Μίλησε στο ραδιόφωνο 24/7 ο επίτροπος μεταναστευτικής πολιτικής Δημήτρης Αβραμόπουλος. Και πέραν των σχολίων του για το μέτωπο του λαϊκισμού Σαλβίνι- Όρμπαν και άλλα πολλά σχετικά με το χαρτοφυλάκιό του, παρενέβη και στα εσωτερικά πολιτικά πράγματα.
του ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΚΟΤΡΩΤΣΟΥ
Έκανε λόγο για έξοδο από τα μνημόνια και αλλαγή σελίδας, επέμεινε πως πρέπει τώρα να υπάρξει συνεννόηση και -γιατί όχι- συναίνεση των πολιτικών δυνάμεων σ’ αυτή τη νέα εποχή, και άσκησε έμμεση πλην όμως σαφή κριτική ακόμα και στο κόμμα του, λέγοντας πως εάν υπήρχε συναίνεση μετά την υπαγωγή στο πρώτο μνημόνιο (2010) η Ελλάδα θα είχε βγει από την περιπέτεια δύο χρόνια αργότερα!
Για τους έχοντες αδύναμη μνήμη, η αναφορά στρεφόταν προς το σύνολο της τότε αντιπολίτευσης, κυρίως, όμως, προς τη Ν.Δ του Αντώνη Σαμαρά (στην οποία συμμετείχε και ο ίδιος ως αντιπρόεδρος και, όπως, είναι γνωστό είχε διατυπώσει διαφωνίες- ίσως όχι τόσο δυνατά όσο θα μπορούσε), που δεν προσέφερε στήριξη και αντιπολιτευόταν με την ατζέντα του Ζαππείου, ενώ εξοστράκιζε όσους διαφωνούσαν (Μπακογιάννη, Αυγενάκης κ.ά).
Απόψεις του Δημήτρη Αβραμόπουλου είναι αυτές, πιθανώς, θα μπορούσε να πει κάποιος, με κάποια δόση πολιτικής ιδιοτέλειας. Είναι βέβαιο πως αυτό θα ισχυριστούν κάποιοι.
Το ενδιαφέρον είναι, όμως, πως αυτή η σημαντική παρέμβαση του κορυφαίου της συντηρητικής παράταξης και Ευρωπαίου επιτρόπου αποσιωπήθηκε από το σύνολο σχεδόν των αντιπολιτευόμενων μέσων ενημέρωσης. Αλλά και από τα σχόλια των στελεχών της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Καμία αναφορά στις προτροπές Αβραμόπουλου για συνεννόηση. Καμία, έστω και κριτική προσέγγιση της άποψής του ότι “βγήκαμε από τα μνημόνια” χωρίς υποσημείωση για κάποιο κρυφό 4ο μνημόνιο ή οτιδήποτε άλλο. Κυρίως, όμως, καμία αναφορά στα περί συναίνεσης στο μεταμνημονιακό πεδίο.
Με τον ίδιο τρόπο αποσιωπούνται παρόμοιες αναφορές του Προέδρου της Δημοκρατίας Προκόπη Παυλόπουλου και άλλων προσωπικοτήτων του δημόσιου βίου (Βαγγέλης Μεϊμαράκης, Νίκος Αλιβιζάτος, Γιώργος Παπανδρέου κ.ά). Τυχαίο;
Υ.Γ Το γεγονός ότι ο Δημήτρης Αβραμόπουλος βρέθηκε εμπλεκόμενος στην υπόθεση Novartis θα έλεγε κανείς ότι θα μπορούσε να αποτελέσει αφορμή και αφετηρία για έναν “μέχρι τέλους” πόλεμο κατά της κυβέρνησης. Δεν το έπραξε. Το αντίθετο. Κι αυτό -μαζί με την γνώση που έχει για τα εξαιρετικά επικίνδυνα ρεύματα δεξιού λαϊκισμού που διατρέχουν την Ευρώπη- τον οδηγεί σε μία άλλη θεώρηση των πραγμάτων. Η οποία πόρρω απέχει από τις “κραυγές” που ακούγονται στο κόμμα του.