ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΚΟΤΡΩΤΣΟΣ Ο Zinédine Zidane ενημέρωσε πως δεν θα συνεχίσει να κάθεται στον πάγκο της Real Madrid, λίγες ημέρες αφότου η “βασίλισσα” έγινε η πρώτη, στην ιστορία του UEFA Champions League που κατέκτησε τρεις διαδοχικές σεζόν την κορυφή της Ευρώπης.
Δεν υπήρξαν πολλοί που να μην εκπλαγούν από αυτήν την ανακοίνωση. Όσοι τον γνώριζαν, την περίμεναν. Βλέπετε, ο “Zizou” έχει πολύ ξεκάθαρο κώδικα αξιών και μετά τα όσα συνέβησαν τη φετινή σεζόν, έκρινε πως ο κύκλος έκλεισε. Άρα θα πρέπει να προχωρήσει.
O 45χρονος θρύλος του παγκοσμίου ποδοφσαίρου, ελίτ playmaker, με τεχνικά χαρίσματα, την ικανότητα να βλέπει γήπεδο, να ελέγχει την μπάλα και ό,τι γίνεται γύρω του, είχε γίνει η πιο ακριβή μεταγραφή της Real, το 2001, όταν αποκτήθηκε για 77.5 εκατ. ευρώ. Ακολούθησαν τίτλοι, διακρίσεις και το τέλος του 2006, πριν αλλάξει καριέρα και πάρει δύο Champions League σε ισάριθμα χρόνια. Πήρε και ένα πρωτάθλημα Ισπανίας, όπως και ένα Supercopa. Γενικά, αποτυχημένο δεν τον λες. Ούτε ο ίδιος θεωρεί πως είναι αποτυχημένος (φευ). Ίσως να ‘χε άλλες προτεραιότητες όμως, πάντα. Η συνέντευξη που είχε δώσει το 2006, σε περιοδικό ψυχολογίας ίσως είναι η πιο κατατοπιστική, για τα στοιχεία που συνθέτουν αυτόν τον μοναδικό άνδρα. Διαβάστε τι είχε πει.
Με έσωσε το ότι ήμουν ντροπαλός
Το γαλλικό περιοδικό Mon Phychologies είχε ζητήσει από τον Zinédine Zidane συνέντευξη, το 2006, την τελευταία χρονιά της θαυμαστής καριέρας του ως ποδοσφαιριστή. Όταν ήταν ακόμα παίκτης της Real Madrid. Μόλις ο Γάλλος είπε το ΟΚ, όπως αποκάλυψε η δημοσιογράφος του μέσου, Hélène Mathieu “σε κάθε όροφο του κτιρίου, υπήρχαν άνθρωποι που μου εξηγούσαν πως διατίθενται να μου κρατούν το μικρόφωνο. Μητέρες που μου έφεραν φωτογραφίες των γιων τους, για να τα υπογράψει. Πριν τη φωτογράφιση, για το εξώφυλλο του περιοδικού, όλα τα κορίτσια μου έλεγαν πως πρέπει να βρω μπλούζα που να αναδεικνύει τα πράσινα μάτια του. Και ξαφνικά, συνάντησα άνθρωπο που μου είπε, ειλικρινώς, ότι αισθάνεται τυχερός που έπαιζε ποδόσφαιρο, λίγο καλύτερα από άλλους και ότι δεν πίστευε πως προκύπτει κάποια ιστορία, από αυτήν την ενασχόληση. Ο Zinédine Zidane ήταν ο μόνος που δεν αντιμετώπιζε τον εαυτό του ως σταρ, τη στιγμή που πολλοί άλλοι τον θεωρούν ήρωα”.
Είναι μαζί με την ίδια γυναίκα, από τα 17
Η πρώτη ερώτηση της Hélène ήταν η βασική απορία που είχε. “Γιατί δέχθηκε να δώσεις σε εμάς συνέντευξη, τη στιγμή που έχουν κάνει σχετικά αιτήματα ουκ ολίγα άλλα media;” του είπε, με τον “Zizou” να χαμογελάει και να λέει “γιατί διαβάζω το περιοδικό και μου φάνηκε πολύ φυσικό να δώσω συνέντευξη. Πρέπει βέβαια, να ομολογήσω ότι η σύζυγος μου αγοράζει το Mon Psychologies και εκείνη που το διαβάζει, κατά πρώτο λόγο. Την ενδιαφέρει σε ό,τι αφορά και την εκπαίδευση των παιδιών μας, αλλά και για τη ζωή. Όλα δεν περνούν από τη ψυχολογία;”. Είναι για χρόνια παντρεμένος με την ίδια γυναίκα. Γνώρισε την Véronique Fernández, όταν ήταν 17 χρόνων, ενώ έπαιζε στην Cannes (1988-89). Παντρεύτηκαν το 1994 και απέκτησαν τέσσερα παιδιά. “Πώς δεν παρασύρθηκες από μοντέλα;” τον ρώτησαν. “Δεν έχω εξήγηση” απάντησε “προφανώς είχα ήδη συναντήσει τον άνθρωπο μου”.
Ήθελε πάντα μεγάλη οικογένεια; “Ήταν κάτι το απαραίτητο για εμένα, γιατί προέρχομαι από μεγάλη οικογένεια. Εκτός αυτού και η γυναίκα μου αγαπούσε πολύ τα παιδιά. Αναγκαστήκαμε να σταματήσουμε στα 4, γιατί έκανε καισαρική σε κάθε γέννα. Διαφορετικά, θα είχαμε πολλά περισσότερα, γιατί έχουμε την τύχη να μπορούμε να τα μεγαλώσουμε”.
Δεν έκλεψα λεφτά. Για να μου τα δίνουν, τα άξιζα
Eκείνη τη χρονιά, βάσει των επίσημων στοιχείων με τα κέρδη των ποδοσφαιριστών, ήταν στην 6η θέση των πιο ακριβοπληρωμένων. Αισθανόταν άσχημα απέναντι στους γονείς του και τις μάχες που έδωσαν, για να μεγαλώσουν τα δικά τους παιδιά; “Καθόλου! Δεν τα έχω κλέψει αυτά τα λεφτά. Από τη στιγμή που μου τα έδωσαν, σημαίνει ότι τα άξιζα, παρ’ ότι υπάρχουν άνθρωποι που κάνουν πιο σημαντικά πράγματα από εμένα και δεν “βγάζουν” τα ίδια χρήματα. Υπάρχουν γιατροί που σώζουν ζωές. Ξέρετε, όταν ο πατέρας μου δεν είχε μεγάλο εισόδημα, δεν μας βοήθησε κάποιος. Μόνος του τα κατάφερε και έκανε τα παιδιά του άνδρες. Σήμερα, θερίζουμε τους καρπούς που εκείνος και η μητέρα μου έσπειραν. Και νιώθω πολύ ευτυχισμένος για εκείνους”.
Οι γονείς μου, δεν μου έλεγαν “σ’ αγαπώ”, παρ’ όλα αυτά ήμουν σίγουρος πως με αγαπούν πιο πολύ από τη ζωή τους
Μεγάλωσε σε μια φτωχή γειτονιά της Marseille. Πού αποδίδει το γεγονός ότι εν αντιθέσει με πολλά άλλα παιδιά της περιοχής, εκείνος κατάφερε να ξεχωρίσει, να προχωρήσει; “Και αυτό συνέβη εν πολλοίς, χάρη στην οικογένεια μου. Πριν γίνω ποδοσφαιριστής, ήμουν ένα αγαπητό μικρό παιδί, προστατευμένο από όλα, γιατί ήμουν ο μικρότερος της επταμελούς οικογένειας μου. Δεν μου έδιναν αγάπη μόνο στα λόγια, όπως κάνουν όλοι σήμερα. Οι γονείς μου δεν έλεγαν “σ’ αγαπώ”. Αυτό είναι κάτι που ουδέποτε άκουσα από τον πατέρα μου. Και παρ’ όλα αυτά, αντιλαμβανόμουν πως με αγαπά πιο πολύ από τη ζωή του. Το είχε αποδείξει με το να με προστατέψει”.
Η δημοσιογράφος του ζήτησε να δώσει ένα παράδειγμα, της προστασίας που απήλαυσε. “Οι γονείς μου δεν με άφησαν ποτέ μόνο, στην πόλη. Ποτέ. Ακόμα και όταν πήγαιναν στο supermarket, με έπαιρναν μαζί. Σίγουρα δεν ήμουν χαρούμενος, αλλά αρνούνταν να με αφήσουν σπίτι, μόνο. Όταν με επέλεξαν, στα 14, να πάω στις Κάννες, δεν ήθελαν να μείνω στο προπονητικό κέντρο, γιατί εκεί θα ήμουν μόνος. Βρήκαν μια οικογένεια που με υποδέχθηκε και με φιλοξένησε. Με άφησαν να πάω, μόνο υπ’ αυτήν την προϋπόθεση. Ακόμα βλέπω τον κύριο και την κυρία Elineau. Τους θυμάμαι με αγάπη. Η μητέρα μου έφτιαχνε σάντουϊτς! Ως πρότυπα είχα και τα αδέλφια μου. Όλοι εργάζονταν και όλοι λάβαμε τις ίδιες αξίες”.
Οι φίλοι μου είχαν και άλλα πράγματα στο μυαλό τους. Εγώ είχα μόνο το ποδόσφαιρο
Πώς μπήκε το ποδόσφαιρο στη ζωή του; Τι παραπάνω είχε από άλλους; “Όταν ήμουν παιδί, ήμασταν μια ντουζίνα παιδιά που παίζαμε ποδόσφαιρο κάθε μέρα. Αυτό που ενδεχομένως να έκανε την ειδοποιό διαφορά είναι πως το ποδόσφαιρο ήταν το μόνο πράγμα που είχα εγώ στο μυαλό μου. Οι φίλοι μου το λάτρευαν, αλλά επίσης τους άρεσε να πηγαίνουν στον κινηματογράφο, βόλτες με φίλους. Εγώ ήθελα μόνο να παίζω ποδόσφαιρο. Δεν είχα επιτυχία στο σχολείο και είπα στον εαυτό μου “αν δεν διαβάζω, θα πρέπει να πετύχω στο ποδόσφαιρο. Μετά, άρχισα να το αναλύω ενδελεχώς, το πώς θα υλοποιήσω το στόχο. Κατάλαβα πως όταν πραγματικά θες κάτι, δεν πρέπει να αφήνεις το παραμικρό στην τύχη. Ούτε να αποπροσανατολίζεσαι, από άλλες επιθυμίες”.
Θυμάται την πρώτη του μπάλα; “Όχι. Και δεν είμαι σίγουρος πως είχα ποτέ δική μου μπάλα. Θυμάμαι όμως, το πρώτο ζευγάρι ποδοσφαιρικά παπούτσια. Μου τα πήρε ο πατέρας μου. Ήμουν 11 χρόνων και είχε κάνει οικονομίες, για να μου τα προσφέρει”. Ένιωθε σαν παιδί ακόμα, όταν ήταν στο γήπεδο; “Όχι ακριβώς! Η αλήθεια είναι πως μου ‘χει συμβεί και αυτό. Αλλά έχω πολλές ευθύνες πια“.
“Σε σύλλογο, όπως είναι η Ρεάλ Μαδρίτης, υπάρχει πίεση. Δεν είναι πια ένα παιχνίδι. Παίζοντας τρία χρόνια εκεί, είναι σαν να αγωνίζεσαι δέκα χρόνια σε άλλη ομάδα”.
Ένιωθε περισσότερο Γάλλος ή Αλγερινός; “Νιώθω πως είμαι από παντού. Κυρίως από τη Marseille. Εκεί γεννήθηκα, εκεί μεγάλωσα, από εκεί έχω τις καλύτερες αναμνήσεις μου. Και φυσικά εκεί άρχισα να παίζω ποδόσφαιρο. Αυτές οι εικόνες είναι καρφωμένες στο μυαλό μου. Πρέπει πάντα να επιστρέφουμε στις ρίζες μας, στη γειτονιά μας, στους ανθρώπους που έχουμε αγαπήσει. Σε βοηθά να κρατάς τα πόδια καρφωμένα στο έδαφος”.
Ένιωθε πολίτης του κόσμου, λόγω των διαρκών μετακινήσεων για δουλειά, σε Γαλλία, Ιταλία, Ισπανία; “Είμαι πολύ ευτυχής που είχα τη δυνατότητα να γνωρίσω τόσες διαφορετικές κουλτούρες. Και σήμερα απολαμβάνω να ακούω τα παιδιά μου να μιλούν ισπανικά”. Με τα παιδιά του έπαιζε και ποδόσφαιρο. “Είναι κάτι που απολαμβάνω: να είμαι μαζί τους και να παίζουμε. Κυρίως όμως, με ενδιαφέρει να κάνω μαζί τους, ό,τι αρέσει σε εκείνα”.
Αργότερα, ο πρωτότοκος Enzo (γεννημένος το 1995) που είναι μέσος στη Lausanne Sport, ο δεύτερος Luca (1998) τρίτη επιλογή τερματοφύλακα στη Ρεάλ, ο Theo (2002) μέσος στις ακαδημίες της “βασίλισσας” και κάπως έτσι… έμεινε ο Elyaz (2005), ο οποίος ανήκει επίσης στις ακαδημίες της Ρεάλ.
Πηγή: news247.gr