ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΚΟΤΡΩΤΣΟΣ «Δεν ξέρω αν ανοίξατε το λεξικό του Μπαμπινιώτη. Στη λέξη πάθος έχει τη φωτογραφία μου», αποκαλύπτει ευδιάθετος στο ΝΕWS 24/7, λίγες ώρες προτού ανεβεί στη σκηνή του θεάτρου Βράχων για τη sold out αποψινή συναυλία του, ο μέγιστος συνθέτης μας Θάνος Μικρουτσικος, που παραμένει παθιασμένος με τη ζωή και τη μουσική, σε πείσμα των χημειοθεραπειών στις οποίες υποβάλλεται.
Διαβάστε ολόκληρη τη συνέντευξη στην Ιωάννα Κλεφτογιάννη στο news247.gr
Με πάθος έφηβου μας μίλησε για τα «4160 Σαββατοκύριακα» που μας αναλογούν στη ζωή, για το όραμα μιας « κοινωνίας που ο ποιητής θα ψαρεύει και ο ψαράς θα γράφει ποιήματα», για την περιπέτεια της μουσικής, που ξεκίνησε σαν «μουσική εκκένωση», από ένα γλυκό του κουταλιού στη γενέθλιο Πάτρα και τον Αλέξη Τσίπρα που «ήταν ωραίο παιδί και εξακολουθεί να είναι ωραίο». Καταλήγοντας «αν ήμουνα αυτή τη στιγμή υπουργός Πολιτισμού μπορεί και να ήμουνα χειρότερος από την Κονιόρδου».
Πώς είναι το ηθικό σας λίγες ώρες πριν από δυο sold out συναυλίες;
Το ηθικό μου είναι γενικώς καλά, αλλά και σε σχέση με όλα όσα συμβαίνουν σε μένα. Σε σχέση με τις συναυλίες υπάρχει μια ιδιαίτερη συγκίνηση, λόγω της πολύ μεγάλης αγάπης που μου στέλνει ο κόσμος.
Ηταν αναμενόμενη, αλήθεια, τέτοια αγάπη;
Τα τελευταία χρόνια είχα καταλάβει ότι υπάρχει μια σχέση με μένα και τον κόσμο που βασιζόταν σε μια μεγάλη ειλικρίνεια κι από τις δυο μεριές και είχα διαπιστώσει ιδιαίτερα στα νέα παιδιά μια οικειότητα μετά σεβασμού. Αυτό το «Θάνο, τι κάνεις;» και «Θάνο, θα είμαστε εκεί». Αυτό το «Θάνο» δεν ήταν ανοίκειο. Είχε εμπεδωθεί αυτή η σχέση. Όμως, τον τελευταίο χρόνο, με την περιπέτεια της υγείας μου, αυτό το πράγμα έφτασε στο ζενίθ. Η διακριτικότητα του κόσμου και η μεγάλη του αγάπη και με συγκίνησαν και ξεπέρασε ό,τι μπορούσα να έχω φανταστεί.
Μια εκδήλωσή της, ένα μήνυμα που μπορεί να μνημονευτεί από τα χιλιάδες που λάβατε…;
Πρόκειται όντως για χιλιάδες, χιλιάδες μηνύματα, μέσω μέιλ, μέσω τηλεφωνημάτων, στο δρόμο.
Στο δρόμο τι σας λένε;
Θα σας πω ένα περιστατικό, που συνέβη πριν από 6-7 μέρες. Βγήκα μια βόλτα κατά τις 10 το βράδυ εδώ στη γειτονιά μου, στο Μετς, και είναι ένα μηχανάκι με ένα πιτσιρίκο επάνω. Μόλις σκοτείνιαZε, τον διέκρινα, είχε και τατουάζ στο χέρι του. Το παιδί φρενάρει στα 30 μέτρα, γυρίζει και μου λέει:«Θάνο, ο Βύρωνας δεν θα μας χωρέσει!».Ανοίγοντας η μηχανή ξανά,αποχώρησε φωνάζοντας :«Σ’αγαπάμε».»
Αυτό είναι ένα είδος δικαίωσης;
Αναμφισβήτητα. Πώς λέγανε οι αρχαίοι «μηδέν κακό αμιγές καλού». Είναι ένα είδος δικαίωσης, αλλά έχει στέρεες βάσεις. Η σχέση που προϋπήρχε πήγε στο ζενίθ.
Απ΄την αρχή της αρρώστιας ήσασταν μαχητικός, είπατε «Καρκίνε, τα έβαλες με λάθος άνθρωπο. Θα σε ταλαιπωρήσω φρικτά». Αυτή την δύναμη, την αισιοδοξία από πού την αντλείτε;
Καταρχήν θέλω να ξεκαθαρίσω ότι είπα ότι θα ζήσω χωρίς να φοβάμαι και θα το παλέψω μέχρι τέλους. Ταυτόχρονα, έλεγα ότι αυτή η αρρώστια είναι πολυπαραγοντική και αυτόνομη και κανείς δεν ξέρει ποιος θα νικήσει στο τέλος. Δεν είναι η θέση μου αφελής, πως ό,τι και να γίνει θα νικήσω. Είναι ότι δεν φοβάμαι, θα το παλέψω, έχω δύναμη. Την αντλώ κι απ΄την αγάπη του κόσμου. Για μένα αυτή η στάση ήτανε όμως ονόδρομος. Και ήτανε μονόδρομος γιατί έζησα έτσι όλη μου τη ζωή.
Πώς τη ζήσατε;
Κοιτάξτε, όταν ζεις 70 συναπτά χρόνια, είμαι 71 τώρα, ρουφώντας κάθε στιγμή, παλεύοντας με τη μουσική, παλεύοντας με τα προσωπικά σου, παλεύοντας με την κοινωνική χειρονομία, δεν γίνεται αν σου συμβεί αυτό που μου συνέβη να το βάλεις κάτω και να αρχίσεις να εκλιπαρείς για τη ζωούλα μου. Δεν υπάρχει ούτε μία στο εκατομμύριο περίπτωση! Αυτό είπα κι αυτό εκτιμήθηκε. ‘Οχι μόνο ανθρώπους που έχουν στο περιβάλλον τους άνθρωπο άρρωστο και πήραν μια εμψύχωση. Ακόμη και άνθρωποι που δεν έχουν σχέση με την αρρώστια μου είπανε ότι αυτή η στάση μου τους δίνει δύναμη να προχωρήσουνε. Αυτή όμως η στάση για μένα ήταν απολύτως φυσιολογικό ή. Αυτό είμαι, αυτό έκανα κι αυτό θα συνεχίσω να κάνω μέχρι τέλους.
Επομένως, τον τελευταίο χρόνο των θεραπειών, από τότε που ξεκίνησε η περιπέτεια δεν έχετε κλονιστεί, δεν έχετε φοβηθεί ούτε μια στιγμή; Δεν φοβάστε το θάνατο;
Ρωτήσανε το Γούντι Αλεν στα 80α γενέθλιά του «τον θάνατο τον φοβάστε;». Κι αυτός τους απάντησε: «Εγώ; Καθόλου! Απλώς όταν θα έρθει δεν θα ήθελα να είμαι εκεί». Πέραν αυτού του αστείου, σε μια πολύ μεγάλη συνέντευξη, με αφορμή μια συναυλία μου στο Ηρώδειο, είχε βγει τίτλος «Δεν τον φοβάμαι τον θάνατο». Δεν το είχα πει ηρωϊκά. Απ΄την ώρα που γεννιόμαστε μέχρι την ώρα που πεθαίνουμε, υπό νορμάλ συνθήκες, περνούν 4160 Σαββατοκύριακα. Τόσο λίγα. Τα οποία περνούν σαν αστραπή. Σαν σίφουνας. Αρα ένας λογικός άνθρωπος, ένας ορθολογιστής, ξέρει ότι κάποια στιγμή θα έρθει το τέλος. Κι όσο μειώνονται τα Σαββατοκύριακα τόσο το τέλος πλησιάζει. Εγώ αισθάνομαι σαν πυγμάχος, που πυγμαχεί με ένα τύπο πολύ ψηλό, που είναι ο χρόνος, ο οποίος στο τέλος μετατρέπεται σε θάνατο, γιατί στο 15ο γύρο θα σε ρίξει νοκ άουτ. Και το στοίχημα που έβαλα στον εαυτό μου και το τήρησα, είναι σε κάθε γύρο να τον νικάω στα σημεία.
Η περιπέτεια με την υγεία σας σάς έκανε να δείτε διαφορετικά τη ζωή, κύριε Μικρούτσικε; Έχετε μετανιώσει για τον τρόπο που τη ζήσατε σε κάποια σημεία της; Θα την ζούσατε διαφορετικά με τη ματιά που έχετε αποκτήσει μέσα από την αρρώστια, την αίσθηση της φθαρτότητας που αποκτήσατε;
Αυτή η περιπέτεια με έκανε ακόμα πιο ευτυχέστερο στον τρόπο που έζησα τη ζωή μου. Προσέξτε, για να μην θεωρηθεί εγωiστικό. Λάθη έχω κάνει αρκετά. Αλλά το ότι μετά από μια διαδρομή μεγάλη είμαι ένας ευτυχισμένος άνθρωπος είναι αποτέλεσμα και των λαθών και των σωστών πράξεων.
Αυτό που είμαι αυτή τη στιγμή και με κάνει όμως ευτυχισμένο μού επιβεβαιώνει ότι καλώς πήγαν τα πράγματα και στους τρεις τομείς της ζωής ενός ανθρώπου: στη δημιουργική δουλειά του, στην προσωπική του ζωή συν την κοινωνική χειρονομία μου,τη στάση μου στα κοινωνικά ζητήματα.
Τι αγαπήσατε περισσότερο, στην τελική σούμα;
Καταρχήν, ανεπιφύλακτα λεω, αγάπησα στη σούμα όλους όσοι ήταν δίπλα μου, και κυρίως τη Μαρία, τη γυναίκα μου και τα τέσσερα παιδιά μου , που είναι στην κορυφή. Απ΄την άλλη μεριά, αγάπησα να βυθίζομαι στη μουσική και να προσπαθώ να ξεπερνάω τις δυνατότητές μου,όχι τόσο να πετυχαίνω στόχους του τύπου « αχ, δεν με έχει παίξει ακόμα η Φιλαρμονική του Βερολίνου, ενώ με έχει παίξει η Φιλαρμονική του Λονδίνου!». Όχι τέτοια πράγματα, αλλά να ξεπερνάω τα όριά μου. Και εκείνο το οποίο αγάπησα, που δεν είναι ακριβώς πολιτικό, αλλά εντάσσεται σε μια τέτοια πολιτική, είναι, παίρνοντας αμπάριζα από τον Κάρολο Μάρξ, ο οποίος νομίζω ήταν ο μεγαλύτερος διανοητής που έβγαλε αυτός ο πλανήτης, η ρήση:«Με βάση το να μην κλείσεις το παράθυρο στο όνειρο, ακόμα και αν συμβαίνουν βάρβαρα πράγματα έξω, να πετύχεις κάποια στιγμή μια κοινωνία, στην οποία ο άνθρωπος να μπορεί να αυτοπραγματωθεί. Πράγμα που σημαίνει μια κοινωνία που ο ποιητής θα ψαρεύει και ο ψαράς θα γράφει ποιήματα».
Εσείς μόνο μέσα από τη μουσική θα μπορούσατε να αυτοπραγματωθείτε τελικά;Έχετε βεβαιωθεί πλέον γι’αυτό;
Έχω κι άλλες αγάπες, που κάποια στιγμή παλέψαν με τη μουσική, για το ποια θα έχει προτεραιότητα. Είναι οι εξαιρέσεις του σύμπαντος, η κοσμολογία. Είμαι μαυροτρυπάς, να έχετε υπόψη σας. Κρυφός μαυροτρυπάς. Στα 21 μου, τελειώνοντας το Μαθηματικό στην Αθήνα, είχα μια υποτροφία για τις ΗΠΑ, όπου για την Κοσμολογία όδευα. Τα ταξίδια στο χρόνο, η έννοια του σύμπαντος με ιντριγκάριζαν, ήταν μεγάλες μου αγάπες, ίσως και γι’αυτό δεν φοβάμαι το θάνατο, ίσως γι’αυτό βλέπω τα πράγματα στη σχετικότητά τους.
Η μουσική σας κέρδισε όμως τελικά. Γιατί;
Αν είμαι 71 ετών τώρα , μουσική κάνω εδώ και 67 χρόνια. Από 4 ετών, που επήλθε η ηλεκτρική εκκένωση η οποία δεν με έχει αφήσει. Πριν λίγο που τέλειωσα την πρόβα, καθόμουνα κι έγραφα μουσική. Είναι ο τρόπος ζωής μου,ο τρόπος που σκέφτομαι, ο τρόπος που ονειρεύομαι εμπεριέχοντας όλα τα αγαπημένα μου πρόσωπα.
Ποιες μουσικές αναφορές σας καθόρισαν;
Είναι πάρα πολλές. Αλλά στις μουσικές είμαι άστατος χαρακτήρας.
Δηλαδή;
Αν με ρωτάγατε πριν από 50 χρόνια, θα έλεγα ο Στραβίνσκι.
Σήμερα;
Ο Σοστακόβιτς…Κάποια στιγμή ο Χατζιδάκις. Πρόσωπα στα οποία έπεφτα με τα μούτρα κάποιες περιόδους επάνω τους. Αλλά αν θέλετε να σας πω όμως μια στιγμή είναι εκείνη, 4 ετών, το 1951, όταν με έστειλε η γιαγιά μου στην Πάτρα, σε τρία σπίτια πιο πέρα που ζούσε η θεία μου η Ηλέκτρα, η οποία ήταν πιανίστα, να της δώσω ένα γλυκό του κουταλιού. Τα σπίτια τότε ήταν νεοκλασικά με πολλά σκαλιά. 52 ,ήταν της θείας μου, γιατι τα είχα μετρήσει πολλές φορές. Όταν ανέβηκα λαχανιασμένος, μου λέει η θεία Ηλέκτρα: «σήμερα θα παίξω κάτι για σένα».Αυτό έχει σημασία γιατί ήταν παντρεμένη με τον πρώτο ξάδελφο του πατέρα μου τον Αριστείδη Μικρούτσικο,ένα σούπερ διανοούμενο της πόλης, ο οποίος είχε πεθάνει το 1939 στο Νταβός από φυματίωση που θέριζε τότε. Το πιάνο με ούρα που είχαν άνοιξε πρώτη φορά εκείνη τη στιγμή για να μου παίξει ένα κομμάτι ,που αργότερα έμαθα ότι ήταν του Σούμπερτ. Όταν γύρισε στο τέλος και με είδε αποσβολωμένο μου είπε: «τώρα θα το παίξεις εσύ! »Και με κάθισε στο σκαμνί και μου έπιασε το δεξί μου χέρι καθοδηγώντας το να παίξει τις νότες της μελωδίας. Αυτό που μου συνέβη και μου συμβαίνει και τώρα που σας μιλάω είναι μια ηλεκτρική εκκένωση. Τότε σηματοδοτούσε πιθανώς το έτος μηδέν της μουσικής μου πορείας .
Τέτοιας έντασης μουσική εκκένωση ξαναζήσατε από τότε;
Πολλές, αλλά θα σας μιλήσω για ένα περιστατικό. Το τραγούδι της ζωής μου είναι οι «7 Νάνοι στο στο S/S Cyrenia» του Καββαδία. Είμαι εγώ και το πιάνο. Το πιάνο είναι η συνέχεια των χεριών μου. Εγώ όποτε το παίζω απογειώνομαι και χάνω την επαφή με το κοινό. Και σας το λέω μετά λόγου γνώσεως, γιατί αυτό έχει επαναληφθεί 1000 φορές. Το νούμερο δεν είναι καθόλου υπερβολικό. Μπορεί να το έχω παίξει και 2000 φορές. Το τραγούδι είναι μεγάλο γιατί έχει ένα μεγάλο αυτοσχεδιασμό, που κάθε φορά είναι διαφορετικός και καταλήγει στο τραγούδι. Στο τέλος έρχεται η αποθέωση, ενώ κατά τη διάρκειά του επικρατεί η απόλυτη σιωπή .Εγώ διαπίστωσα μετά από τόσες φορές ότι όσο παίζω αυτό το τραγούδι της ζωής μου εγώ εξαφανίζομαι από τη σκηνή, ο κόσμος πιθανών να βλέπει το ολόγραμμά μου κι όχι εμένα. Απλώς, ως φιλόδοξος άνθρωπος και συνθέτης, επιστρέφω μετά για το χειροκρότημα!
Είχατε, κύριε Μικρούτσικε, πάθη στη ζωή σας;
Δεν ξέρω αν ανοίξατε το λεξικό του Μπαμπινιώτη. Στη λέξη πάθος έχει τη φωτογραφία μου.
Ας μου προσδιορίσετε ένα.
Αυτά λογοκρίνονται. Εδώ λογόκρινε το facebook το δίσκο μου με τα Υπόγεια Ρεύματα !
Μέσα από την κοσμολογική θεώρηση της ζωής και του σύμπαντος, σε ποιο Θεό πιστέψατε τελικά;
Δεν είχα ανάγκη να πιστέψω στο Θεό, παρόλο που σέβομαι απόλυτα όλους τους ένθεους ανθρώπους. Εγώ πιστεύω στην μεγάλη έκρηξη. Δεν απευθύνομαι σε κάποιο Θεό, γιατί τις τελευταίες κάποιες χιλιάδες χρόνια που οι κοινωνίες είναι οργανωμένες, ο ρόλος των διαφόρων θρησκειών και της εκκλησίας απεδείχθη τρομερά αντιδραστικός.
Τι ακριβώς θα παίξετε απόψε κι αύριο στο Βύρωνα;
Δυο πράγματα. Το πρώτο, τραγούδια κοινού αισθήματος, τραγούδια που ο κόσμος έκανε δικά του και περπάτησε μαζί μου, τραγούδια που πέρασαν από γενιά σε γενιά. Αυτά που περάσαν σε 4 γενιές, ανάμεσά τους κι ο Καββαδίας, θα είναι παρόντα. Απο εκεί πέρα , θα είναι παρόντα κι αυτά τα τραγούδια που οι 11 τραγουδιστές που μου κάναν την τιμή να είναι απόψε μαζί μου, τραγούδησαν πρώτοι.
Δεν σας κρύβω ότι περίμενα να σας ξαναδώ στο υπουργείο Πολιτισμού με την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ. Υπήρξαν έντονες διαρροές ότι θα αναλαμβάνατε ένα χαρτοφυλάκιο στο οποίο επί κυβερνήσεως Ανδρέα Παπανδρέου κάνατε τομές, αφήσατε δομές. Γιατί δεν προχώρησε αυτή η ιστορία;
Το 1996 όταν έφυγα από το υπουργείο Πολιτισμού, έκανα μια δήλωση ότι δεν θα επανέλθω. Αυτή η δήλωση τότε είχε την εξής σημασία: έκανα μια παύση στη μουσική μου, εγώ και η μουσική μου είμαστε άρρηκτα συνδεδεμένοι, κι αν κάνω οποιαδήποτε νέα παύση αυτό το πράγμα θα με απομακρύνει από τη μουσική. Δεύτερον, είπα επίσης ότι όντας τότε 52 ετών δεν μένει πολύς μεγάλος χρόνος να έχω τη μουσική και τους αγαπημένους μου. Αυτοί ήταν οι δυο λόγοι τότε.
Σήμερα;
Από το ‘96 που έφυγα μέχρι σήμερα που μιλάμε, δεν σας κρύβω, δέχτηκα 4 ακόμη προτάσεις να επανέλθω στο υπουργείο Πολιτισμού, από 3 κυβερνήσεις. Είχαν στο μεταξύ προστεθεί ακόμη 2 λόγοι για να αρνούμαι: Όταν οι επόμενοι υπουργοί του ΠΑΣΟΚ κατάφεραν να καταστρέψουν ό,τι έχει γίνει προηγουμένως, είπα: «θα δουλεύω 3 χρόνια και θα έρχεται μετά η λαίλαπα να τα θερίζει όλα;» Ο τέταρτος λόγος είχε να κάνει και με μια πλήρη πολιτική αντίθεση με τις συγκεκριμένες κυβερνήσεις .
Η νυν κυβέρνηση πώς βλέπετε να το πηγαίνει το καράβι ;
Το καράβι δεν υπάρχει, αγαπητή Ιωάννα, το ολόγραμμά του υπάρχει, δεδομένου ότι χρεώνεται αυτή η κυβέρνηση κάτι που εγώ όχι ως προφήτης αλλά ως αναλυτής, γιατί είμαι καλός στην ανάλυση ,ήξερα από το ’14. Δεν έπεσα από τα σύννεφα το ’15. Η συγκεκριμένη κυβέρνηση μετετέθη από εκεί που θα έσκιζε τα Μνημόνια, δεν θα πλήρωνε το χρέος και θα επανέφερε τα δικαιώματα των εργαζομένων, το δεύτερο μήνα του 15, σε μια απολύτως μνημονιακή κυβέρνηση. Επομένως, τι να συζητάμε τώρα; Τα επιμέρους;
Υπάρχουν επιμέρους εξαιρέσεις;
Επιμέρους μπορεί κανείς να παραθέσει δυο τρεις.Από την άλλη, αυτό δεν αιτιολογει τις κραυγες της νυν Αντιπολιτεύσης που είναι βαθιά συστημική κραυγή και μας έβαλε είτε ως ΝΔ είτε ως ΠΑΣΟΚ σε όλη αυτη την ιστορία.
Η γνώμη σας για τον πρωθυπουργό ποια είναι;
Ο Αλέξης Τσίπρας είναι ο πρωθυπουργός μιας κυβέρνησης που εφαρμόζει 1ο, 2ο και 3ο Μνημονιο. Τώρα, ειναι ωραίο παιδί, εξακολουθεί να είναι ωραίο παιδί, τον είχα γνωρίσει πριν αναλάβει, μου είχε κάνει καλή εντύπωση. Και το 2012 σε κάποιες συζητήσεις που είχαμε κάνει είχε , ας πούμε, πιο ριζοσπαστικές θέσεις και πιο καλές στιγμές. Ξέρω ότι το ’13 έγινε στο ΣΥΡΙΖΑ μια ανατροπή, κέρδισαν οι ρεαλιστικές-δεξιοί του ΣΥΡΙΖΑ κι ο Τσίπρας συμμάχησε μαζί τους. Τελεία και παύλα. Από εκεί και μετά τι να πω; Αν είναι έξυπνος ή δεν είναι;
Είναι έξυπνος;
Ξέρετε ποιοι είναι οι τρεις εξυπνότεροι Έλληνες πολιτικοί τα τελευταία 25 χρόνια για να δείτε και την κατάληξη; Ο Πάγκαλος,ο Βενιζέλος και ο Καρατζαφέρης. Κι οι τρεις έξυπνοι! Είδατε όμως τι κάνανε;
Θα προσθέτατε τον Τσίπρα ως 4ο;
Όχι, δεν έχει αυτή την εξυπνάδα.
Τον Ανδρέα Παπανδρέου, στην κυβέρνηση του οποίου υπήρξατε υπουργός, δεν τον αναφέρετε.
Ο Ανδρέας Παπανδρέου ήταν μεγάλη προσωπικότητα. Δεν έγινα υπουργός του επειδή ήμουνα στο ΠΑΣΟΚ ιδεολογικά. Το ’89 είχα πραγματικά θυμώσει πάρα πολύ με την Αριστερά, γιατί θεωρούσα ότι ιδεολογικά ποτέ δεν συντάσσεσαι με τον πιο ακραίο πολιτικό της διαφθοράς, που ήταν ο Κων/νος Μητσοτάκης. Είχα εκτιμήσει ιδιαίτερα το 81-85 την προσωπικότητα του Παπανδρέου σε ό,τι αφορά στην Οικονομία, με τη μεγάλη αναδιανομή που έκανε με τον Αρσένη, και στα ζητήματα ανεξαρτησίας της χώρας. Ήταν μέγιστος πολιτικός.Προφανώς η Ιστορία θα γράψει και για τις ευθύνες του, αλλά ήταν κι απελπιστικά μόνος στο ΠΑΣΟΚ.
Πολλοί επισημαίνουν ομοιότητες μεταξύ Τσίπρα και Παπανδρέου. Τις διακρίνετε κι εσείς;
Δεν έχω τη δυνατότητα να κάνω τέτοια σύγκριση. Οι συνθήκες είναι πολύ διαφορετικές. Κάποιοι λένε ότι η κυβέρνηση Τσίπρα πάλεψε και ηττήθηκε. Εγώ πιστεύω ότι τα είχε προαποφασισμένα πριν γίνει κυβέρνηση το ’15. Να ήταν αφελής και να πίστευε άλλα; Υπάρχει κι αυτή η πιθανότητα. Όμως αυτό αποκαλύπτει χαμηλή πολιτική ανάλυση.
Η Λυδία Κονιόρδου τα καταφέρνει στο υπουργείο Πολιτισμού;
Η Λυδία καταρχήν είναι μια πολύ σπουδαία ηθοποιός, ίσως και η καλύτερη που έχει παίξει αρχαία τραγωδία.Κοιτάξτε τι συμβαίνει. Αν ήμουνα αυτή τη στιγμή υπουργός μπορεί και να ήμουνα χειρότερος από την Κονιόρδου. Τα Μνημόνια εδώ κι 8 χρόνια καθιστούν κακούς, μέτριους, καλούς υπουργούς το ίδιο. Όταν δεν έχει χρήματα το ΥΠΠΟΑ να πληρώσει ούτε τα ανελαστικά των εποπτευόμενων φορέων του, τι να πω εγώ στην Κονιόρδου; Γιατί, Λυδία, δεν κάνεις το πρόγραμμα Χ Ψ Ζ Ή Ω;
Γιατί ο Έλληνας κατεβαίνει στους δρόμους μαζικά πλέον μόνο για το θέμα των Σκοπίων;
Αυτό είναι ένα τεράστιο ζήτημα. Το φόβο και τη δημιουργία του κακού γούστου και της χαμηλής πολιτικής συνείδησης τον έχουν αναλάβει εργολαβικά εδώ και 30 χρόνια στην Ελλάδα και 50 στο εξωτερικό τα Μέσα Μαζικής Ενημερωσης. Εκτοξεύοντας δισεκατομμύρια τόνους φόβου. Αυτό σημαίνει ότι δεν θα εγκαλέσω τον κόσμο που ενδεχομένως φοβάται και δεν μπορεί να λειτουργήσει μ ένα υψηλό επίπεδο συνείδησης. Συνεπώς, το γιατί δεν αντιδρά πιο δυναμικά και πηγαίνει ακροδεξιά εξηγείται. Σε ό,τι αφορά στο υπερεθνικό, στα συλλαλητήρια τώρα για το Μακεδονικό απλά δείτε τις τηλεοράσεις, που τορπιλίζουν μια πιθανή λύση.