ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΚΟΤΡΩΤΣΟΣ Οι ημιμαθείς και κομπλεξικοί στρατευμένοι οικονομολόγοι του ΣΥΡΙΖΑ είχαν υιοθετήσει ως πρότυπο αγέρωχης συμπεριφοράς απέναντι στο ΔΝΤ και στους κανόνες της διεθνούς οικονομίας την Αργεντινή. Οι ομάδες τραμπούκων, που χέρι-χέρι με τη Χρυσή Αυγή είχαν καταλάβει την πλατεία Συντάγματος, είχαν φτιάξει και ένα τραγουδάκι: «Μια νύχτα μαγική, σαν την Αργεντινή, σ’ αυτό το ελικόπτερο ποιος θα πρωτομπεί».
Η απειλή των περονιστών της πλατείας Συντάγματος ήταν σαφής. Μπροστά στη βία των επαναστατημένων μαζών, πανικόβλητοι, ο πρωθυπουργός, οι υπουργοί και όλοι όσοι αγωνίζονταν για να σώσουν τη χώρα από τη χρεοκοπία θα το ‘βαζαν στα πόδια και θα κατέφευγαν στο εξωτερικό. Οπως τον καιρό του Ιωάννη Μεταξά ή της γερμανικής κατοχής ή της χούντας των συνταγματαρχών. Αυτοί όμως είχαν μεραρχίες. Ο Τσίπρας και οι παρόμοιοί του απλώς φαντάζονταν λαϊκές εξεγέρσεις και ως παγκόσμιο πρότυπο είχαν επιλέξει την Αργεντινή και τις άλλες αναδυόμενες οικονομίες. Βεβαίως ξεχνούσαν τις ουσιαστικές διαφορές που υπήρχαν και υπάρχουν για αυτές τις μεγάλες χώρες που στηρίζουν ως επί το πλείστον την ανάπτυξή τους στη χαλαρή εργατική νομοθεσία και στο χαμηλό κόστος παραγωγής και την Ελλάδα που πρέπει απλώς να ευθυγραμμιστεί με τον ευρωπαϊκό μέσο όρο. Παρέβλεπαν επίσης ότι ο τρίτος δρόμος της επιθετικής εξωστρεφούς επιδοτούμενης ανάπτυξης ήταν για τις χώρες αυτές μονόδρομος. Δεν είχαν την εναλλακτική λύση της προσφυγής στα κοινοτικά όργανα αλληλεγγύης που διέθεσαν για την Ελλάδα ποσά που ξεπερνούν ακόμη και το Σχέδιο Μάρσαλ. Ποσά πρωτοφανή στην παγκόσμια οικονομία.
Το ψέμα έχει κοντά πόδια, έχει πει κάποιος. Και επί του προκειμένου, μερικά εξάμηνα μόνο έχουν περάσει από τους φανφαρονισμούς των εχθρών της Ευρώπης της Ακρας Αριστεράς και της Ακρας Δεξιάς και η οικονομική πραγματικότητα ήρθε να επιβάλει τους αδυσώπητους νόμους της αγοράς.
Ας δούμε κατ’ αρχήν την αξία των εθνικών νομισμάτων έναντι του δολαρίου (βλ.πίνακα).
Είναι σαφές ότι οι πρώην ατμομηχανές της παγκόσμιας ανάπτυξης, δηλαδή οι λεγόμενες αναδυόμενες αγορές, έχουν γίνει το υπ’ αριθμόν 1 παγκόσμιο πρόβλημα.
Σε σχέση με το ευρώ, από τον Μάιο του 2013 ως την 1η Φεβρουαρίου του 2014 το ρούβλι υποτιμήθηκε 13%, η ρουπία Ινδίας 16%, το ρεάλ Βραζιλίας 19%, το ραντ Ν. Αφρικής 21%, η λίρα Τουρκίας 23% και το πέσο Αργεντινής 37%.
Η κατάσταση αυτή οδήγησε σε συστηματικές αποσύρσεις κεφαλαίων από θεσμικούς και μη επενδυτές. Ο δείκτης αναδυομένων αγορών εμφανίζει απώλειες 500 δισ. δολαρίων από το 2009 ως και τον Ιανουάριο του φετινού χρόνου. Είναι φυσικό αυτή η φυγή των κεφαλαίων να είναι ισχυρότερη όπου υπάρχουν παράλληλα σοβαρά ελλείμματα στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών. Ενας άλλος παράγοντας που επιδεινώνει την ατμόσφαιρα είναι οι βεβιασμένες θεσμικές αλλαγές που οφείλονται σε πιέσεις σχετικές με πολιτικά προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι συγκεκριμένες κυβερνήσεις. Τέτοια προβλήματα, εκτός από την Τουρκία που μας είναι περισσότερο γνωστή και θα εξετάσουμε με περισσότερες λεπτομέρειες σε προσεχές μας κείμενο, αντιμετωπίζουν και η Ταϊλάνδη και η Ουκρανία, και βεβαίως το παλαιό πρότυπο της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ, δηλαδή η περήφανη και ανεξάρτητη Αργεντινή.
Κάτω από αυτές τις συνθήκες είναι φυσικό να υπάρχει μια ισχυρή πίεση για την άνοδο των επιτοκίων. Στις Ινδίες, τα επιτόκια που ακολουθούσαν πτωτική πορεία και την άνοιξη του 2013 είχαν κατέβει περίπου στο 7% ανέβηκαν σταθερά, για να φτάσουν σήμερα πάνω από το 8%. Στη Ν. Αφρική έχουμε άνοδο μισής μονάδας, από τα 5 στα 5,5 μεταξύ του τέλους του 2012 και του σημερινού μήνα. Οσον αφορά δε την Τουρκία, τα επιτόκια που ήταν στο 4,5% την άνοιξη του 2013 ανέβηκαν ραγδαία και κυμαίνονται σήμερα σε επίπεδα πάνω από το 10%.
Αλλά για την Τουρκία που μας αφορά άμεσα, κατ’ αρχήν γιατί είναι σημαντικός πελάτης και προμηθευτής, δεύτερον γιατί είναι σημαντικός επενδυτής και υπάρχουν εκεί αξιόλογες ελληνικές επενδύσεις και, τρίτον, για τους υπόλοιπους πολιτικούς λόγους που μπορείτε να φανταστείτε, πρέπει να συνεχίσουμε την επόμενη Κυριακή.
Πηγή: ΤΟ ΒΗΜΑ