ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΚΟΤΡΩΤΣΟΣ Τι κοινωνία είμαστε τελικά; Καταναλώνουμε με το κιλό τα ποπ κορν παρέα με τουρκικές σαπουνόπερες τύπου “Σουλεϊμάν ο Μεγαλοπρεπής” και παθιαζόμαστε με τις ελληνοτουρκικές μάχες του παραγωγού του Survivor Ιλιτζαλί (ο οποίος τυγχάνει και “κολλητός” του Ερντογάν) στις εξωτικές παραλίες του Αγίου Δομήνικου, και από την άλλη, ανησυχούμε για ένα “θερμό επεισόδιο” στο Αιγαίο (ενώ είναι ακόμα νωπό το χώμα που σκεπάζει τον σμηναγό Μπαλταδώρο).
Σεραφείμ Π. Κοτρώτσος
Ξεσηκωθήκαμε κατά χιλιάδες με την υποψία ότι η ΠΓΔΜ μπορεί να αποκτήσει σύνθετη ονομασία, ενώ επί δύο δεκαετίες αποδεχθήκαμε να αποκαλούν σχεδόν οι πάντες Μακεδονία. Δύο συλλαλητήρια οργάνωσαν, σε πλήρη οργανωτική διάταξη και επαγρύπνηση, κάποια μακεδονικά σωματεία, αλλά δεν βρέθηκε κανένα να εκδώσει ένα ψήφισμα καταδίκης της κλιμακούμενης τουρκικής προκλητικότητας που περνά ταχύτατα από τις “γκρίζες ζώνες” στη νέα θεωρία ότι τα Ίμια είναι τουρκικό έδαφος.
Χειροκροτούμε κάποιους που βάζουν σημαίες σε βραχονησίδες (ωσάν να προσπαθούμε μόνοι μας να άρουμε μια αμφισβήτηση την οποία δια των πράξεων αυτών επιβεβαιώνουμε και ίσως νομιμοποιούμε), σπεύδουμε, όμως, ταυτόχρονα, να αναπαράγουμε τις πιο χυδαίες δηλώσεις τούρκων αξιωματούχων και να τις αναγάγουμε σε στοιχείο του εγχώριου πολιτικού παιχνιδιού μόνο και μόνο για να ασκήσουμε κριτική στην κυβέρνηση. Θεωρούμε “μεγάλο παίκτη” τον Ερντογάν (τον οποίο παλαιότερα κάποιοι τον θεωρούσαν πρότυπο ηγέτη και αναζητούσαν το ελληνικό του “αντίτυπο”), αλλά σπεύδουμε να στήσουμε “δικαστήρια” εναντίον οιουδήποτε από το πολιτικό προσωπικό μας σηκώσει τους τόνους εναντίον του, επειδή “ρίχνει λάδι στη φωτιά”.
Επαιρόμεθα πως η χώρα μας είναι “όαση ειρήνης και σταθερότητας”, την ώρα που ανακαλύπτουμε πως είμαστε σε “ακήρυχτο πόλεμο” με τον εξ Ανατολών γείτονα.
Κοινωνία σε σύγχυση, βυθισμένη στην ευκολία των αντιφάσεών της. Κοινωνία που παραπαίει ανάμεσα στον υπερφίαλο πατριωτισμό με επίκληση της μοναδικότητάς της και τον φόβο.Κοινωνία που “χαζεύει”, που επιδερμικά αντιμετωπίζει τα μείζονα και ξοδεύει χρόνο και ενέργεια στα ελάσσονα. Που επιτρέπει τους “ιεροκήρυκες” του διχασμού να μετατρέπονται σε τηλεοπτικούς “ήρωες”. Κοινωνία που επιθυμεί, όπως λέει, τη συναίνεση αλλά στοιχίζεται πίσω από εκείνους που την χωρίζουν και την τιμαροποιούν. Που της μιλούν για την εθνική σημαία αλλά της δίνουν να κρατά τις πλαστικές κομματικές σημαίες. Και το δέχεται. Κοινωνία του ασυνείδητου και όχι της συνείδησης…