ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΚΟΤΡΩΤΣΟΣ Σε ένα άρθρο του το Politico επισημαίνει πως η εκλογή του Ντόναλντ Τραμπ στην προεδρία των Ηνωμένων Πολιτειών επιδρά ως προωθητής (boost) της αμερικανικής βιομηχανίας τσιμέντου (εξαιτίας των δεσμεύσεων του για κατασκευαστικά έργα πολλών εκατοντάδων εκατομμυρίων δολαρίων άμεσα) αλλά, ταυτόχρονα, λειτουργεί και ως προωθητής της δημοφιλίας της Άγγελα Μέρκελ στο διεθνές πολιτικό στερέωμα.
Ο φόβος ενός ξενοφοβικού λαϊκιστή στον Λευκό Οίκο ξυπνά τα φιλελεύθερα αντανακλαστικά του δυτικού κόσμου. Προφανώς καθυστερημένα, αφού οι πολιτικές και άλλες ελίτ έρχονται εκ των υστέρων να “επιδιορθώσουν” όλα εκείνα που προκάλεσαν τον θρίαμβο του Τραμπ.
Και η εκστρατεία δημοσίων σχέσεων υπέρ της Γερμανίδας Καγκελαρίου που ξεκίνησε ο ίδιος ο Μπάρακ Ομπάμα κατά την επίσκεψή του στο Βερολίνο, αποκαλύπτει πως η Δύση αναζητά τώρα στην Μέρκελ την “ηθική καθοδήγηση” που χρειάζεται ο φιλελεύθερος κόσμος για να αντισταθεί στο τσουνάμι του “Τραμπισμού” που μπορεί να σαρώσει την Ευρώπη.
Οι New York Times το κατέστησαν ακόμα πιο σαφές :“Donald Trump’s Election Leaves Angela Merkel as the Liberal West’s Last Defender.”
Μπορεί να παίξει, πράγματι, η Άγγελα Μέρκελ το ρόλο του υπερασπιστή των ιδεωδών της φιλελεύθερης Δύσης; Σχεδόν έντεκα χρόνια στην Καγκελαρία του Βερολίνου, η Ανατολικογερμανίδα πολιτικός ετοιμάζεται για μία ακόμα θητεία στο Ράϊχσταγκ.
Πρότεινε τον Φρανκ Βάλτερ Στάϊνμαγιερ για την Γερμανική Προεδρία, προφανώς σε μια υπόγεια συμφωνία με το SPD, ώστε να εξασφαλίσει τη μακροημέρευση του “μεγάλου συνασπισμού” και μετά τις επόμενες γερμανικές εκλογές, ως ένα μέτωπο στο ξενοφοβικό AfD που ενισχύεται ολοένα και περισσότερο εξαιτίας του προσφυγικού και φυσικά μετά τη νίκη του Τραμπ.
Το Politico διατυπώνει, ωστόσο, και μια ενδιαφέρουσα ειρωνία: ” Ακούγεται καλό”, λέει. “Αλλά οιοσδήποτε με μακρά μνήμη ίσως αναρωτηθεί: Θεέ μου, πως φτάσαμε σε αυτό; Έως πότε θα πρέπει να βασιζόμαστε στους Γερμανούς για το μέλλον της παγκόσμιας δημοκρατίας;”.
Η Μέρκελ που είδε τη δημοφιλία της να καταρρέει τους προηγούμενους μήνες εξαιτίας των συνεπειών από το προσφυγικό, επιστρέφει τώρα ως παράκλητος. Είναι η τελευταία ηγέτης στη Δύση, μετά το Brexit και τη νίκη Τραμπ, που μπορεί να διαδραματίσει έναν τέτοιο ρόλο.
Κι εκείνοι που την θεωρούσαν “καμένο χαρτί”, αναφωνούν τώρα “Ζήτω η Μέρκελ”.
Για την Ελλάδα μια τέτοια εξέλιξη είναι και καλή και κακή. Ίσως για τον ίδιο λόγο. Καλή γιατί μία αποχώρηση της Άγγελα Μέρκελ από την κούρσα για την Καγκελαρία θα έφερνε, πιθανότατα, στην πρωτοκαθεδρία τον Βόλφγκανγκ Σόϊμπλε, έναν πολιτικό εξαιρετικά δημοφιλή στη Γερμανία. Κακή διότι η παραμονή για 4 ακόμα χρόνια της Μέρκελ στο Ράϊχσταγκ θα σημάνει δίχως άλλο την παραμονή και του Σόϊμπλε στο υπουργείο Οικονομικών.
Για την Ευρώπη μένει να αποδειχθεί. Εάν στην Αυστρία εκλεγεί ο ακροδεξιός υποψήφιος για την προεδρία, εάν καταρρεύσει ο Ματέο Ρέντσι και επικρατήσει το Κίνημα του Μπέμπε Γκρίλο, εάν κερδίσει στην Ολλανδία ο Βίλντερς και ενισχυθεί στη Γαλλία η Μαρί Λεπέν, είναι αμφίβολο ότι η “ηγέτης του δυτικού φιλελεύθερου κόσμου” μπορεί να ελέγξει αυτά τα νέα σαρωτικά δεδομένα.
Ιδιαίτερα, όταν μέχρις ώρας η Γερμανίδα Καγκελάριος δείχνει πως θα κινηθεί στις ίδιες ράγες της δημοσιονομικής ασφυξίας και της λιτότητας. Ο Σόϊμπλε έσπευσε να απορρίψει το αίτημα Ομπάμα για το ελληνικό χρέος (και τα χρέη κατ επέκταση άλλων ευρωπαϊκών χωρών), ο Σόϊμπλε απέρριψε το αίτημα της Κομισιόν και προσωπικά του Ζαν Κλοντ Γιουνκέρ για χαλάρωση της λιτότητας, ο Σόϊμπλε επιμένει να μην επενδύσει ούτε ευρώ περισσότερο η πλεονασματική Γερμανία στην ανάπτυξη. Και η Μέρκελ δεν είπε κουβέντα…
Σεραφείμ Κοτρώτσος
