Σεραφείμ Κοτρώτσος: Νέο δίλημμα το “Καμια θυσία για το ευρώ” ή “κάθε θυσία για το ευρώ”;

Στην πολιτική του διακήρυξη για τις ευρωεκλογές ο ΣΥΡΙΖΑ αναφέρει ρητά:
«Εμείς θέλουμε να σώσουμε τη χώρα μέσα στο ευρώ και όχι, με πρόσχημα τη σωτηρία του ευρώ, να οδηγήσουμε τη χώρα σε καταστροφή».

Όπως συμπυκνώνει το σύνθημα: «Καμιά θυσία για το ευρώ», απόλυτη προτεραιότητα για τον ΣΥΡΙΖΑ είναι «η αποτροπή της ανθρωπιστικής καταστροφής και η ικανοποίηση των κοινωνικών αναγκών και όχι η υποταγή σε υποχρεώσεις που ανέλαβαν άλλοι υποθηκεύοντας τη χώρα.»

Ακούω και διαβάζω πως η συγκεκριμένη θέση εκλαμβάνεται από την κυβέρνηση και αναλυτές ως “αποδοχή των θέσεων Λαφαζάνη” από τον Τσίπρα που μόλις πριν μερικές μέρες ζητούσε να εκπονηθεί “σχέδιο Β” εάν και εφόσον παραστεί ανάγκη. Ως γνωστόν η θέση αυτή του επικεφαλής της Αριστερής Πρωτοβουλίας προκάλεσε εσωτερική αντιπαράθεση που προβλήθηκε δεόντως από τα μέσα ενημέρωσης.

Όσοι αναγιγνώσκουν αμφισημία στις θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ, επισημαίνοντας ( ενδεχομένως λογικά) την απόσταση από το “καμιά θυσία για το ευρώ” -σύνθημα το οποίο έχει κατά κόρον διατυπωθεί από στελέχη της Κουμουνδούρου από τις εκλογές του 2012 και εντεύθεν υπό την εκδοχή “όχι ευρώ πάση θυσία”- μέχρι τις δηλώσεις Τσίπρα ότι “το ευρώ είναι το εθνικό μας νόμισμα” ή (στο Ώστιν) ότι “έξοδος από το ευρώ θα σήμαινε καταστροφή”, καλό θα ήταν να επιχειρήσουν μια απλή σύγκριση:

εάν ο ένας πόλος είναι το “καμιά θυσία για το ευρώ” ή το “όχι ευρώ πάση θυσία” δεν είναι λογικό ο άλλος πόλος να είναι το “κάθε θυσία για το ευρώ” ή “ευρώ πάση θυσία”;

Εφόσον, λοιπόν, θεωρούν ορισμένοι “αινιγματική”- όπως άκουσα στον Σκάϊ και το Mega- ή “παράθυρο για έξοδο από την ευρωζώνη” την συγκεκριμένη θέση στην διακήρυξη του ΣΥΡΙΖΑ για τις ευρωεκλογές, δεν οφείλουν να σχολιάσουν και την “αντίπαλη ιδέα”;

Η κυβέρνηση, για παράδειγμα, η οποία δικαιούται να μεταφράζει όπως θέλει τις απόψεις Τσίπρα ή Λαφαζάνη και να ασκεί κριτική, οφείλει να διατυπώσει κι εκείνη τη θέση της σε μια ανάλογη διακήρυξη: πιστεύει, για παράδειγμα, ότι η εθνική στάση πρέπει να είναι “κάθε θυσία για το ευρώ”;

Επί 4 χρόνια οι κυβερνήσεις Παπανδρέου, Παπαδήμου και Σαμαρά υλοποιούν λανθασμένες -κατά την παραδοχή του ΔΝΤ και άλλων- και εκ του αποτελέσματος καταστροφικές πολιτικές υπό τον τεχνητό ή πραγματικό (;) εκβιασμό ότι στην αντίθετη περίπτωση η χώρα θα βρισκόταν εκτός ευρωζώνης. Παρότι από το ΔΝΤ και τους Μπαρόζο και Όλι Ρεν μέχρι διεθνείς οίκους και αξιόλογους αναλυτές στο εξωτερικό επισημάνθηκε πλειστάκις πως η Ελλάδα είχε τεράστια περιθώρια αντιστροφής του εκβιασμού ουδέποτε κάτι τέτοιο δοκιμάστηκε.

Τώρα που ξεκινά η διαπραγμάτευση για την ελάφρυνση του χρέους κι ενώ πολλοί (π.χ το ΔΝΤ) επισημαίνουν πως το ελληνικό χρέος που βρίσκεται στο 175% του ΑΕΠ δεν είναι βιώσιμο και δεν μπορεί να καταστεί τέτοιο εάν -μεταξύ άλλων “εργαλείων”- δεν υπάρξει και διαγραφή σημαντικού μέρους του, η θέση της χώρας θα παραμείνει “κάθε θυσία για το ευρώ”; Ακόμα κι αν απαιτηθεί ένα νέο μνημόνιο και νέα εξοντωτικά μέτρα, ακόμα κι αν η ανεργία παραμείνει στα επίπεδα του 25-27%, ακόμα κι αν εφαρμοστούν έμμεσες πολιτικές περαιτέρω απομείωσης του εισοδήματος και νέα υπερφορολόγηση;

Το ερώτημα, λοιπόν, δεν πρέπει να απευθύνεται μόνο προς τον Τσίπρα. Εάν αυτός οφείλει να εξηγήσει ποιά είναι τα επόμενα βήματα του “καμια θυσία για το ευρώ”, η παρούσα κυβέρνηση οφείλει να εξηγήσει εάν η δική της θέση είναι το “κάθε θυσία για το ευρώ” και ποιά θα είναι η στάση της όταν θα αρχίσουν -γιατί όλα δείχνουν ότι θα αρχίσουν- οι νέοι εκβιασμοί.

Διότι, εν κατακλείδι, μπορεί η αντιπαράθεση μνημόνιο-αντιμνημόνιο να θεωρείται από κάποιους ξεπερασμένη (αφού διατείνονται ότι το μνημόνιο τέλειωσε με την έξοδο στις αγορές), η αποδοχή για αρκετές δεκαετίες ακόμα σκληρών και υφεσιακών μνημονιακών πολιτικών στο πλαίσιο της διαχείρισης του χρέους αποτελεί ένα ζήτημα που πρέπει να το γνωρίζουν και να το κρίνουν οι ίδιοι οι πολίτες. Είναι κι αυτό ένα από τα μείζονα διακυβεύματα των ευρωεκλογών…

http://www.skai.gr/news/politics/article/256691/ainigmatiki-i-thesi-tou-suriza-gia-to-euro/