ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΚΟΤΡΩΤΣΟΣ Μέσω της Αθηνάς Χατζηεσμέρ, η Ηλιάνα Μαυρομάτη συνομίλησε με χιλιάδες ανθρώπους. Από παιδιά που στέκουν με δέος απέναντι στην ιστορία μέχρι σημερινούς υπερήλικες της ΕΠΟΝ. Ως το φθινόπωρο και τη συνάντηση με τον Αρθουρ Μίλερ, η Ηλιάνα θα κάνει αυτό που πάντα ήθελε: θα χωθεί στα βιβλία, γιατί «πάντα φανταζόταν τον Παράδεισο σαν ένα είδος βιβλιοθήκης».
Συνέντευξη στη “Νέα Σελίδα”:
Αρχή καλοκαιριού και σε πετυχαίνουμε εν κινήσει, φαντάζομαι…
Σιγά σιγά ολοκληρώνεται ο κύκλος των παραστάσεων του έργου «Αθηνά Χατζηεσμέρ, ετών 17», που έπειτα από δυο χρόνια και περισσότερες από 150 παραστάσεις μάς έχει δώσει ομαδικώς μεγάλη ευτυχία και πλούσια εμπειρία. Αυτές τις μέρες κυκλοφορεί η ταινία μικρού μήκους «Humphrey» του Στεφάνου Γκέκα και ευχόμαστε να έχει πολύ καλή πορεία στα φεστιβάλ κινηματογράφου στα οποία θα συμμετάσχει. Τον ερχόμενο χειμώνα, θα έχω την τύχη να βρεθώ στο Εθνικό Θέατρο με το έργο «Ψηλά από τη γέφυρα» του Αρθουρ Μίλερ, σε σκηνοθεσία Νικαίτης Κοντούρη, με έναν εξαιρετικό θίασο.
Πες μας μια σκέψη που σε γεμίζει με αισιοδοξία, παρά το αρνητικό περιβάλλον μέσα στο οποίο δημιουργείς.
Δεν είναι σκέψη αυτό που με συνεφέρει από την επιβεβλημένη απαισιοδοξία των καιρών μας, αλλά η αίσθηση της ίδιας της ζωής. Η σχέση μου με τους ανθρώπους που αγαπώ, η παρουσία και η σοφία του σκύλου μου, η ομορφιά που βλέπω να υπάρχει γύρω μου και, βέβαια, η αγάπη μου για την τέχνη μου.
Τις μουντές μέρες, που σε παίρνει από κάτω, ποιος είναι ο μεγαλύτερος φόβος σου;
Νομίζω ότι πιο πολύ απ’ όλα φοβάμαι μήπως ξεχαστώ και μείνω πίσω απ’ τη ζωή. Μήπως δεν παρακολουθώ από κοντά τον εαυτό μου και μια μέρα ξυπνήσω και έχω ξεχάσει ποια είμαι. Και, βέβαια, η απώλεια εκείνων που αγαπώ.
Ποια ήταν πιο σημαντική πρόκληση που συνάντησες και πώς την αντιμετώπισες;
Αντιστέκομαι καθημερινά στο να μην κλείσει η φαντασία μου μέσα στις σκοτεινές μέρες που ζούμε. Να κρατήσω ανοιχτό εκείνο το παράθυρο στην ουτοπία, στο όνειρο. Και να κρατήσω την ψυχή μου δεκτική και μαλακή. Αυτή νιώθω να είναι η μεγαλύτερη πρόκληση απέναντι στη σκληρότητα και την ανθρωποφαγία.
Μια φράση, κάτι που σου είπε ένα δάσκαλος και δεν θα ξεχάσεις ποτέ;
«Μάθε να ακούς», μου είχε πει ο Στέλιος Παυλίδης, δάσκαλός μου στη δραματική σχολή. Και τον ευχαριστώ που επέμεινε.
Οταν ήσουν μικρή, τι ήθελες να γίνεις και τι έλεγαν οι γονείς σου γι’ αυτό;
Οταν ήμουν μικρή ήθελα να πάω στην Disney και να κάνω κινούμενα σχέδια. Ηθελα να γίνω ζωγράφος, καρδιολόγος, ψυχίατρος, βιολόγος, κτηνίατρος, συγγραφέας, φυσικός και, η αλήθεια είναι, οι γονείς μου δεν προλάβαιναν να παρακολουθήσουν την επιθυμία μου. Τελικά έγινα ηθοποιός και αντέδρασαν ποικιλοτρόπως…
Το πιο τρελό σου όνειρο σε σχέση με τη δουλειά σου, η μεγαλύτερή σου προσδοκία;
Το πιο τρελό μου όνειρο είναι να φτάσω σε μια ηλικία τέτοια, που να έχω τόση εμπειρία στο θέατρο και από το θέατρο, ώστε να μην φοβάμαι τόσο όσο τώρα όταν ξεκινά μια πρόβα ή μια παράσταση. Η σκέψη αυτή μου φαίνεται σενάριο επιστημονικής φαντασίας. Μου φαίνεται ότι η ανασφάλεια είναι σύμφυτη με τον ηθοποιό – ή μ’ εμένα…
Συνέντευξη στη Δήμητρα Μποφυλάτου- “Νέα Σελίδα”