ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΚΟΤΡΩΤΣΟΣ #ΜένουμεΕυρώπη; Αναμφισβήτητα. Κι αυτό το αναμφισβήτητο συγκεντρώνει, αυτή την ώρα, τη συμφωνία της πλειονότητας των πολιτικών δυνάμεων του τόπου. Πέραν του προφανούς, όμως, υπάρχει και μια πραγματικότητα που δεν πρέπει να παραγνωρίσουμε. Και ίσως το σύνθημα της εισαγωγής –το οποίο ορισμένοι έχουν μετατρέψει σε σημαία μικροπολιτικής αντιπαράθεσης- πρέπει να μετεξελιχθεί σε #Μένουμε(σε ποια) Ευρώπη;
Όχι, βεβαίως, υπό την έννοια της αμφισβήτησης της ουσίας της παραδοσιακής (γεω)πολιτικής τοποθέτησης της χώρας. Αλλά ως συζήτηση –και μάλιστα δημόσια- που ενισχύει τα δομικά χαρακτηριστικά της και η οποία αμφισβητεί εποικοδομητικά εκείνες τις αιτίες που τείνουν να αναιρέσουν την ίδια την αρχιτεκτονική της Ευρώπης.
Το ερώτημα και δίλλημα είναι απλό: Κρατάμε το «σχήμα» ή διεκδικούμε, στο πλαίσιο των ευρωπαϊκών συσχετισμών, με πραγματική αλληλεγγύη, δημοκρατική εμβάθυνση και κοινωνικό πρόσημο;
Επ΄αυτού επικρατεί αιδήμων σιωπή από πολλούς της αντιπολίτευσης. Είναι, για παράδειγμα, Ευρώπη το φαινόμενο της λήψης αποφάσεων σε άτυπα και μη θεσμικά όργανα, όπως το Eurogroup; Οι εκβιασμοί του κ. Σόϊμπλε και του γερμανικού «αστερισμού»; Το θέμα τίθεται επανειλημμένως τον τελευταίο καιρό από την ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία (Μοσκοβισί, Γκάμπριελ, Πιτέλα κ.ά), την αριστερά και κάποιους ακόμα και από το Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα.
Είναι Ευρώπη, η κατάργηση της εποπτείας των κρατικών προϋπολογισμών και της οικονομικής πολιτικής από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή και του δημοκρατικού ελέγχου μέσω του Ευρωκοιβοβουλίου και η μεταφορά της θεμελιώδους αυτής αρμοδιότητας σε έναν μηχανισμό όπως ο ESM που χειραγωγείται εμφανώς από το Βερολίνο;
Είναι Ευρώπη η επιλεκτική αντιμετώπιση κρατών-μελών, ανάλογα με τις σκοπιμότητες; Άλλη στάση σχετικά με τους προϋπολογισμούς της Γαλλίας ή της Ιταλίας, άλλη σε ότι αφορά την Ελλάδα ή την Πορτογαλία;
Είναι Ευρώπη η απουσία κοινής εξωτερικής πολιτικής και η μη υπεράσπιση των κοινών συνόρων;
Αυτά τα ερωτήματα, και πολλά ακόμα, είναι, δυστυχώς, θέματα ταμπού στην εγχώρια δημόσια σφαίρα. Και έτσι καταλήγουμε να ρίχνουμε νερό στον μύλο του ευρωσκεπτικισμού.
Και, εν κατακλείδι, αυτή ακριβώς η συζήτηση θα οδηγήσει αυτονόητα στις νέες εσωτερικές πολιτικές συγκλίσεις και τις πραγματικές ιδεολογικές διαχωριστικές γραμμές…
Αναδημοσίευση από τη Νέα Σελίδα