ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΚΟΤΡΩΤΣΟΣ Πριν μερικές ημέρες ο επικεφαλής της Προοδευτικής Συμμαχίας των Σοσιαλδημοκρατών στο Ευρωκοινοβούλιο Udo Bullman κάλεσε το ΚΙΝ.ΑΛ και το Ποτάμι να συμμαχήσουν με τον ΣΥΡΙΖΑ και να συγκροτήσουν μέτωπο κατά της Ν.Δ ( εδώ).
Όσοι στοιχειωδώς παρακολουθούν τις εξελίξεις στην ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία γνωρίζουν πως η κινητικότητα φαίνεται να οδηγεί στην προσπάθεια να χαραχθούν νέες διαχωριστικές γραμμές έναντι των συντηρητικών κομμάτων (Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα) και να αφαιρέσουν από τον συγκεκριμένο χώρο το αρνητικό πρόσημο από την μακρόχρονη συμπόρευσή του με τα δεξιά και χριστιανοδημοκρατικά κόμματα.
Σε αυτή τη συμπόρευση πολλοί αποδίδουν την συρρίκνωση -σε ορισμένες περιπτώσεις μέχρις αφανισμού- των σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων σε αρκετές χώρες (π.χ Γερμανία, Γαλλία). Στην ίδια ευρωπαϊκή συζήτηση εντάσσεται, άλλωστε, και η επιδίωξη να αναλάβει ο Εμανουέλ Μακρόν την πρωτοβουλία για τον σχηματισμό ενός τέτοιου μετώπου με χαρακτηριστικά ευρωπαϊκού κέντρου- κεντροαριστεράς μέσω την απόφασης που θα λάβει για το σε ποια πολιτική οικογένεια θα ενταχθεί, τελικά, το “En Marche”.
Το τελευταίο θα κριθεί και θα φανεί ενόψει αλλά, κυρίως, μετά τις επόμενες ευρωεκλογές και ανάλογα με το αποτέλεσμα. Στην ίδια, όμως, κινητικότητα, εντάσσεται και η επιμονή των Ευρωπαίων Σοσιαλιστών να “φλερτάρουν” τον Αλέξη Τσίπρα, κάτι που βρίσκει θερμή ανταπόκριση από την πλευρά του Έλληνα πρωθυπουργού.
Δεν είναι, όμως, μόνο ο Udo Bullman, ούτε άλλοι κορυφαίοι Ευρωπαίοι αξιωματούχοι από τον χώρο της Σοσιαλδημοκρατίας. Και εγχώριοι αναλυτές και πολιτικοί από τον χώρο του φιλελεύθερου κέντρου και της κεντροαριστεράς συνηγορούν προς την ίδια κατεύθυνση.
Το τελευταίο διάστημα γράφτηκαν δεκάδες άρθρα και υπήρξαν πολλές δημόσιες παρεμβάσεις με αφορμή την αρθρογραφία και τις απόψεις του καθηγητή του Πανεπιστημίου Μακεδονία Νίκου Μαραντζίδη, ο οποίος υποστηρίζει πως ο ΣΥΡΙΖΑ υπέστη πολιτικό μετασχηματισμό και βρίσκεται, πλέον, κοντά στη σοσιαλδημοκρατία. Ο κ. Μαραντζίδης κατηγορεί όλους εκείνους που δεν βλέπουν τη νέα πραγματικότητα και επιμένουν να ταυτίζουν τον σημερινό ΣΥΡΙΖΑ με το ακτιβιστικό κόμμα της ριζοσπαστικής Αριστεράς πριν το 2015 και να αποκαλούν τον Αλέξη Τσίπρα “Μαδούρο”.
Ο καθηγητής του ΠΑ.ΜΑΚ, μάλιστα κατηγορεί τη Ν.Δ ότι διολισθαίνει προς τη “βαθιά δεξιά” και εγκαταλείπει τον φιλελεύθερο χώρο που φάνηκε παλαιότερα ότι θα αποτελούσε τον προνομιακό χώρο του Κυριάκου Μητσοτάκη.
Η αλήθεια είναι πως το αφήγημα περί Μαδούρο συμφέρει τη Ν.Δ του κ. Μητσοτάκη. Συσπειρώνει το εκλογικό της ακροατήριο, παράγει φοβικά σύνδρομα και χαράσσει τη γραμμή της πόλωσης που θα οδηγήσει στις επόμενες εθνικές εκλογές. Είναι ένα αφήγημα προσφιλές στην ευρύτερη πολιτική “παρέα” του Άδωνι Γεωργιάδη, του Μάκη Βορίδη, του Λευτέρη Αυγενάκη και αρκετών άλλων από το στενό ηγετικό πυρήνα, αφήνει, όμως, μάλλον αδιάφορους τους κεντρώους και ήπιους φιλελεύθερους του κόμματος.
Εάν κρίνει κανείς από το μπαράζ πυρών που δέχθηκε ο κ. Μαραντζίδης –από τον ίδιο τον φιλελεύθερο χώρο στον οποίο ανήκει- η συζήτηση και η αντιπαράθεση έχουν μεγάλο ενδιαφέρον. Παράγει, όμως, και μεγάλες αντιφάσεις.
Οι Ευρωπαίοι Σοσιαλιστές θεωρούν τον Αλέξη Τσίπρα Ευρωπαίο μεταρρυθμιστή και υποδέχονται με ικανοποίηση την έξοδο από τα μνημόνια. Ο Bullman, με τη δήλωσή του, απευθύνεται στη Φώφη Γεννηματά και τον Αλέξη Τσίπρα, έχοντας κατά νου και τις ανάγκες μετασχηματισμού της ίδιας της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας.
Δεν θα το έκανε εάν ήταν να υποδεχτεί στην πολιτική οικογένεια των ευρωσοσιαλιστών έναν Μαδούρο.
Στην ακριβώς αντίπερα όχθη, πάντως, η πολιτική οικογένεια του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος δεν έχει κανένα πρόβλημα να ενσωματώνει τον Αυστριακό Σεμπάστιαν Κουρτς που συγκυβερνά με την πιο σκληρή ακροδεξιά, ή τον διολισθαίνοντα σε φοβικό και ρατσιστικό λόγο Ούγγρο Βίκτορ Όρμπαν. Αλλά αυτό είναι μια συζήτηση που δεν χωρά στο εγχώριο αφήγημα περί Μαδούρο.
Όλα αυτά, βεβαίως, θα τα λύσει η ζωή και, πιθανώς, οι επόμενες ευρωεκλογές. Όμως, επειδή η Ελλάδα εισέρχεται -είτε το θέλουν κάποιοι, είτε όχι- σε μια περίοδο μετά τα μνημόνια και αναζητεί το νέο στίγμα της στο ευρωπαϊκό στερέωμα και στους γεωπολιτικούς συσχετισμούς στη γειτονιά μας, θα ήταν λογικό και χρήσιμο οι πολιτικές δυνάμεις να αρθούν πάνω από τα στερεότυπα και τις διαχωριστικές γραμμές.
Αυτό, αναμφίβολα, αφορά και τον ΣΥΡΙΖΑ. Έσφαλλε κατά το παρελθόν, όταν δεν στιγμάτισε εκείνες τις φωνές που ύψωναν τείχη διχασμού πριν το 2015 (σχετικό άρθρο του Ν. Μαραντζίδη) Από την άλλη, όμως, κανείς δεν δικαιούται να συμψηφίζει όσα είχαν ειπωθεί τότε με αυτά που λέγονται σήμερα. Διότι, συνήθως, οι συμψηφισμοί καταλήγουν στο σημείο μηδέν…