ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΚΟΤΡΩΤΣΟΣ Από την Επένδυση:
Η διαπίστωση είναι κοινή. Μετά τις εκλογές της 25ης Ιανουαρίου και προϊούσης της διαπραγμάτευσης με τους δανειστές, ο παλαιότερος «διπολισμός» ΣΥΡΙΖΑ- ΝΔ έχει καταστεί μία ετεροβαρής σχέση που δημιουργεί στρεβλώσεις στη λειτουργία του πολιτικού συστήματος και, ταυτόχρονα, επηρεάζει τη διαπραγματευτική θέση της χώρας.
Οι τελευταίες δημοσκοπήσεις είναι εξόχως αποκαλυπτικές. Την ώρα που τα ποσοτικά και ποιοτικά στοιχεία που αφορούν τον πρωθυπουργό παρουσιάζουν εντυπωσιακή αντοχή, το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης έχει περιέλθει σε μια βαθιά κρίση που λαμβάνει χαρακτηριστικά ποιοτικού και ιδεολογικού αφανισμού.
Και, δυστυχώς για τον ίδιο, αυτή η κρίση ταυτότητας αφορά πρωτίστως τον ίδιο τον κ. Αντώνη Σαμαρά. Πολιτικά «γκρίζος», με παρωχημένο λόγο, αδύναμος να διατυπώσει την ελάχιστη κριτική για το εμμονικό ιδεολόγημα της τιμωρητικής Γερμανικής Ευρώπης που τόσο πιστά υπηρέτησε και, κυρίως, ανήμπορος να διατυπώσει αυτοκριτικό λόγο για τις κοινωνικές θηριωδίες των μνημονιακών πολιτικών που τόσο εφάρμοσε.
Για τον κ. Σαμαρά και την στενή ομάδα των εμμονικών «ιπποτών» του δεν υπάρχει καμία ευθύνη που αναλογεί στον κ. Σόϊμπλε, τους ομοτράπεζούς του στο Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα, την ΕΚΤ ή το ΔΝΤ, ή, ακόμα περισσότερο, στον ίδιο.
‘Οσα εφιαλτικά συνέβησαν στην Ελλάδα και αποδόμησαν τον κοινωνικό ιστό αποτελούν, για τον κ. Σαμαρά, παράπλευρες απώλειες ανάξιες λόγου. Και όσα ο ίδιος δεν κατόρθωσε αποτελούν ευθύνη του…ΣΥΡΙΖΑ.
Κανονικά, ο κ. Σαμαράς θα έπρεπε να ελεγχθεί διπλά από τον ελληνικό λαό. Και να υποστεί …διπλή εκλογική ήττα, τον περασμένο Ιανουάριο. Αφενός γιατί εφάρμοσε καταστροφικές πολιτικές και αφετέρου διότι, παρότι τις εφάρμοσε, δεν κατόρθωσε να έχει ουσιαστικό αποτέλεσμα…
Όμως, για όσα έπραξε και όσα δεν έπραξε ο κ. Σαμαράς τιμωρήθηκε από τον ελληνικό λαό στις τελευταίες εκλογές. Παρότι εναγωνίως επιχειρεί να επεκτείνει την πολιτική του δράση, οραματιζόμενος το μέλλον του επιστρέφοντος στην κεντρική πολιτική σκηνή της Γαλλίας Νικολά Σαρκοζί, είναι προφανές πως έχει κλείσει τον πολιτικό του κύκλο.
Αυτό, όμως, δεν σημαίνει πως πρέπει να κλείσει τον βιοϊστορικό της κύκλο και η ΝΔ. Διότι, σε κάθε περίπτωση, δεν είναι υγιές για το πολιτικό σύστημα και τη Δημοκρατία, και, μάλιστα, σε τόσο κρίσιμες εθνικά ώρες, να απουσιάζει το ιδεολογικό και πολιτικό αντίβαρο στην (δικαιολογημένη) ηγεμονία του κ. Αλέξη Τσίπρα.
Οι πρόσφατες δημοσκοπήσεις επιβεβαιώνουν την άποψη πως ο κ. Σαμαράς παρασύρει σε αποδρομή τη ΝΔ και αφαιρεί τη δυνατότητα να αποκτήσει γρήγορα το πολιτικό σύστημα μία πατριωτική κεντροδεξιά με σημείο αναφοράς την Ελλάδα και με κριτικά σκεπτόμενο ευρωπαϊκό προσανατολισμό.
Είναι (αρνητικά) εντυπωσιακό το γεγονός, για παράδειγμα, πως ο κ. Σαμαράς κατατάσσεται μόλις πέμπτος μεταξύ των πολιτικών αρχηγών, ως προς τις δημοτικότητες. Όταν ο –υποτίθεται- βασικός του αντίπαλος και πρωθυπουργός διαθέτει, μετά από μία επώδυνη για την πραγματική οικονομία τρίμηνη διαπραγμάτευση, θετικές γνώμες της τάξης του 72,5%, εκείνος δεν ξεπερνάει το 30% και έπεται των κ.κ Πάνου Καμμένου, Σταύρου Θεοδωράκη και Δημήτρη Κουτσούμπα. Προηγείται, μόνο, του πρώην κυβερνητικού εταίρου του κ. Ευάγγελου Βενιζέλου (18%) που έχει ουσιαστικά ιδεολογικά αποφλοιωθεί εξαιτίας του ότι το ΠΑΣΟΚ έφερε το μνημόνιο αλλά και διότι ταυτοποιήθηκε πολιτικά με τη ΝΔ.
Δεν αξίζει, ωστόσο, να επιχαίρει κανείς για την πολιτική απαξίωση του πρώην πρωθυπουργού και την ιδεολογική πτώση της φιλελεύθερης παράταξης. Όσοι σκέφτονται με όρους «εθνικούς» και αναγνωρίζουν την ανάγκη ισορροπίας στο πολιτικό σύστημα, ο κίνδυνος να βυθιστεί η ΝΔ και να περάσει η χώρα σε φάση «μοναχικής ηγεμονίας» του κ. Τσίπρα δεν είναι αμελητέος.
Όσο ο κ. Σαμαράς αγωνιά και αγωνίζεται για να του αναγνωρισθεί πόσο σπουδαίος «διασώστης» υπήρξε, τόσο βαθύτερα θα βυθίζεται η ΝΔ. Όσο καλύτερα λόγια για τη θητεία Σαμαρά θα λένε ο Σόϊμπλε, ο Ντάϊσελμπλουμ και άλλοι, τόσο περισσότερο θα απομακρύνεται η ΝΔ από την καθημαγμένη (από τις πολιτικές Σαμαρά) κοινωνία και από την ιδεολογική της αφετηρία, οδηγούμενη από μοιραίους ανθρώπους σε μια τροχιά αφανισμού παρόμοια με εκείνη του ΠΑΣΟΚ.
Όμως, για τη ΝΔ, τα προβλήματα που πιθανώς απορρέουν από μία τέτοια πορεία αφανισμού είναι πολλαπλώς πιο επικίνδυνα, αφού δεν είναι απίθανο η συρρίκνωση της Δεξιάς να ενισχύσει το ναζιστικό μόρφωμα.
Εν κατακλείδι, η ΝΔ οφείλει μία συγγνώμη στον ελληνικό λαό και πολλές εξηγήσεις. Ο κ. Σαμαράς δεν προτίθεται και δεν δείχνει ικανός να το πράξει.
Είναι αυτονόητο, λοιπόν, πως η ΝΔ χρειάζεται νέα ηγεσία –έστω και μεταβατική-, χρειάζεται αυτοκριτική και ιδεολογική ανάταξη για να μπορέσει να επαναπροσδιοριστεί έναντι του κ. Τσίπρα αλλά και έναντι των μεγάλων προβλημάτων της χώρας που απαιτούν λύσεις. Λύσεις όχι μόνο με το ιδεολογικό πρόσημο που θέλει να δώσει η σημερινή κυβέρνηση αλλά και εναλλακτικές που θα εμπλουτίζουν το δημόσιο διάλογο, την κοινοβουλευτική αντιπαράθεση και τη Δημοκρατία.