράς. Βλέπει τους πολίτες της χώρας αποκαμωμένους πια, έτσι όπως αυτός και οι όμοιοί του τον κατάντησαν, και αισθάνεται τη μέγιστη ικανοποίηση, που δεν έχουν τη δύναμη, τώρα, να αντιδράσουν ανατρεπτικά. Νοιώθει ασφαλής πίσω από τον Νίκο Δένδια και την αποτελεσματικότητα των δυνάμεων καταστολής που διευθύνει σε τέτοιο βαθμό αποτελεσματικότητας, ώστε να του είναι άχρηστος ο Μιχάλης Χρυσοχοΐδης, ο οποίος αδημονεί να προσφέρει πάλι στην πατρίδα. Και πιστεύει ότι αυτή του η ικανοποίηση και η ψυχική ευφορία, η οποία (δείχνει ότι) τον πλημμυρίζει, μπορούν να του δώσουν και κυβερνητική μακροημέρευση. Επειδή ξεγέλασε, κάποτε, ένα μέρος του εκλογικού σώματος, νομίζει ότι μπορεί να το ξεγελάσει ακόμα μια φορά.
Για ποιο λόγο άραγε; Επειδή πέρασε από τη θλιβερή κοινοπραξία των τριών τα «τρία στα τρία», που απαιτούσε η Τρόικα; Ή επειδή η ελληνική οικονομία δεν έχει καν να καταβάλει στον Χάροντα τον ναύλο της για το θλιβερό ταξίδι στο σκοτεινό βασίλειο του Πλούτωνα; Προφανώς για τον λόγο, ότι στέκεται πίσω από την ασπίδα της Γερμανίδας καγκελαρίου. Τον οποίο χαϊδεύει, όπως θα χάιδευε και ένα πιστό της τετράποδο. Κι εκείνο γνωρίζει, ότι κάποια στιγμή, κάτι από τα αποφάγια του αρχισέφ της γερμανικής κουζίνας Βόλφγκανγκ Σόιμπλε θα του δώσει για να γευματίσει.
Με αυτή τη σιγουριά δεν απορρίπτει, χωρίς βεβαίως να βιάζεται να τις υιοθετήσει ασμένως, και τις εισηγήσεις που δέχεται από ορισμένους εκ των συνεργατών του, για εκλογικό αιφνιδιασμό. Προβάλλοντας μόνο «ανάκαμψη», και τσιμουδιά για τα νέα μέτρα που θα ρίξει ο Πολ Τόμσεν και η παρέα του στο τραπέζι κατά την επιστροφή τους στην Αθήνα, χαμογελούντος του θέρους. Αρκεί βεβαίως να έχει τη συγκατάθεση της καγκελαρίου, με τη βεβαιότητα ότι θα είναι ο νικητής. Θα κερδίσει ο ίδιος, αλλά κυρίως θα πάρει πόντους για τις δικές της εκλογές του φθινοπώρου η φράου. Για να έχει και το «Ντερ Σπίγκελ» υλικό για να καγχάζει τους γαϊδουροκαβαλάρηδες Έλληνες. Αλλιώς, να περιμένει, να κάνουν το δικό τους Oktoberfest οι Γερμανοί συνεορτάζοντας, μαζί με τη μπίρα, τη νέα νίκη της Μέρκελ, κι ύστερα παίρνουν την άδεια οι Έλληνες να πουν το «καλά κρασιά» με κάλπες. Τουτέστιν, μετά του Αγίου Δημητρίου, και βλέπουμε, ρημάδι θα είναι η χώρα, έτσι κι αλλιώς.
Αλλά, καλού-κακού, θέλει να είναι έτοιμος. Και χτίζει, με τη βοήθεια των τηλεοπτικών υπερπαραγωγών των «8», προγράμματα ανάκαμψης και ανάπτυξης που θα κάνουν την Ελλάδα ζηλευτή στα πέρατα της οικουμένης, ξεκινά (για ακόμα μια φορά) τους μεγάλους αυτοκινητόδρομους που έχουν μείνει χωράφια, διαβεβαιώνει ότι θα προσλάβει τόσους χιλιάδες υπαλλήλους (όχι μόνο εκ Μεσσηνίας), όσους θα απολύσει ως άχρηστους, τεμπέληδες, επίορκους, επικίνδυνους, Συριζαίους ή και τρομοκράτες, θα προσλάβει και μερικούς αναπληρωτές υπουργούς, για να προσλάβουν κι αυτοί-με υποσχετικές βεβαίως-όσους κρίνουν κατάλληλους να χτίσουν τη νέα Ελλάδα.
Μια τέτοια ευκινησία είναι επιτρεπτή για έναν υπέρ του μνημονίου μονοκόμματο πρωθυπουργό, αφού θα είναι για το καλό «πασών των Γερμανιών».