ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΚΟΤΡΩΤΣΟΣ Προ ημερών, η κυρία Μαριέττα Γιαννάκου εξέφρασε την αντίθεσή της στην κυβερνητική απόφαση για εκλογή των υποψηφίων ευρωβουλευτών με σταυρό προτίμησης και ανακοίνωσε ότι δεν προτίθεται να εκτεθεί ως υποψηφία μέσω αυτής της διαδικασίας. Κάποιοι (στα τηλεοπτικά παράθυρα) την κατηγόρησαν γι’ αυτό, επικαλούμενοι την δημοκρατικότητα (sic) του θεσμού. Η απευθείας εκλογή των υποψηφίων ευρωβουλευτών, λένε, ενισχύει την άμεση δημοκρατία.
Σκεφτόμουν όλα αυτά παρακολουθώντας τις λίστες με τα ονόματα υποψηφίων ευρωβουλευτών που ανακοινώνουν τα κόμματα. Και παρά το γεγονός ότι θα ήθελα πάρα πολύ να λειτουργεί ουσιαστικά αυτή η δημοκρατική διαδικασία οφείλω να επισημάνω πως πρόκειται για μία ακόμα μεγάλη παγίδα.
Δανείζομαι ένα από τα τόσα ονόματα υποψηφίων όλων των κομμάτων που, δυστυχώς, ενσωματώνει και συμβολίζει όλα αυτά που -ορθώς κατά τη γνώμη μου- επισήμανε η κυρία Γιαννάκου. Αυτά που θα έπρεπε να αποφύγουμε. Αναφέρομαι στον αρχηγό της Εθνικής Ομάδας που κατέκτησε το Euro 2004 και επί σειρά ετών επικεφαλής της διοίκησης του ΠΑΟΚ κ. Θοδωρή Ζαγοράκη.
Πρώτη ερώτηση: εάν οι υποψηφιότητες για το ευρωψηφοδέλτιο παρέμεναν στο προηγούμενο καθεστώς της επιλογής από την ηγεσία του κόμματος, θα ένοιωθε την ανάγκη ο Αντώνης Σαμαράς να επιλέξει τον κ. Ζαγοράκη αντί της κυρίας Γιαννάκου, της κυρίας Κράτσα, ή επιτυχημένων ευρωβουλευτών όπως οι κ.κ Παπαστάμκος και Κουμουτσάκος;
Δεύτερη ερώτηση: για ποιά Ευρώπη θα δώσει τη δική του μάχη στο Ευρωκοινοβούλιο ο κ. Ζαγοράκης εφόσον εκλεγεί; Την Ευρώπη του Champions Leaque; Ποιές είναι οι γνώσεις ενός ανθρώπου που η μοναδική έως σήμερα επαφή του με το ευρωπαϊκό γίγνεσθαι ήταν η εντυπωσιακή, όντως, συμμετοχή του σε ένα Euro; Αρκεί να έχεις παίξει μπάλα στο Euro για να σώσεις το euro;
Τρίτη ερώτηση: υπάρχει οποιαδήποτε άλλη σκοπιμότητα για την επιλογή προσώπων, όπως ο κ. Ζαγοράκης, εκτός από την μεγάλη επιρροή τους σε κοινωνικά ακροατήρια, όπως στη συγκεκριμένη περίπτωση αυτό των φιλάθλων και οπαδών του ΠΑΣΟΚ στη Θεσσαλονίκη και ολόκληρη τη Βόρεια Ελλάδα;
Για να μην αδικούμε τη Ν.Δ, σ’ αυτή την ίδια λογική υπακούουν και άλλες επιλογές υποψηφίων ευωβουλευτών σε όλα τα κόμματα. Όπως, για παράδειγμα, οι επιλογές δημοσιογράφων με μακρά θητεία στα τηλεοπτικά παράθυρα. Ωστόσο, παρά την προφανή σκοπιμότητα προς αλίευση ψήφων λόγω αναγνωρισιμότητας, δεν μπορεί να ισχυριστεί κανείς ότι ο Κύρτσος( ΝΔ) ή ο Ξυδάκης (ΣΥΡΙΖΑ), ή η Σπυράκη (ΝΔ) δεν έχουν άποψη για τις ευρωπαϊκές εξελίξεις. Το αν είναι επαρκείς “ευρωπαϊκά” θα φανεί στην πορεία. “Διαβατήριο”, όμως, έχουν.
Ακόμα και σε αυτές τις περιπτώσεις, όμως, η πρώτη ερώτηση επιστρέφει: γιατί αφού ο Κύρτσος είναι άξιος (και κατά τη γνώμη μου είναι…) δεν θα μπορούσε να τον επιλέξει ο κ. Σαμαράς σε ένα ευρωψηφοδέλτιο “αρίστων”;
Γιατί καθένας εκ των αναγνωρίσιμων- “επωνύμων” που χρησιμοποιούνται ως “μαγνήτες” από τα κόμματα, αφού αξιολογούνται ως ικανοί, δεν θα μπορούσαν να μετέχουν ως “αριστίνδην” σε ένα ευρωψηφοδέλτιο με καθαρή στρατηγική αποστολή στο κοχλάζον νέο ευρωπαϊκό σκηνικό και είναι “άξιοι” μόνο τώρα που το κόμμα προσπαθεί απελπισμένα να προσελκύσει κάθε ψήφο που κινείται στη “ζώνη του αιδευκρίνιστου”;
Εάν ο κ. Ζαγοράκης είναι άξιος, είναι άξιος σε κάθε ευρωψηφοδέλτιο, σε κάθε συγκυρία. Αφού, όμως, τον σκέφτηκαν τώρα, μας αναγκάζουν να υποθέσουμε πως τον σκέφθηκαν για να περιφέρουν ως δόλωμα τις φωτογραφίες του από τον θρίαμβο στα γήπεδα της Πορτογαλίας το 2004 και την δημοφιλία του μεταξύ των εκατοντάδων χιλιάδων οπαδών της μεγάλης ομάδας της Θεσσαλονίκης.
Ως εκ τούτου, κάπως έτσι είναι η …άμεση δημοκρατία.
ΥΓ. Το άρθρο γράφτηκε λίγες ώρες πριν την επίσημη ανακοίνωση των υποψηφίων ευρωβουλευτών της ΝΔ και μετά τη συνάντηση Σαμαρά- Ζαγοράκη (φωτό πάνω)