ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΚΟΤΡΩΤΣΟΣ Ο Γερμανικός Τύπος κάνει λόγο για το “τέλος της Μέρκελ”.
Η συμφωνία της Καγκελαρίου με τον Χορστ Ζεεχόφερ των Χριστιανοκοινωνιστών επιτεύχθηκε υπό τη δαμόκλειο σπάθη της διάλυσης του κυβερνητικού συνασπισμού και επακόλουθα μιας πρωτοφανούς πολιτικής κρίσης που εύκολα θα μπορούσε να διασπαρεί στον σκληρό ευρωπαϊκό πυρήνα. Η ανακωχή, ωστόσο, δεν προοιωνίζεται αίσια έκβαση σε αυτό που ήδη άρχισε να διαφαίνεται.
του ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΚΟΤΡΩΤΣΟΥ
Σοβαροί αναλυτές στη Γερμανία και τις Βρυξέλλες αναφέρονται σε ένα ιδιότυπο σχέδιο του Ντόναλντ Τραμπ. Το είχε ομολογήσει, άλλωστε, πρόσφατα ο νέος Αμερικανός πρέσβης στο Βερολίνο. Την πρόθεση, δηλαδή, του προέδρου των ΗΠΑ να ενισχύσει ακραία συντηρητικά κόμματα στην Ευρώπη σε μια προσπάθεια “τραμποποίησης” του ευρωπαϊκού πολιτικού συστήματος. Εν μέρει αυτό έχει επιτευχθεί.
Από τον Κατσίνσκι στην Πολωνία έως τον Ούγγρο Βίκτορ Ορμπάν, και από τον φιλόδοξο Αυστριακό καγκελάριο Σεμπάστιαν Κουρτς (που συγκυβερνά με την ακροδεξιά) έως τους Σαλβίνι και Ντι Μάϊο στην Ιταλία και το CSU στη Γερμανία (όπου το επίσης ακροδεξιό AfD απειλεί να ανατρέψει τους συσχετισμούς στην Βαυαρία και άλλού), ήδη το σκληρά συντηρητικό τόξο κάνει ολοένα και πιο αισθητή την παρουσία του. Προσώρας βρίσκει εύφορο έδαφος στο προσφυγικό- μεταναστευτικό, όμως δεν σταματά εκεί. Το σχέδιο για 12 ώρες απασχόληση ημερησίως που προωθεί ο Κουρτς στην Αυστρία και η κατάλυση του κράτους Δικαίου και του πλαισίου ατομικών δικαιωμάτων στις χώρες του Βίζεγκραντ αποκαλύπτουν τον γενικότερο σχεδιασμό.
Η Ευρώπη περνά σταδιακά από την γερμανική ηγεμονία της δημοσιονομικής πειθαρχίας και της τιμωρητικής στάσης έναντι των χωρών του Νότου, στα χρόνια της κρίσης, στην πιθανή επικράτηση ενός νέου συντηρητικού πολιτικού δόγματος που προτάσσει την εσωστρέφεια των εθνικισμών από την ομοσπονδοποίηση και την πολιτική για “περισσότερη Ευρώπη” του Εμανουέλ Μακρόν.
Όλες οι πολιτικές δυνάμεις στην Ευρώπη καλούνται σταδιακά να λάβουν θέση και να συνταχθούν με αυτό τον νέο και εξαιρετικά επικίνδυνο διπολισμό. Ο φόβος δεν αφορά, πλέον, μόνο την Λεπέν, ή τον Βίλντερς, αλλά μια σκληρή Δεξιά που υιοθετεί ή συνεργάζεται με την ακροδεξιά.
Οι ευρωεκλογές του 2019 θα είναι, όπως όλα δείχνουν, η “μητέρα των μαχών”. Η σοσιαλδημοκρατία αδύναμη και αμήχανη, η Αριστερά περιορισμένη και η μετριοπαθής Χριστιανοδημοκρατία εγκλωβισμένη.
Η γερμανική πολιτική κρίση που προφανώς δεν τελείωσε είναι το “εργαστήριο δοκιμών”. Και η δύση του άστρου της Μέρκελ ίσως είναι η “αυγή” μιας ζοφερής περιόδου.