ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΚΟΤΡΩΤΣΟΣ Μερικές παρατηρήσεις με αφορμή την σημαντική και ιστορική επίσκεψη του Νίκου Κοτζιά στα Σκόπια και με αφορμή όσα ανόητα και άκρως επικίνδυνα και διχαστικά λέγονται στο εσωτερικό περί “ξεπουλήματος” και “προδοσίας” (τροφή στον “χρυσαυγιτισμό” εντός και εκτός Χρυσής Αυγής):
1ο: Η διπλωματία ασκείται σε διεθνές περιβάλλον, όχι σε συνθήκες εργαστηρίου. Αυτό σημαίνει πως δεν επιλέγεις τις συνθήκες αλλά αξιοποιείς τη συγκυρία και λαμβάνεις υπόψη σου τους γεωπολιτικούς και άλλους συσχετισμούς δυνάμεων αλλά και την κατάσταση στην οποία βρίσκεται κάθε “παίκτης”
2ο: Στη διπλωματία οι διαπραγματεύσεις καταλήγουν σε συμβιβασμούς. Επικράτηση ενός εκ των δύο, ήτοι του ισχυροτέρου, συμβαίνει μόνο μετά από πόλεμο. Εν ειρήνη οι διαπραγματεύομενοι μοιράζουν -ή περίπου μοιράζουν- την απόσταση που τους χωρίζει.
3ο: Η λύση δια του συμβιβασμού είναι πάντοτε καλύτερη από τη μη λύση. Έχει αποδειχθεί ιστορικά σε όλα τα μήκη και πλάτη του πλανήτη. Στις περισσότερες περιπτώσεις, καμία διένεξη δεν επιλύθηκε με καλύτερους όρους στην πέμπτη, έκτη, ή εικοστή έκτη προσπάθεια απ’ ότι στην πρώτη.
4ο: Λύση στο Σκοπιανό χωρίς τον όρο Μακεδονία στη σύνθετη ονομασία (για όλες τις χρήσεις και έναντι όλων) δεν μπορεί να υπάρξει. Όλα τα άλλα είναι στην καλύτερη περίπτωση βερμπαλισμοί για αντιπολιτευτικούς λόγους,στη χειρότερη υπονόμευση με στόχο τον διχασμό.
5ο: Σε μια διαπραγμάτευση προσέρχεται κανείς επιδιώκοντας τη λύση (δια του συμβιβασμού) αλλά προετοιμάζεται για την επίρριψη ευθυνών στην περίπτωση του ναυαγίου. Το γνωστό blame game.
Λαμβάνοντας υπόψη όλα τα παραπάνω, η επίσκεψη του Νίκου Κοτζιά στα Σκόπια και η συνάντηση Κοτζιά, Ντιμιτρόφ και Νίμιτς, στις 30 του μηνός στη Βιέννη, θα οδηγήσει σε ένα αρκετά αξιόπιστο συμπέρασμα σχετικά με το τι πραγματικά μπορεί να συμβεί.
Μέχρι τώρα είναι μάλλον προφανές πως η κυβέρνηση του Ζόραν Ζάεφ δεν μπορεί να υπερκεράσει τους εσωτερικούς πολιτικούς συσχετισμούς, πιθανώς και τις αντίρροπες δυνάμεις που του ασκούνται από την Τουρκία και τη Ρωσία (κάθε μία για τους δικούς της λόγους δεν θα ήθελαν λύση και ένταξη στο ΝΑΤΟ).
Ως εκ τούτου, η 5η παράμετρος αποκτά ολοένα και μεγαλύτερη αξία. Και όσοι έχουν παρακολουθήσει αρκετά τη διαπραγμάτευση Κοτζιά- Ντιμιτρόφ (Νίμιτς) και Τσίπρα- Ζάεφ αλλά και τις επίσημες και ανεπίσημες τοποθετήσεις αξιωματούχων του ΝΑΤΟ, της ΕΕ και του αμερικανικού παράγοντα καταλήγουν στο συμπέρασμα πως η ελληνική πλευρά δεν θα υποστεί τη στιγμή του blame game όσα υπέστη η κυβέρνηση του Κώστα Καραμανλή, το 2008, μετά την ορθή στάση της στη σύνοδο του Βουκουρεστίου.