ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΚΟΤΡΩΤΣΟΣ Για όσους είχαν την απορία τι ακριβώς είναι το Κίνημα Αλλαγής ο Ανδρέας Λοβέρδος είχε την απάντηση. Το ΚΙΝ.ΑΛ, είπε, είναι ένα “reunion” του ΠΑΣΟΚ με…ολίγη από ΚΚΕ εσωτερικού! Κι αν ναι, ποιου ΠΑΣΟΚ ακριβώς;
Σεραφείμ Π. Κοτρώτσος
Ήγουν, μια σύμπραξη όσων απέμειναν από την “κλάση” της δεκαετίας του ’80, τους…αποφοιτήσαντες από την εκσυγχρονιστική 8αετία Σημίτη, τους “μεταπτυχιακούς” της συγκυβέρνησης Σαμαρά- Βενιζέλου και κάτι “ψιλά” (έτσι τα αντιλαμβάνεται ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος της ΔΗΣΥ) από την διασπασμένη ΔΗΜΑΡ και το Ποτάμι του Σταύρου Θεοδωράκη. Άντε και ο “μοναχικός λύκος” Καμίνης ως γκεστ σταρ και άλλοθι διεύρυνσης.
Μάταια προσπαθούσε προ μηνών ο Νίκος Αλιβιζάτος να πείσει ότι η διαδικασία εκλογής προέδρου στο νέο φορέα (της κεντροαριστεράς) ήταν κάτι που υπερέβαινε κατά πολύ το ΠΑΣΟΚ και πως οι περίπου 200.000 που έσπευσαν να ψηφίσουν (και τελικά να εκλέξουν τη Φώφη Γεννηματά) συνιστούσαν ένα νέο κοινωνικό ρεύμα.
Θυμάμαι την έντονη διαφωνία του καθηγητή του Συνταγματικού Δικαίου όταν, μεταξύ της πρώτης και της δεύτερης εκλογής (Γεννηματά vs Ανδρουλάκης), του έλεγαν πως η διαδικασία ήταν “υπόθεση ΠΑΣΟΚ”. Και εικάζω πως εάν του δοθεί η ευκαιρία θα αντιδράσει στην άποψη Λοβέρδου περί “reunion”.
Διότι εάν ένας φορέας στον οποίο επενδύθηκε η αναγέννηση της ελληνικής σοσιαλδημοκρατίας και συνολικά του εγχώριου πολιτικού συστήματος δεν είναι τίποτε περισσότερο από ένα lifting του ΠΑΣΟΚ (έστω με νέο ΑΦΜ), τότε τι ακριβώς είναι το φρέσκο και “επαναστατικό”; Και τι περισσότερο από παραστάτες της ΠΑΣΟΚικής σημαίας είναι, τότε, ο Θεοδωράκης, ο Καμίνης και ο Θεοχαρόπουλος;
Τα “reunions”, ωστόσο, αποπνέουν συνήθως θλίψη και ματαιότητα. Παλιοί συμμαθητές με επιπλέον κιλά και γκρίζα μαλλιά συναντώνται σε ταβέρνες για να θυμηθούν τις “ένδοξες μέρες”, τις ατίθασες στιγμές, τις μικρές εξεγέρσεις κατά της σχολικής πειθαρχίας, μερικά σκασιαρχεία και κάποια σύντομα φλερτ στις πενταήμερες εκδρομές. Αυτό είναι, τελικά, όλη αυτή η τόσο φιλόδοξη προσπάθεια που συγκέντρωσε το ενδιαφέρον δέκα υποψηφίων αρχηγών και κέρδισε δεκάδες πρωτοσέλιδα ελπίδας (;) αλλά και στέγασε τις φιλοδοξίες ανάνηψης ενός πολιτικού προσωπικού που βρισκόταν μεταξύ αμηχανίας, συνταξιοδότησης και φυσικής ροπής προς τη Ν.Δ του Κυριάκου Μητσοτάκη;
Δικαίως ο εκπρόσωπος Τύπου του Ποταμιού Δημήτρης Τσιόδρας αντέδρασε και ανάρτησε το σχετικό tweet:
Αν όντως το Κίνημα Αλλαγής γίνει ένα κλειστό club νυν και πρώην μελών ΠΑΣΟΚ, τότε οι εκτός ΠΑΣΟΚ (οποιασδήποτε εκδοχής) δεν χωράνε. Δεν ξεκινήσαμε γι΄αυτό….Ούτε ο κόσμος ζητάει αυτό… pic.twitter.com/eEVjF1H4ol
— Dimitris Tsiodras (@DTsiodras) April 12, 2018
Ο Ανδρέας Λοβέρδος ή γνωρίζει κάτι περισσότερο απ΄ όλους εμάς ή αδικεί τον εαυτό του και την προσπάθεια ανασύνταξης αυτού του χώρου. Δεν λαμβάνει, δε, υπόψη του ότι εάν το ΠΑΣΟΚ είναι εδώ και καιρό (από τις εκλογές του Μαϊου του 2012) μια τοξική κατάσταση που δεν συγκινεί παρά ελάχιστους, ένα ΠΑΣΟΚικό “reunion” είναι κάτι ακόμα λιγότερο ελκυστικό. Και κινδυνεύει να έχει την κατάσταση όλων των “reunions”. Επιστρέφεις στο σπίτι σου και θάβεις κάτω από το στρώμα το άλμπουμ με τις σχολικές φωτογραφίες για να μην θυμάσαι πια τι ήσουν και πως έγινες με το πέρας των χρόνων.
Ίσως εξαιτίας όλων αυτών η Φώφη Γεννηματά εμφανίζεται να έχει τη διάθεση μιας πραγματικής υπέρβασης αυτού του παρελθόντος.
Είτε επειδή αντιλαμβάνεται πως οι οπαδοί του “reunion” έχουν ως βασικό στόχο την “επανένωση” με τους εταίρους της περιόδου 2012-2015 ( με την οποία ελπίζουν ότι θα πάρουν οι ίδιοι το πάνω χέρι), είτε επειδή κατανοεί πως το μόνο που μπορεί να διασώσει τον χώρο είναι το (κεντρο)αριστερό του πρόσημο -και όχι η κεντροδεξιά ιδιότητα κτηθείσα εν τω στρατεύματι-, επιχειρεί να συγκλίνει στα μείζονα, όπως είναι τα εθνικά θέματα, το εκλογικό σύστημα και η Συνταγματική αναθεώρηση. Αυτό που μπορεί, άλλωστε, να πάει τον χώρο της σοσιαλδημοκρατίας μπροστά δεν είναι τα “reunion” αλλά τα “union” (ένωση, σύνδεση, συνδυασμός)…