ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΚΟΤΡΩΤΣΟΣ Με τα αποθέματα καυσίμων να μειώνονται ανησυχητικά, τους πυρηνικούς σταθμούς να βρίσκονται “στο κόκκινο” και σχεδόν ολόκληρη τη Γαλλία υπό παράλυση ο Φρανσουά Ολάντ δοκιμάζεται πολιτικά αυτές τις ημέρες. Πολλοί υποστηρίζουν πως το κίνημα κατά του νόμου για τα εργασιακά που έφερε η κυβέρνηση του Μανουέλ Βαλς είναι μία άλλη εκδοχή του κινήματος κατά της ύφεσης στην Ισπανία και την Ελλάδα. Δεν είναι, όμως, μόνο η Γαλλία. Η Ιταλία αντιμετωπίζει οξύτατα οικονομικά προβλήματα επίσης και όλοι αντιλαμβάνονται, πλέον, πως αυτό που συμβαίνει πραγματικά στην Ευρώπη είναι μία σύγκρουση στρατηγικής φύσεως σχετικά με το οικονομικό δόγμα που τόσο εμμονικά επέβαλαν οι Γερμανοί.
Δεν ήταν λίγοι εκείνοι που πίστευαν πως φέτος θα ήταν το “χρυσό” Γαλλικό καλοκαίρι. Όχι τόσο για τα εκατομμύρια των Γάλλων που θα κατέβαιναν την μεγάλη εθνική οδό από το βορρά προς τις ακτές της Κυανής Ακτής το τελευταίο σαββατοκύριακο του Ιουλίου και το πρώτο του Αυγούστου. Το Euro 2016 θα ήταν μια καλή ευκαιρία για τους Γάλλους να ξεχάσουν για λίγο τα χτυπήματα της τζιχαντιστικής τρομοκρατίας που βύθισαν στο πένθος τη χώρα και να δείξουν σε όλους πως η χώρα τους έχει πορεία ανάπτυξης μέσα από τη διοργάνωση μεγάλων γεγονότων. Η διεκδίκηση της παγκόσμιας Expo για το 2024 αλλά και των Ολυμπιακών Αγώνων θα πιστοποιούσε αυτό που θα ξεκινούσε στα ποδοσφαιρικά γήπεδα, φέτος το καλοκαίρι.
Δύο, όμως, μόλις εβδομάδες μακριά από τη διοργάνωση του Euro, η Γαλλία βυθίζεται στο χάος και “κερδίζει” πρωτοσέλιδα σε όλο τον κόσμο για τον ξεσηκωμό των εργαζομένων.
Ένα από τα μεγαλύτερα σωματεία εργαζομένων, το CGT, δείχνει αποφασισμένο να αναγκάζει την κυβέρνηση Βαλς “να πέσει στα γόνατα”, όπως λένε οι επικεφαλής του. Αντί, λοιπόν, για την εκκίνηση μιας πορείας θριάμβου μέσα από μεγάλες διοργανώσεις, όπως το Euro 2016, η Γαλλία παραλύει και δείχνει να παραδίδεται σε ένα λαϊκό κίνημα που επιβεβαιώνει εκείνους που από το Μάη του ’68 και εντεύθεν χαρακτηρίζουν τη χώρα αυτή ως “πολιτικό και κοινωνικό εργαστήριο”.
Το Γαλλικό “θαύμα” θα αργήσει ακόμα και ίσως, τελικά, να αποδειχθεί ότι στηρίζεται σε πήλινα πόδια. Ο Φρανσουά Ολάντ καταρρέει πολιτικά, ο Νικολά Σαρκοζί δεν μπορεί να προκαλέσει ανάταξη και μία ακροδεξιά στο πρόσωπο της Μαρίν Λεπέν καραδοκεί.
Το ερώτημα που θέτουν κάποιοι είναι εάν η παράλυση της Γαλλίας αδυνατίζει τη θέση της στο ευρωπαίκό διευθυντήριο και ενισχύει έτι περαιτέρω τη θέση των Γερμανών. Λιγότερη Γαλλία οδηγεί σε ακόμα περισσότερη Γερμανική Ευρώπη ή, μήπως, οι γαλλικές εξεγέρσεις και τα κινήματα κατά της ύφεσης που λαμβάνουν χώρα σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες δείχνουν ότι κλείνει σιγά σιγά -αλλά με πολλά θύματα- ο κύκλος της προτεσταντικής Γερμανικής δημοσιονομικής εμμονής;
Σεραφείμ Π. Κοτρώτσος
