panos_drivas Το Χαν αλ-Ουαζίρ, ένα χάνι εκατοντάδων ετών χάνι στην παλιά πόλη του Χαλεπίου, ξαναβρίσκει την παλιά του αίγλη, μετά την πυκνή σκόνη του πολέμου που το είχε καλύψει για πολλά χρόνια.
Το φημισμένο χάνι αποτελούσε πόλο έλξης για χιλιάδες μουσουλμάνους που πήγαιναν εκει για να χαρούν το βράδυ τους κατά τη διάρκεια του ιερού τους μήνα, του Ραμαζανιού. Εκεί άκουγαν παραδοσιακές μουσικές του Χαλεπίου και χάζευαν τα φίνα χειροποίητα προϊόντα.
Πλουμιστές παραδοσιακές φορεσιές, χειροποίητα τραπεζομάντηλα και το περίφημο σαπούνι Χαλεπίου ήταν αραδιασμένα στους πάγκους των πάμπολλων μαγαζιών στο προαύλιο του χανιού. Οι μουσικές παραστάσεις ήταν έντονα χρωματισμένες με φολκλόρ. Οι χορευτές έκαναν επίδειξη με παραδοσιακά σπαθιά, πηδούσαν και χόρευαν και χτυπούσαν τα τύμπανα.
Σήμερα αναβιώνουν οι παραδόσεις αυτές, όπως και άλλες του Ραμαζανιού. Ανάμεσά τους ο Hakawati, όπως ονομάζεται αυτός που αφηγείται παλιές ερωτικές ιστορίες και ηρωικές πράξεις στα ιστορικά καφενεία. Το Mesaharati είναι μια άλλη παράδοση του Ραμαζανιού, η οποία προφανώς χάθηκε στο Χαλέπι κατά τη διάρκεια του πολέμου και αναμένεται να επανακάμψει. Είναι η εθελοντική εργασία που αναλαμβάνει κάποιος έχοντας ως αποστολή να γυρίζει τους δρόμους κάθε νύχτα του μήνα του Ραμαζανιού για να ξυπνήσει τους πιστούς για το γεύμα πριν από το ξημέρωμα, το γνωστό Σουχούρ.
Οι εικόνες αυτές στέλνουν ένα μήνυμα ότι το Χαλέπι προσπαθεί να συνέλθει από τα δεινά του πολέμου και να αγκαλιάσει ξανά τη ζωή στο έπακρο, καθώς οι κάτοικοί του φημίζονται για την αποφασιστικότητά τους να ξεπερνούν τις δυσκολίες μέσα από τη δουλειά.
Πηγή: ΑΠΕ