ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΚΟΤΡΩΤΣΟΣ Παρότι παιδιόθεν Βάζελος, αισθάνομαι συχνά άσχημα στις παρέες των “συν-παναθηναϊκών” όποτε ο Ολυμπιακός παίζει στο Champions ή στο Europa Leaque και παρατηρώ αυτόν τον διάχυτο φανατισμό που ταυτίζεται με τον αντίπαλο. Παίζει, για παράδειγμα, με κάποια Ουκρανική ομάδα που δεν την ξέρει κανείς; Ε, με την Ουκρανική ταυτίζονται μετά πάθους. Το ίδιο, φυσικά, συμβαίνει και με τους φανατικούς Γάβρους. Ο Παναθηναϊκός με κάτι “ξυλοκόπους” της Ουαλίας; Φυσικά, με τους “ξυλοκόπους”.
Την ταύτιση με οιονδήποτε μπορεί να “πατήσει” αυτόν που δεν συμπαθούμε δεν μπορούσα ποτέ να την εξηγήσω. Με ξεπερνούσε και με ξεπερνά. Ακόμα περισσότερο όταν δεν αφορά τη στιγμιαία “οργή” της κερκίδας αλλά την καταγωγή μας, την πατρίδα, όσα μας κάνουν να χαιρόμαστε ή να λυπόμαστε, όσα μας κάνουν να νοιώθουμε υπερήφανοι ή μας απογοητεύουν.
Αυτή την αρρωστημένη κατάσταση την ζήσαμε αρκετές φορές κατά τη διάρκεια των μνημονιακών χρόνων. Ένθεν κακείθεν.
Την ξαναζήσαμε τις τελευταίες ημέρες εξ αφορμής της χυδαίας και εν τέλει ρατσιστικής δήλωσης του Γερούν Ντάϊσελμπλουμ. Μιας δήλωσης που αναπαρήγαγε τα κατασκευασμένα στερεότυπα περί ικανών, έξυπνων και εργατικών βορείων από τη μία και ράθυμων και σπάταλων νοτίων που ρέπουν στην τρυφηλή ζωή από την άλλη.
Στερεότυπα που παρήγαγε η κολοσσιαία επικοινωνιακή μηχανή των γερμανικών και βορειοευρωπαϊκών μίντια για να καλλιεργήσουν διαβρωτικά το υπόβαθρο της προτεσταντικής και τιμωρητικής λογικής που χρειάζονταν ακραία συντηρητικοί κύκλοι για να δικαιολογήσουν την αγριότητα των πολιτικών που επιβλήθηκαν στην Ελλάδα και άλλες χώρες του νότου.
Κήνσορες αυτής της “επιχειρηματολογίας” βρέθηκαν εύκολα στις Βρυξέλλες, το Βερολίνο και άλλες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες. Λογικό. Άλλοι το πιστεύουν, άλλοι έπρεπε να συνεισφέρουν στην κατασκευή της αγριότητας.
Βρίσκονται, όμως, εύκολα και στην Αθήνα. Ορισμένοι αντιδρούν με ισοπεδωτικό φανατισμό θεωρώντας ότι είχαν πληγεί όταν τα προηγούμενα χρόνια -κι αυτό είναι αληθές- κάποιοι εγχώριοι ακραίοι διακήρυτταν το μίσος κατά των “Τσολάκογλου” και των “δοσιλόγων”. Και, τώρα, θέλουν να πάρουν το αίμα τους πίσω. Νομίζοντας πως όλα παίζονται στο γήπεδο του “πας μη Ολυμπιακός φίλος” , κατά το “πας μη Έλλην βάρβαρος”.
Η περίπτωση των δηλώσεων Ντάϊσελμπλουμ αποκάλυψε, ωστόσο, πόσο βαθιά διχασμένο είναι ένα σημαντικό τμήμα της ελληνικής κοινωνίας. Θεωρίες και ερμηνείες υπάρχουν πολλές γι αυτό. Καμία, ωστόσο, δεν είναι επαρκής όταν βλέπεις σοβαρούς (;) ανθρώπους να πανηγυρίζουν υπέρ του Σόϊμπλε, του Τόμσεν, ή του Ντάϊσελμπλουμ κάθε φορά που εκβιάζει επιτυχώς τον -μισητό κατ΄ αυτούς- Τσίπρα. Όπως σε άλλες εκδοχές το ζήσαμε και παλαιότερα.
Πόσο δηλητηριώδες είναι το πολιτικό νέφος που έχει σκεπάσει τη χώρα ώστε ένα 20χρονο ή 25χρονο παιδί – εν προκειμένω αυτός ο διευθυντής της ΟΝΝΕΔ Θεσσαλονίκης- νοιώθει την ανάγκη να ταυτισθεί με τη ρατσιστική χυδαιότητα του Ολλανδού εναντίον της ίδιας του της χώρας μόνο και μόνο για σύρει ανάμεσα στα καυδιανά δίκρανα της ήττας την αντίπαλό του…Συριζαία Αναγνωστοπούλου;
Θα άξιζε, απλώς, τη χλεύη μας, αν δεν ήταν αρκετοί εκείνοι που ταυτίζονται μαζί του ( το διαπιστώνεις στα social media, στις τηλεοπτικές οθόνες, στα καφενεία) και ένοιωσαν την ανάγκη να τον υποστηρίξουν. Ορθώς η Ν.Δ τον έπαυσε από διευθυντή της ΟΝΝΕΔ -αν και δεν γνωρίζω αν τον διέγραψε, όπως θα του άξιζε, κι από το κόμμα για τις ακροδεξιές ιδέες του-, όμως η τοξικότητα των απόψεών του ρέει ανάμεσά μας. Γιατί κανείς δεν του έμαθε ποτέ (και σε χιλιάδες άλλους) πως οι πουτάνες έχουν μεγαλύτερη αξιοπρέπεια απ΄ αυτούς που τις διαπομπεύουν…
Τα μνημόνια κάποια στιγμή θα τελειώσουν, η οικονομία θα επιστρέψει σε κάποια πιο φυσιολογική κανονικότητα, όμως φοβάμαι πως ένα τμήμα της κοινωνίας θα κινείται μεταξύ της επιδίωξης της ρεβάνς, των πογκρόμ και της εκδίκησης. Για ένα τμήμα της κοινωνίας θα είναι “εμείς και οι άλλοι”. Κι αυτός ο ιδιότυπος κοινωνικός διχασμός (που πυροδοτείται από την πολεμική ρητορική και των πολιτικών) θα παραμείνει για να κατατρώει τις σάρκες της χώρας.
“Τον προκάλεσαν τα μνημόνια αυτό τον διχασμό;”, θα ρωτήσει κανείς… Φαίνεται πως υπήρχε κάτω από την επιφάνεια της δανεικής ευμάρειας και ξέσπασε ορμητικά μόλις έλειψαν η ευκολία και η μαλθακότητα.
Απορώ, όμως. Εάν ένας λαός δεν μπορεί να ενωθεί σε μία τόσο κρίσιμη περίοδο, πότε θα ενωθεί; Εάν δεν μπορεί να συμφωνήσει στο πόσο βαθιά τον προσβάλλει ο Ολλανδός σε τι μπορεί να συμφωνήσει;
Εν κατακλείδι, ο Ντάϊσελμπλουμ ίσως μας έκανε καλό. Να ξαναδούμε πόσο αποκρουστικά παραμορφωμένο είναι το είδωλό μας στον καθρέφτη…