Η ενεργοποίηση του γνωστού “τιμωρητικού μηχανισμού” εναντίον της Ελλάδας με το ερώτημα- εντολή (σχετικά με το πόσο οι εξαγγελίες Τσίπρα συνάδουν με τις συμφωνίες) του Γερμανικού υπουργείου Οικονομικών προς τον ESM και τις ακαριαίες αντιδράσεις (για αναστολή του προγράμματος εφαρμογής βραχυπρόθεσμων μέτρων για το χρέος) τόσο του Κλάους Ρένγκλινγκ, όσο και του προέδρου του Eurogroup Γερούν Ντάϊσελμπλουμ αποκαλύπτει δύο πράγματα:
–Το προφανές, δηλαδή την προσπάθεια να πιεσθεί η Αθήνα να αποδεχθεί επιπλέον σκληρά μέτρα σε ένα νέο άκρως επώδυνο (και έτι περαιτέρω υφεσιακό) συμβιβασμό που θα περιλαμβάνει και υψηλά πλεονάσματα για περίοδο αρκετών ετών μετά το 2018.
–Το μη προφανές, αλλά εξίσου σημαντικό για την “ατζέντα Σόϊμπλε”, ήτοι να κρατηθεί εντός προγράμματος το ΔΝΤ, με ταυτόχρονη ενίσχυση του ρόλου του ESM και απαξίωση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής.
Η άμεση αντίδραση του Πιερ Μοσκοβισί, ο οποίος δήλωσε πως οι εξαγγελίες του Έλληνα πρωθυπουργού είναι εντός του πλαισίου των συμφωνιών, και η σε δεύτερο χρόνο αναφορά του πως “η Ελλάδα δεν μπορεί να καταδικαστεί σε νέα μέτρα λιτότητας”, αποτελούν μια πρώτη κίνηση απέναντι στον “στρατό” του Γερμανού υπουργού Οικονομικών.
Η Κομισιόν προσπάθησε να εμφανιστεί ως εξισορροπιστικός παράγοντας σε μία επικίνδυνη διελκυστίνδα μεταξύ ΔΝΤ και Βερολίνου που κατέληξε σε μία συμπαιγνία (των δύο) ενίσχυσης του ανελαστικού δημοσιονομικού κανόνα που θέλει να εφαρμόσει σε ολόκληρη την Ευρωζώνη ο Βόλφγκανγκ Σόϊμπλε.
Ο τελευταίος “χρεώνει” στην Κομισιόν του Ζαν Κλωντ Γιουνκέρ ελαστικότητα και “επιείκια” έναντι οικονομιών όπως εκείνες της Ιταλίας, της Γαλλίας, της Ισπανίας και της Πορτογαλίας. Το είπε, άλλωστε, ο ίδιος πριν μερικές μέρες στην Μπρατισλάβα, απαιτώντας να αντικατασταθεί ο ρόλος δημοσιονομικής επιστασίας που έχει σήμερα η Επιτροπή από μία ενισχυμένη παρουσία του ESM ο οποίος ελέγχεται από τον ίδιο.
Επί της ουσίας πρόκειται για μια μεταφορά των αρμοδιοτήτων μιας “εκλεγμένης” μέσω Ευρωκοινοβουλίου Κομισιόν των λαών σε έναν ελεγχόμενο και διορισμένο μηχανισμό (ESM) και στην παράλληλη ενίσχυση του ρόλου των κυβερνήσεων (που επίσης ελέγχονται σε μεγάλο βαθμό από την Γερμανία) μέσω του Eurogroup.
Πέραν, λοιπόν, της επιδιωκόμενης πολιτικής “διαπαιδαγώγησης” της Ελλάδας, ο Σόϊμπλε χρησιμοποιεί τη νέα φάση της ελληνικής κρίσης (που ο ίδιος προκαλεί) για να “συμμορφώσει” και εν τέλει να απαξιώσει την Ευρωπαϊκή Επιτροπή.
Η στάση της τελευταίας κατά του ΔΝΤ, με αφορμή την εμπεριστατωμένη απάντηση στο άρθρο του Πολ Τόμσεν, και οι δηλώσεις Μοσκοβισί αποτελούν μια “γραμμή άμυνας” των Βρυξελλών απέναντι στη Γερμανία. Θα αντέξει; Είναι εξαιρετικά δύσκολο. Αποδεικνύουν, όμως, όλα αυτά, πόσο βαθιά διχασμένη είναι η Ευρώπη και πόσο η υπόθεση των γερμανικών εκλογών (όπου όλα υποτάσσονται στον εσωτερικό πολιτικό κύκλο της ευρωπαϊκής υπερ-δύναμης) θα χρησιμοποιηθούν για ένα “ξεκαθάρισμα πολιτικών λογαριασμών” που αφορά την Ελλάδα αλλά, ταυτόχρονα, την ξεπερνά…