panos_drivas Η ελληνική κρίση έχει επισήμως τελειώσει και οι Υπουργοί Οικονομικών της Ευρωζώνης που συνεδριάζουν σήμερα στη Βιέννη δεν έχουν την ελληνική υπόθεση καν στην ατζέντα τους. Αν και από μόνο του αυτό είναι ένα τεράστιο κατόρθωμα, δεν λείπουν οι συζητήσεις στο περιθώριο μεταξύ υπουργών, οικονομολόγων και άλλων υπηρεσιακών παραγόντων για το ποιες θα είναι οι επόμενες κινήσεις στο ελληνικό πολιτικό σύστημα.
Προ εβδομάδων ο Επίτροπος Πιέρ Μοσκοβισί αρνήθηκε να απαντήσει δημόσια στο αν και κατά πόσο το ελληνικό πολιτικό σύστημα έχει αντιληφθεί τα διδάγματα της κρίσης. Ο λόγος που το έκανε ήταν προφανής: δεν ήθελε να προσβάλει κανέναν, δεν ήθελε να χαλάσει την εορταστική ατμόσφαιρα της ημέρας και δεν ήθελε να μπει σε μια ακόμη “δια του Τύπου” διαμάχη με τους πολιτικούς και την πολιτική στην Ελλάδα. Σε αυτή τη φάση θα ήταν άλλωστε αντιπαραγωγικό. Το πρόγραμμα τελείωσε, η χώρα έχει ένα προφίλ και αυτό το προφίλ, δεν πρέπει να χαλάσει, πρέπει να βελτιωθεί.
Στην πράξη όμως και πάλι, οι Βρυξέλλες γνωρίζουν ότι στην Ελλάδα πολλά από τα αυτονόητα της οικονομικής σκέψης δεν είναι καθόλου αυτονόητα. Το άσχημο είναι ότι δεν είναι αυτονόητα και σε πολλές άλλες χώρες και ακριβώς για αυτό το λόγο γίνονται αντικείμενο εκμετάλλευσης από τους ευρωσκεπτικιστές, που αυτή την εποχή, σε πολλές περιπτώσεις δεν έχουν καθόλου αθώο υπόβαθρο και κίνητρα.
Την ίδια ώρα στην Ευρώπη υπάρχουν αυτοί που επιτίθενται στην Κομισιόν και τον Πρόεδρο Γιούνκερ, μέσω του νυν Γενικού Γραμματέα της Κομισιόν και πρώην επικεφαλής του Καμπινέ του Μάρτιν Ζελμάγιερ. Ο Μ.Ζελμάγιερ δεν είναι μόνο ένας παθιασμένος Ευρωπαίος και Δημοκράτης, είναι και πάρα πολύ αποτελεσματικός. Αυτό είχε πειράξει πολλούς που είχαν μάθει να δουλεύουμε με άλλες ταχύτητες. Είχε πειράξει τα Κράτη Μέλη που καρπώνονταν κάθε επιτυχία ως δική τους και φόρτωναν όλες τις αποτυχίες στην ΕΕ. Είχε πειράξει πολλούς που θα ήθελαν να δουν της Ευρώπη να αποτυγχάνει. Τις κρίσεις να μένουν (αντί να παρέρχονται, όπως συμβαίνει). Είχε ενοχλήσει πολλά κατεστημένα, όπως και είχε ενοχλήσει σφόδρα το Βερολίνο, σε αντίθεση με ό,τι λέγεται και γράφεται για αυτό. Ο Μ.Ζελμάγιερ ήταν Ευρωπαίος Γερμανός και όχι Γερμανός Ευρωπαίος. Και όπως φάνηκε στο τέλος κάθε μεγάλης κρίσης, οι διευθετήσεις έγιναν στη γραμμή της Κομισιόν και όχι του Βερολίνου (απαραίτητα).
Ολόκληρο το άρθρο στο real.gr