ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΚΟΤΡΩΤΣΟΣ Παρίσι, Οκτώβριος 2005.
Μια ομάδα περίπου δέκα εφήβων μεταναστών, παίζουν ποδόσφαιρο στο γκέτο του Clichy-sous-Bois, ενός από τα υποβαθμισμένα προάστια του Παρισιού. Το παιχνίδι τελειώνει και οι νεαροί κατευθύνονται προς τα σπίτια τους. Ξαφνικά, αστυνομικοί κατακλύζουν την περιοχή. Στη θέα τους, τρεις από τους νεαρούς μετανάστες απομακρύνονται τρέχοντας. Οι αστυνομικοί τους κυνηγούν, στην προσπάθειά τους να κρυφτούν σε έναν ηλεκτρικό υποσταθμό της Γαλλικής εταιρίας ηλεκτρισμού, οι δύο από τους νεαρούς και πεθαίνουν από ηλεκτροπληξία,. Ο τρίτος τραυματίζεται και μεταφέρεται στο νοσοκομείο.
Τα τρία θύματα προέρχονταν από διαφορετικές πολιτισμικές κοινότητες. Οι δύο που σκοτώθηκαν, ο 15χρονος Bouna Traore και ο 17χρονος Zyed Benna ήταν από το Μαλί και την Τυνησία, ενώ ο νεαρός που τραυματίστηκε, ο 17χρονος Muhittin Altun, έχει Τουρκο-Κουρδικές ρίζες.
Τι ακολούθησε (διαβάστε εδώ ) είναι γνωστό. Η εξέγερση στα προάστια του Παρισιού, ωστόσο, ανέδειξε μια πολιτική προσωπικότητα που έμελλε να σημαδέψει την γαλλική αλλά και την ευρωπαϊκή πολιτική σκηνή. Τον Νικολά Σαρκοζί.
Τα επεισόδια σημειώνονται την ώρα που επικρατεί αυξανόμενη πολιτική αβεβαιότητα στη Γαλλία, όπου η ακροδεξιά αρχηγός Μαρίν Λεπέν βρίσκεται ψηλά στις δημοσκοπήσεις για τις προεδρικές εκλογές του Μαϊου. Το Ολνέ-σου-Μπουά είναι μια από τις πολλές περιοχές όπου το 2005 είχαν ξεσπάσει βίαια επεισόδια μετά τον θάνατο δύο εφήβων από ηλεκτροπληξία που είχαν ξεφύγει από αστυνομική καταδίωξη και είχαν κρυφτεί σε σταθμό παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας στη γειτονική συνοικία Κλισί-σου-Μπουά.
Το περιστατικό εκείνο είχε προκαλέσει τρεις εβδομάδες συνεχών ταραχών στη διάρκεια των οποίων πυρπολήθηκαν 10.000 αυτοκίνητα και 300 κτίρια αναγκάζοντας τον τότε υπουργό Εσωτερικών Νικολά Σαρκοζί να κηρύξει τη χώρα σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης και υπογραμμίζοντας έτσι τις τεράστιες διαφορές μεταξύ της πρωτεύουσας και των υποβαθμισμένων προαστίων γύρω από αυτήν.
Ο Σαρκοζί ρίχνει λάδι στη φωτιά των ανισοτήτων στα προάστια του Παρισιού και δίνει το στίγμα των απόψεών του (πολύ κοντά σε εκείνες της Μαρί Λεπέν) αποκαλώντας τους μετανάστες “αποβράσματα” και “αλήτες”.
Σήμερα, ο γαλλικός Τύπος υποκλίνεται στην ομάδα του Ντεσάμπ που κέρδισε επάξια το Παγκόσμιο Κύπελλο κάνοντας λόγο (Le Monde) για “σύμβολο της πολυπολιτισμικότητας και της ενότητας της χώρας”.
Διόλου τυχαία. Το 78,3% του ρόστερ της Εθνικής Γαλλίας, δηλαδή 17 από τους 23 ποδοσφαιριστές, αποτελείται από παιδιά μεταναστών (σ.σ. το αντίστοιχο ποσοστό μεταναστών επί του πληθυσμού της Γαλλίας είναι 6,8%), σε ένα Μουντιάλ στο οποίο οι 82 από τους 736 ποδοσφαιριστές που συμμετείχαν δεν έχουν γεννηθεί στις χώρες που εκπροσώπησαν, σύμφωνα με το ενδιαφέρον ρεπορτάζ της lifo.gr.
Μαλί, Σενεγάλη, Καμερούν είναι μερικές μόνο από τις χώρες καταγωγής των ποδοσφαιριστών της Εθνικής Γαλλίας. Τα “αποβράσματα” του Σαρκοζί όχι μόνο “τραγουδούν ακόμα” τη Μασσαλιώτιδα, αλλά παίζουν ποδόσφαιρο και εκπροσωπούν τη Γαλλική Δημοκρατία κατά τρόπο που θα έκανε τη Λεπέν και τον άλλοτε εμβληματικό ηγέτη της γαλλικής Δεξιάς να κοκκινίζουν από ντροπή. Εάν, βεβαίως, υποθέσουμε πως ο ακραίος διχαστικός και ρατσιστικός λόγος μπορεί να συναντηθεί με τη ντροπή.
Ενδιαφέρον το παραπάνω σκίτσο στον γαλλικό Τύπο
Δικαίως, λοιπόν, θέτουν ορισμένοι το ρητορικό ερώτημα: Είναι ο Εμπαπέ Γάλλος και Ευρωπαίος. Αυτονόητη η απάντηση. Ο τρόπος με τον οποίο ο Πογκμπά και ο Μεντί απολαμβάνουν την κατάκτηση του Μουντιάλ παρέα με τον ενθουσιασμένο Εμανουέλ Μακρόν αποδεικνύει πως η σημερινή γαλλική πολιτική ηγεσία δεν θέλει να θυμάται τις ακροδεξιές απόψεις του Σαρκοζί. Αυτό δεν σημαίνει, ωστόσο, πως οι απόψεις δεν υπάρχουν ακόμα. Το αντίθετο. Οι τελευταίες εθνικές και προεδρικές εκλογές στη Γαλλία έδειξαν πως οι “κηλίδες” όχι μόνο υπάρχουν ακόμα αλλά έχουν απλωθεί. Τα γαλλικά προάστια, όπου ζουν οι μετανάστες κάτω από συνθήκες συχνά απάνθρωπες παραμένουν στη θέση τους ως “μνημεία” της Ευρώπης των ανισοτήτων και του διχασμού.
https://twitter.com/BleacherReport/status/1018573124785369089
Η Γαλλία, όμως, έχει τη δυνατότητα να ενσωματώνει τους μετανάστες της. Και το 1998, άλλωστε, μια άλλη ομάδα με μετανάστες από τη Γκάνα και τη Μαρτινίκα και αρχηγό τον αλγερινής καταγωγής Ζινεντίν Ζιντάν, είχε πάλι σηκώσει το Παγκόσμιο Κύπελλο (επτά χρόνια μετά, ωστόσο, τα προάστια του Παρισιού πήραν φωτιά, αφού η κατάκτηση ενός Μουντιάλ δεν σημαίνει και την άρση των ανισοτήτων…).
Θα συνέβαινε το ίδιο στην Αυστρία του Σεμπάστιαν Κουρτς; Στην Ουγγαρία του Βίκτορ Όρμπαν; Στη Βαυαρία του Χορστ Ζεχόφερ και του AfD; Ή στην Ιταλία του Ματέο Σαλβίνι; Μάλλον όχι.
Το γαλλικό πολιτικό και κοινωνικό εργαστήριο βρίσκει διόδους να εκτονώσει τις σχετικές πιέσεις.
Όμως, ας μη γελιόμαστε, η ομάδα του Ντεσάμπ δύσκολα θα μπορούσε να εκπροσωπήσει οποιαδήποτε από τις παραπάνω χώρες. Πως θα συνέβαινε άλλωστε, όταν οι μετανάστες είναι “ξένο σώμα” στις περισσότερες περιοχές της Ευρώπης, ή, στην καλύτερη περίπτωση (Γερμανία) ενσωματώνονται επιλεκτικά στην χαμηλή παραγωγή και μόνο για να ενισχύσουν το βιοτικό επίπεδο το οποίο απολαμβάνουν οι “καθαροί”.
Όπως δεν πρέπει και να τρέφει κανείς αυταπάτες πως η “αποθέωση” του Εμπαπέ θα οδηγήσει τον Μακρόν ή οποίονδήποτε άλλον ευρωπαίο ηγέτη να ασκήσει πολιτικές που θα καταργήσουν τα γκέτο των μεταναστών, όπου ακόμα ζουν υπό άθλιες συνθήκες οι έχοντες την ίδια καταγωγή με τον 19χρονο ποδοσφαιριστή- ίνδαλμα των Γάλλων.
Στις ευρωεκλογές του 2019, οι Γάλλοι που μεθυσμένοι από εθνικό ενθουσιασμό σήκωναν τη σημαία στην πλατεία του Πύργου του Άϊφελ θα δώσουν, δυστυχώς, πάλι υψηλότατα ποσοστά στο ακροδεξιό “Εθνικό Μέτωπο”, όπως και πολλοί Ευρωπαίοι σε άλλες χώρες θα ενισχύσουν έτι περαιτέρω τους νεοναζί και τους λαϊκιστές της ακραίας δεξιάς.
Αξία πρωταθλήτρια κόσμου η Γαλλία! Ανάμεσα στα μέλη της χρυσής ενδεκάδας κ οι Μπαπέ, Ουμτιτί, Πογκμπά, Καντέ, Ματουιντί. Μια ακόμη ευκαιρία για τον @kmitsotakis , μήπως καταλάβει την διαφορά μεταξύ εθνικότητας κ ιθαγένειας, αλλά κ απίστευτος πόνος για τους ρατσιστές τύπου Λεπέν!
— Dim. Papadimoulis (@papadimoulis) July 16, 2018
Σ.Κ
Διαβάστε το άρθρο του Κώστα Γιαννακίδη στο protagon.gr