ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΚΟΤΡΩΤΣΟΣ Παρότι ο συσχετισμός δεν είναι προφανής, οι γνωρίζοντες δεν υποτιμούν το γεγονός ότι την περασμένη Πέμπτη ο Αλέξης Τσίπρας βρέθηκε στο προσκήνιο για τρεις διαφορετικούς λόγους. Πρώτον, για την επίθεση «ηθικής» κατά του Ευάγγελου Βενιζέλου όσον αφορά την αμφισβητούμενη σύμβαση του 2010 για τα ναυπηγεία Σκαραμαγκά. Δεύτερον, για την συναίνεση με τη ΝΔ –κυρίως- στην ρύθμιση Μιχελάκη για αναστολή της χρηματοδότησης της Χρυσής Αυγής. Και τρίτον, για την ανακοίνωση του χρίσματος της Ευρωπαϊκής Αριστεράς ώστε να είναι υποψήφιος για την θέση του Ζοζέ Μανουέλ Μπαρόζο.
Η πρώτη πρωτοβουλία αποσκοπεί, δίχως άλλο, στην ενίσχυση του αντισυμβατικού του προφίλ στο εσωτερικό και στην προσπάθεια τεμαχισμού της εναπομείνασας εκλογικής βάσης του ΠΑΣΟΚ.
Οι άλλες δύο, όμως, πρωτοβουλίες έχουν σαφή στόχευση την ενίσχυση του «κυβερνητισμού» και του αρχηγικού προφίλ του κ. Τσίπρα με αποδέκτες του μηνύματος και στο εσωτερικό και στο εξωτερικό.
Με το χρίσμα του υποψηφίου προέδρου της Κομισιόν ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ εξασφαλίζει δύο επικοινωνιακές καμπάνιες. Μια του ΣΥΡΙΖΑ στο εσωτερικό με προοπτική την εξασφάλιση της πρωτιάς, έστω και με μία ψήφο, στις ευρωεκλογές ώστε να εγερθεί ζήτημα αναντιστοιχίας της κυβέρνησης Σαμαρά με την ετυμηγορία του εκλογικού σώματος και, μια δεύτερη του ιδίου του Τσίπρα σε πανευρωπαϊκό πρώτο πλάνο.
Είναι προφανές πως η δεύτερη ενισχύει τα μάλλα την πρώτη. Υπάρχει καλύτερο επικοινωνιακό υπερόπλο για τον ΣΥΡΙΖΑ (εσωτερικού) να έχει έναν υπερπροβεβλημένο ευρωπαϊκά πρόεδρο;
Και κάτι, ίσως, ακόμα σημαντικότερο. Ποιος θα μπορεί να προβάλλει το «επιχείρημα» του αντιευρωπαϊσμού του ΣΥΡΙΖΑ και όσων περί «συμμορίας της δραχμής» του απέδιδαν, όταν ο πρόεδρος του διαθέτει επισήμως ένα χρίσμα διεκδίκησης της προεδρίας της Ευρωπαϊκής Επιτροπής.
Και ποια κυβέρνηση στο Βερολίνο, το Παρίσι ή αλλού μπορεί να απομονώσει έναν πολιτικό με διαβατήριο Βρυξελλών;