ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΚΟΤΡΩΤΣΟΣ Η Άγγελα Μέρκελ θα είναι για ακόμα μία φορά υποψήφια με τους Χριστιανοδημοκράτες για την Καγκελαρία. Αυτό που είχε προεξοφληθεί εδώ και λίγο καιρό και επισημοποιήθηκε από το εγκώμιο που έπλεξε γι αυτήν ο Μπάρακ Ομπάμα στο Βερολίνο -λέγοντας που κι εκείνος θα την ψήφιζε εάν ήταν Γερμανός ψηφοφόρος- έγινε και τυπικά γνωστό σήμερα αφού η “σιδηρά κυρία” του σύγχρονου Ράϊχσταγκ ανακοίνωσε την υποψηφιότητά της.
Αυτό επρόκειτο να γίνει στο συνέδριο του CDU τον Δεκέμβριο, όμως η αναπάντεχη (για τις δυτικές πρωτεύουσες) εκλογή του Ντόναλντ Τραμπ ανάγκασε την Άγγελα Μέρκελ να επισπεύσει την ανακοίνωση της υποψηφιότητάς της ώστε να παραμείνει ενεργή στο γεωπολιτικό παιχνίδι και όχι μία “κουτσή χήνα”, όπως ο απερχόμενος Αμερικανός πρόεδρος.
Η ανακοίνωση συνέπεσε με τη δημοσιοποίηση δημοσκόπησης σύμφωνα με την οποία το 55% των Γερμανών θέλουν την Μέρκελ για ακόμα μία θητεία στην Καγκελαρία σε αντίθεση με το 39%. Παρά την χαμηλή δημοτικότητά της τους τελευταίους μήνες, αποτέλεσμα της προσφυγικής της πολιτικής που δεν άρεσε σε πολλούς Γερμανούς αλλά και στο ίδιο της το κόμμα, η Άγγελα Μέρκελ όχι μόνο αναδύεται από τις δημοσκοπικές στάχτες της αλλά έχει σοβαρές πιθανότητες να εξασφαλίσει μία τέταρτη θητεία στην Καγκελαρία. Αυτό πρακτικά σημαίνει πως σ αυτή την περίπτωση η σημαντικότερη γυναίκα πολιτικός της Δυτικής Ευρώπης μετά τη Μάργκαρετ Θάτσερ -εφόσον εκλεγεί- θα έχει παραμείνει στο αξίωμά της για 16 χρόνια. Και, έτσι, ίσως σπάσει το ρεκόρ του Κόνραντ Αντενάουερ, του σημαντικότερου μεταπολεμικού Καγκελάριου της Γερμανίας (1949-1963) που προέρχεται από το δικό της κόμμα.
Η Άγγελα Μέρκελ έχει εξομολογηθεί αρκετές φορές πως πολιτικά ζει με το όνειρο να ξεπεράσει σε φήμη τον Αντενάουερ.
Αποτέλεσμα εικόνας για Κόνραντ Αντενάουερ και Αγγελα Μέρκελ
Η ιστορία του Αντενάουερ που θέλει να ξεπεράσει η Μέρκελ
Στις εκλογές του 1949 ο Κόνραντ Αντενάουερ τέθηκε επικεφαλής του κόμματος των Χριστιανοδημοκρατικών και κατάφερε να νικήσει τον αντίπαλό του, Κουρτ Σουμάχερ, αρχηγό των Σοσιαλδημοκρατών συγκεντρώνοντας 31%, δηλαδή 139 έδρες, έναντι 29,2%, δηλαδή 131 εδρών του δεύτερου.
Στις 15 Σεπτεμβρίου σχημάτισε κυβέρνηση συνασπισμού, χωρίς όμως την συμμετοχή των Σοσιαλδημοκρατών, στην οποία και εκλέχτηκε καγκελάριος σχεδόν κατά τύχη, με μία και μόνη ψήφο διαφορά, για να αναδειχθεί ο μακροβιότερος μετά τον Όττο φον Μπίσμαρκ Γερμανός ηγέτης.
Το 1951 ανέλαβε το υπουργείο Εξωτερικών της χώρας του. Η αναθεώρηση του καθεστώτος κατοχής το 1951, άνοιξε το δρόμο για την εξομάλυνση των σχέσεων με άλλες χώρες, εκτός των τεσσάρων δυνάμεων κατοχής -Μεγάλη Βρετανία, Η.Π.Α., Γαλλία, Ε.Σ.Σ.Δ.- και την ίδια χρονιά ο Αντενάουερ υπέγραψε στο Παρίσι τη συνθήκη για την ίδρυση της Ευρωπαϊκής Κοινότητας Άνθρακα και Χάλυβα, από την οποία γεννήθηκε λίγα χρόνια αργότερα η Ε.Ο.Κ..
Στις εκλογές, στις 6 Σεπτεμβρίου του 1953 το κόμμα του αύξησε το ποσοστό του στο 45,3%, σχηματίζοντας στις 23 Οκτωβρίου του ίδιου χρόνου κυβέρνηση. Τον Μάρτιο του 1954 ο Αντενάουερ επισκέφθηκε την Ελλάδα, όπου και τον υποδέχθηκε ο τότε βασιλιάς Παύλος, για εκτενείς συνομιλίες με την ελληνική κυβέρνηση σε οικονομικά θέματα.
Το 1955, η Δυτική Γερμανία έγινε μέλος του ΝΑΤΟ, τον Μάιο του ίδιου χρόνου, δέκα χρόνια μετά την ταπεινωτική ήττα της ναζιστικής Γερμανίας, η Ομοσπονδιακή Γερμανία ανέκτησε πλήρως τα κυριαρχικά της δικαιώματα και το φθινόπωρο, μετά την επίσκεψη Αντενάουερ στη Μόσχα, αποκατέστησε τις διπλωματικές σχέσεις με την Ε.Σ.Σ.Δ. του Νικίτα Χρουστσόφ.
Το 1957, ο Αντενάουερ επανεξελέγη με ποσοστό 50,2% συγκεντρώνοντας 270 έδρες και το 1961 κέρδισε για τελευταία φορά τις εκλογές, συγκεντρώνοντας το 242 έδρες. Οι εσωκομματικές, όμως, διαμάχες με κύριο υποκινητή τον Λούντβιχ Έρχαρντ, τον οποίο χαρακτήριζε αχάριστο, εμπόδισαν τον Αντενάουερ να ολοκληρώσει την θητεία του. Παραιτήθηκε από την θέση του καγκελαρίου στις 15 Οκτωβρίου του 1963 και αποσύρθηκε από την πολιτική σε ηλικία 87 ετών.
Επί θητείας του η Δυτική Γερμανία διατήρησε τις βιομηχανικές εγκαταστάσεις της στα εδάφη της, με την σύμφωνη γνώμη των συμμάχων. Στην εξωτερική πολιτική ο Αντενάουερ προέβαλε την Δυτική Γερμανία ως το μόνο ελεύθερο γερμανικό κράτος αφού η Ανατολική σύμφωνα με αυτόν βρισκόταν υπό κατοχή. Κορυφαία προσωπικότητα της μεταπολεμικής Δυτικής Γερμανίας, ο Κόνραντ Αντενάουερ ήταν ο ηγέτης που καθοδήγησε την ανασυγκρότηση της χώρας του από τα συντρίμμια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.
Κατανόησε γρήγορα τη σημασία που είχε για τις Ηνωμένες Πολιτείες η ύπαρξη μιας ισχυρής Δυτικής Γερμανίας ως αναχώματος της σοβιετικής επιρροής κι έτσι κατέστησε την πειθήνια συμμόρφωση της Βόννης στους σχεδιασμούς της Ουάσινγκτον ακρογωνιαίο λίθο της πολιτικής του. Μιας πολιτικής απόλυτα επιτυχημένης, αφού έτσι κατόρθωσε να ξεπεράσει τους περιορισμούς στον στρατιωτικό επανεξοπλισμό της ηττημένης χιτλερικής Γερμανίας. Γνήσιο τέκνο του ψυχρού πολέμου, ο Αντενάουερ αντιστάθηκε στις Η.Π.Α. σε ένα και μόνο θέμα: την προσέγγιση με το ανατολικό γερμανικό κράτος, την υπό σοβιετική επιρροή Λαοκρατική Δημοκρατία της Γερμανίας. Πίστευε ότι κάποτε η Δυτική Γερμανία θα κατόρθωνε να απορροφήσει πάλι την Ανατολική κι έτσι απειλούσε με διακοπή διπλωματικών σχέσεων οποιαδήποτε χώρα εκδήλωνε πρόθεση αποκατάστασης διπλωματικών σχέσεων με την Ανατολική Γερμανία -πλην της Ε.Σ.Σ.Δ. Κατανόησε επίσης ότι η αποκατάσταση σχέσεων με τη Γαλλία ήταν απαραίτητη για την ανεμπόδιστη ανάπτυξη της Δυτικής Γερμανίας, δεδομένου ότι το Παρίσι ήταν αυτό που είχε τους μεγαλύτερους φόβους από ενδεχόμενη αναβίωση του γερμανικού μιλιταρισμού.
Μεθοδικά κατόρθωσε να διασκεδάσει τις γαλλικές ανησυχίες και να αποκαταστήσει με τον Σαρλ ντε Γκωλ σχέσεις τόσο στενές, ώστε ο γαλλογερμανικός άξονας να αποτελέσει τη βάση οικοδόμησης της Ε.Ο.Κ.
Η σχέση αυτή μεταξύ Γαλλίας και Γερμανίας βασίστηκε στη συμφωνία πολιτικού προβαδίσματος και οικονομικής ενίσχυσης της Γαλλίας, με αντάλλαγμα την άρση των γαλλικών αντιρρήσεων για επανεξοπλισμό της Γερμανίας και σταδιακή άρση του καθεστώτος κατοχής της από τους συμμάχους. Η φιλία του Κόνραντ Αντενάουερ με τον Σαρλ ντε Γκωλ, η οποία θεμελίωσε το γαλλογερμανικό άξονα και την ενωμένη Ευρώπη, επισφραγίστηκε με την υπογραφή της γαλλογερμανικής συνθήκης στο Παρίσι στις 22 Ιανουαρίου του 1963.
Εύκολα μπορεί να διαπιστώσει κανείς πως η πολιτική της Μέρκελ για την Ευρώπη, οι σχέσεις της Γερμανίας με τις ΗΠΑ αλλά και με τη Γαλλία, ακόμα και με τη Ρωσία διαπνέονται από τις βασικές αρχές της γεωπολιτικής θεώρησης του Αντενάουερ. Αυτός ο μεγάλος Γερμανός Καγκελάριος είναι αναμφισβήτητα ένας από τους λόγους που η Άγγελα Μέρκελ θα ήθελε να κερδίσει τις εκλογές του Οκτωβρίου του 2017.
Το “ρεκόρ” του Αντενάουερ, υπό μία έννοια τη στοιχειώνει…