ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΚΟΤΡΩΤΣΟΣ Θα μπορούσε να πει κανείς ότι αγγίζει τα όρια της διεθνούς (γεωπολιτικής) προβοκάτσιας. Άλλοι, όμως, θα υποστηρίξουν με πειθώ το αντίθετο. Ότι, δηλαδή, είναι αλήθεια.
Τις τελευταίες μέρες ολοένα και περισσότερες αναλύσεις στα διεθνή ΜΜΕ, έχουν περίπου τον ίδιο τίτλο: Why Putin prefers Trump.
Κάποια εξ αυτών σε παραλλαγή: Why Putin hates Hillary.
Ο Mikhail Zygar, ανταποκριτής του politico.eu στη Μόσχα, κάνει ένα ακόμα βήμα. “Δεν χρειάζεται λέει να κυνηγήσεις ένα μυστικό δίκτυο με σκοτεινές διασυνδέσεις. Ο Ντόναλντ Τραμπ είναι, απλώς, ο εταίρος (partner) που το Κρεμλίνο ήθελε εδώ και χρόνια”.
Ποια είναι, λοιπόν, τα σχέδια του Βλαντιμίρ Πούτιν για την αμερικανική προεδρική εκλογή, τώρα που όλα είναι ξεκάθαρα: Κλίντον vs Τραμπ;
‘Ενας από τους πιο έμπειρους παρατηρητές της πολιτικής ζωής στη Μόσχα και των σχεδίων του Κρεμλίνου επισημαίνει: “Το 2005 ήταν μία κομβική χρονικά για την εξωτερική πολιτική του Πούτιν. Μέχρι τότε είχε την αίσθηση ότι ήλεγχε τις παγκόσμιες ισορροπίες και ήξερε να ορίζει τους κανόνες του παιχνιδιού. Τότε, όμως, όλα άλλαξαν και η γη άρχισε να κινείται κάτω από τα πόδια του”.
Εκείνη την χρονιά ο φίλος του Πούτιν, Γερμανός καγκελάριος Γκέρχαρντ Σρέντερ έχασε τις εκλογές και παραιτήθηκε από την Καγκελαρία. Ο Πούτιν -που μιλά πολύ καλά Γερμανικά λόγω της θητείας του στην KGB στην Ανατολική Γερμανία-και ο Σρέντερ υπήρξαν φίλοι, σύμφωνα με τον Ρώσο συνομιλητή του politico.eu. Κατανοούσαν πολύ καλά ο ένας τον άλλο και είχαν εδραιώσει εξαιρετικές προσωπικές και διπλωματικές σχέσεις, κάτι, άλλωστε, που φάνηκε αργότερα όταν ο Σρέντερ διορίστηκε στέλεχος στην ρωσική Gazprom με μισθό πολλές εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ ετησίως.
Η εκλογή της Άνγκελας Μέρκελ εκείνη τη χρονιά άλλαξε όμως τα πράγματα. Ο Πούτιν δεν μπορούσε να προσεγγίσει εύκολα το σκεπτικό της Μέρκελ και πολλοί λένε πως δεν μπορεί να το κάνει ακόμα και τώρα, 12 χρόνια μετά.
Η μάχη του 2005, λοιπόν, μεταξύ του Σρέντερ και της Μέρκελ αναβιώνει, τώρα, κατά την προσέγγιση του Κρεμλίνου -όπως λέει ο Ρώσος αναλυτής- στις αμερικανικές προεδρικές εκλογές. Η Μέρκελ είναι η…Χίλαρι, ένα πρόσωπο που ο Πούτιν δεν μπορεί εύκολα να κατανοήσει και, αναμφίβολα, δύσκολα να ελέγξει. Ο Τραμπ είναι ο…Σρέντερ, ένα πρόσωπο το οποίο και κατανοεί και σε γενικές γραμμές συμπαθεί. Ένα πρόσωπο, πάντως, με το οποίο θεωρεί πως μπορεί να συνεννοηθεί.
“Η Αμερικάνα Μέρκελ (Χίλαρι) είναι ακόμα πιο δυσάρεστη για το Κρεμλίνο. Η απέχθειά της προς τη Ρωσία και τον Πούτιν είχε επισημανθεί από τους Ρώσους από την περίοδο που ήταν υπουργός Εξωτερικών του Ομπάμα. Η “χημεία” τους δεν ήταν ποτέ θετική. Κι από την άλλη έχει τον Αμερικανό…Σρέντερ που μοιάζει να του ταιριάζει περισσότερο από τον παλαιό Γερμανό φίλο του, ίσως ακόμα περισσότερο και από τον σημαντικότερο πολιτικό φίλο και συνομιλητή που είχε ο Πούτιν, τον πρώην Ιταλό πρωθυπουργό Σίλβιο Μπερλουσκόνι. Κατά τη θεώρηση του Κρεμλίνου, ο Τραμπ είναι πραγματιστής και εξαιρετικά κυνικός, κάτι που μπορεί ευκολότερα να οδηγήσει τον Πούτιν στο να κατανοήσει την ιδιοσυγκρασία του και να επιτύχει συνεννόηση. Χώρια το ότι επειδή αντιπαθεί την Κλίντον έχει εκφράσει αρκετές φορές τη συμπάθειά του στον Πούτιν”.
Απλοϊκή ή όχι είναι μία ανάλυση που εντοπίζεται συχνά, το τελευταίο διάστημα, στα διεθνή ΜΜΕ. Ίσως πρόκειται για μία ακόμα προσπάθεια να επισημανθεί στον μέσο Αμερικανό ψηφοφόρο πως μεταξύ άλλων η εκλογή Τραμπ θα διατάρασσε τις ισορροπίες μεταξύ Ουάσιγκτον και Μόσχας και θα καθιστούσε τον άπειρο περί τα γεωπολιτικά Τραμπ υποχείριο του “πανούργου” Πούτιν. Από την άλλη, όμως, η προσέγγιση αυτή δείχνει πως οι πιθανότητες εκλογής του Τραμπ δεν είναι τόσο απειροελάχιστες, όπως κάποιοι έσπευσαν να ισχυριστούν…