ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΚΟΤΡΩΤΣΟΣ July 12, 2014 at 10:39am
Παρακολουθώ με ενδιαφέρον, όχι όμως και έκπληξη, τις “δημοσιογραφικές” επιθέσεις που δέχεται, τις τελευταίες μέρες, η ΔΗΜΑΡ και προσωπικά ο Φώτης Κουβέλης.
Το “αγαπημένο κόμμα” και ο “δημοφιλέστερος/συμπαθέστερος πολιτικός” κατά τη ρητορική των σχολιαστών των δελτίων ειδήσεων και των δημοσκοπήσεων, την τελευταία διετία, έχουν μετατραπεί -πάντοτε από τους ίδιους σχολιαστές- σε “βαρίδια” του πολιτικού συστήματος.
Κάποτε, όταν το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου βρέθηκε στο ναδίρ της πολιτικής του επιρροής, μετά το σκάνδαλο Κοσκωτά, η Μελίνα είχε πει στον Ανδρέα: “πρόεδρε, δεν αρέσουμε πια”. Κάτι ανάλογο βιώνουν και σ’ αυτό το μικρό κόμμα της (κεντρο)αριστεράς. “Δεν αρέσουν” πια. Το “γιατι δεν αρέσουν” θα το βρουν ή δεν θα το βρουν μόνοι τους. Εκείνο, όμως, επιμένω, που είναι αξιοσημείωτο είναι ο τρόπος με τον οποίο αποδομείται επικοινωνιακά αυτό το κόμμα.
Είναι λιγότερο αξιοπρεπής, έντιμος, σοβαρός και εχέφρων ο Κουβέλης, σήμερα, απ΄ ότι ήταν πριν από ενάμισι χρόνο όταν το Mega ή ο Σκάϊ τον θεωρούσαν Αβραάμ Λίνκολν της σύγχρονης Ελλάδας; Είναι λιγότερο ικανοί όσοι τον περιστοιχίζουν και τότε ετύγχαναν θριαμβευτικής υποδοχής στα “παράθυρα” των δελτίων ειδήσεων και των πολιτικών εκπομπών των καναλιών;
Προφανώς όχι.
Ο Κουβέλης είναι τόσο αξιοπρεπής και τόσο εχέφρων όσο και παλαιότερα. Με όλα τα λάθη του -τότε και τώρα-, όλες τις αδυναμίες του, όλες τις πιθανές εμμονές του και αγκυλώσεις του. Αλλά και όλη την ιστορία του…
Υπάρχει, απλώς, μία ουσιωδέστατη διαφορά. Είναι, τώρα, το ίδιο “χρήσιμος” όπως τότε;
Για το κραταιό σύστημα επιρροής της κοινής γνώμης που στήθηκε για να πείσει τους Έλληνες ότι οι μνημονιακές πολιτικές είναι αναγκαίες για να μην χρεοκοπήσει η χώρα, να μην βρεθεί εκτός ευρωζώνης, να μην λείψουν το γάλα και οι πάνες από τα ράφια των σούπερ μάρκετ, η ΔΗΜΑΡ ήταν ένα αναγκαίο προσάρτημα στην αδυσώπητη εκλογική και κοινοβουλευτική αριθμητική.
Ο Κουβέλης ήταν εχέφρων όσο παρείχε την Ολύμπια ψυχραιμία του και το (αριστερό) κύρος του στην υπηρεσία εδραίωσης του “αναγκαίου” μνημονιακού πλαισίου.
Όταν αποχώρησε από την τριμερή κυβέρνηση και όσο -όλο το προηγούμενο διάστημα- αρνιόταν να επιστρέψει στην κυβέρνηση και να προσφέρει τους βουλευτές του στο “άθροισμα” ΝΔ+ΠΑΣΟΚ έπαψε να είναι…εχέφρων. Γιατί, απλούστατα, έπαψε να είναι “χρήσιμος”.
Όλα αυτά, βεβαίως, δεν αιτιολογούν και ακόμα περισσότερο δεν δικαιολογούν την εκλογική συντριβή της ΔΗΜΑΡ. Αυτά, ας τα βρουν μόνοι τους. Κι αν αποφασίσουν να διασπαστούν, ας διασπαστούν. Το πρόβλημα της (κεντρο) αριστεράς και ακόμα περισσότερο του πολιτικού συστήματος δεν είναι, φυσικά, εάν θα πάει ο Ψαριανός στο Ποτάμι, ούτε εάν η παγκοσμίως άγνωστη Μάρκου σήκωσε μπαϊράκι. Ψαρι-ανός είναι, λογικό το βρίσκω να πάει στο…ποτάμι, όσο για την κυρία Μάρκου, μάλλον παγκοσμίως άγνωστη θα παραμείνει.
Όμως, έχει σημασία να αντιλαμβάνεται -έστω και εκ των υστέρων- ο κόσμος πως “παίζεται το παιχνίδι”.
Η νέα ΔΗΜΑΡ είναι το Ποτάμι. Ο Σταύρος Θεοδωράκης είναι ο καινούριος “αγαπημένος” των μίντια, ο νέος …εχέφρων. Είναι ο καινούριος “χρήσιμος” -φαίνεται, δε, ότι προσφέρεται ευκολότερα απ΄ ότι είχε προσφερθεί για τους δικούς του λόγους ο Φώτης Κουβέλης.
Κρίμα, βεβαίως, γιατί αυτή η σύγκριση αδικεί τη ΔΗΜΑΡ. Ο Κουβέλης και η ανανεωτική αριστερά δεν είχαν ποτέ ούτε έλλειμμα ιδεολογίας, ούτε έλλειμμα στρατηγικής θεώρησης των πραγμάτων. Κι αν κάποιος θέλει να είναι δίκαιος, η συμμετοχή της στην τριμερή, έσωσε μερικά πράγματα από τον μνημονιακό οδοστρωτήρα.
Δεν έχει, όμως, σημασία πια. Ο Κουβέλης δείχνει να μην προσφέρεται. Ως εκ τούτου δεν είναι…εχέφρων. Και οι ίδιες στήλες γνωστών αρθρογράφων, οι ίδιοι σχολιαστές των δελτίων των 8 που τον αποθέωναν τώρα τον αποδομούν, τον υπονομεύουν, απαιτούν να βγει σε πολιτική συνταξιοδότηση για να αναλάβουν άλλοι πιο..εχέφρονες και πιο “χρήσιμοι”…
Γι αυτό επιμένω. Η περίπτωση της ΔΗΜΑΡ είναι ένα επικοινωνιακό και πολιτικό case study. Αποκαλυπτικό για την λειτουργία των μίντια. Τίτλος; Από την αποθέωση στη χλεύη. Αν η πρώτη ήταν υπερβολή, η δεύτερη είναι καταφανώς άδικη…