ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΚΟΤΡΩΤΣΟΣ ” Η Μέρκελ παρέπεμψε τον Τσίπρα στον Σόιμπλε και το Eurogroup για το χρέος
Τη συνήθη επιχειρηματολογία της επανέλαβε στον πρωθυπουργό η γερμανίδα καγκελάριος, στη συνάντηση που είχαν στο περιθώριο της Συνόδου Κορυφής στις Βρυξέλλες”.
Ο παραπάνω τίτλος (bold) είναι ένας μόνο από τους αρκετούς που περιγράφουν τη σημερινή συνάντηση του πρωθυπουργού με τη Γερμανίδα Καγκελάριο και περιγράφει τη θέση της δεύτερης έναντι του ελληνικού αιτήματος για έναρξη συζήτησης περί της απομείωσης του χρέους.
Ουδείς κάνει τον κόπο να σκεφθεί πως η Μέρκελ δεν θα μπορούσε να παραπέμψει τον Τσίπρα στον υπουργό Οικονομικών της. Ούτε σε ένα πολιτικοτεχνοκρατικό όργανο όπως το Eurogroup. Μία Καγκελάριος δεν παραπέμπει (κάπου) έναν Πρωθυπουργό. Και τούμπαλιν. Είναι προσβλητικό, πρωτίστως για τον Τσίπρα, δευτερευόντως (και) για τη Μέρκελ. Αλλά θα μου πείτε, το πρώτο δεν ήθελαν να επιτύχουν;
Με παρόμοιο τρόπο, τα ίδια μέσα ενημέρωσης έγραφαν χθες για το “άδειασμα” του Μάρτιν Σουλτς στην ελληνική κυβέρνηση με αφορμή διάψευσή του ότι ανέλαβε κάποια πρωτοβουλία για το χρέος- ποιος είχε ισχυριστεί κάτι τέτοιο είναι “άλλου παπά ευαγγέλιο”…
Αυτά τα μέσα ενημέρωσης αντιμετωπίζουν τον πρόεδρο του Ευρωκοινοβουλίου ανάλογα με το βαρόμετρο των σχέσεών του με τον Αλέξη Τσίπρα: όποτε τον καλοδέχεται στα σαλόνια της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας τον χλευάζουν, όποτε -κατά τη γνώμη τους- “αδειάζει” την κυβέρνηση τον εγκωμιάζουν.
Οι τίτλοι δεν είναι απλό πράγμα. Και δεν αναφέρομαι στην τεχνική πλευρά του πράγματος. Οι τίτλοι εμπεριέχουν σχόλιο, άποψη, θέση.
Το τελευταίο διάστημα, οι τίτλοι συγκεκριμένων μέσων ενημέρωσης …χαίρονται. Εκπέμπουν την καταχθόνια ευφορία της …ήττας του αντιπάλου. Κάθε εμπλοκή στην αξιολόγηση, κάθε μέρα καθυστέρηση στην εκταμίευση της υποδόσης είναι μια μικρή νίκη προς την απαλλαγή. Έτσι νοιώθουν.
Είναι, εν τέλει, η δημοσιογραφία που…χαίρεται.
Τα προσβλητικά ρεπορτάζ της Bild, τα επηρμένα αρνητικά σχόλια της (κάθε) FAZ, οι προτροπές του τάδε ή του δείνα Γερμανού οικονομολόγου ότι η Ελλάδα πρέπει να πεταχθεί από την Ευρωζώνη γίνονται σημεία στίξης του μεγάλου λίβελου και απολυτίκια της πολεμικής ρητορικής. Επενδύονται από την απολυτότητα του φανατικού: Ε, αφού το γράφει η Bild… Και, εν τέλει, αποκαλύπτουν πόσο αυτοκαταστροφικό είναι ένα τμήμα του συστήματος διαμόρφωσης της κοινής γνώμης.
Αυτό δεν αφορά μόνο τους “τώρα”. Αφορά και τους “τότε”. Μόνο που οι “τώρα” έχουν τεράστια δύναμη πυρός. Την είχαν και παλαιότερα, όταν έκλειναν τα μάτια στις ίδιες προσβολές, στην ίδια χλεύη. Το …δάκτυλο της Αφροδίτης της Μήλου δεν τους απασχόλησε. Δεν θίχτηκε το εθνικό τους εγώ. Τώρα θίγονται.
Και στήνουν χορό γύρω από την φωτιά των τίτλων. Των πυρωμένων τίτλων. Των τίτλων που χαίρονται. Αρκεί κάποιοι να χλευάζουν τον αντίπαλο. Αφού είναι εχθροί του…εχθρού μου. Το ότι στη μέση υπάρχει μια χώρα, μια πατρίδα, μια κοινωνία… δεν έχει ιδιαίτερη σημασία. “Βάστα Σόϊμπλε”, “βάστα ΔΝΤ”…
Οι τίτλοι που χαίρονται, όμως, μπορεί να είναι και τίτλοι…τέλους. Όλων μας.