Newsroom Τραγική επικαιρότητα προσδίδει τo λιντσάρισμα μέχρι θανάτου του ακτιβιστή Ζακ Κωστόπουλου, ενεργού μέλους της κοινότητας ΛΟΑΤΚΙ και του αγώνα κατά του στιγματισμού των οροθετικών ατόμων, στην παράσταση “Γυναίκες από χώμα”, εμπνευσμένη από την υπόθεση των οροθετικών γυναικών και τον διασυρμό τους το 2012, που προετοιμάζουν αυτές τις ημέρες τα μέλη της θεατρικής Ομάδας «Ανδρομέδα».
Με αφορμή τη στοχοποίηση και την καταστολή των τοξικοεξαρτημένων, των οροθετικών, αλλά και κάθε αδύναμου και κοινωνικά αποκλεισμένου, και τον ρόλο της τέχνης απέναντι σε τέτοιου είδους φαινόμενα, οι τέσσερις νεαρές ηθοποιοί της ομάδας (Ντίνα Κούκου, Φανή Γρύλλη, Σοφία Ρούβα και Αναστασία Τσούτση) και μια ακόμη συνεργάτις τους (Έφη Σισμανίδου) μιλούν για το πώς η τέχνη συμπορεύεται με τη διαφορετικότητα και προάγει την ανεκτικότητα. Η παράσταση, κάθε Παρασκευή, Σάββατο και Κυριακή, κάνει πρεμιέρα στις 5 Οκτωβρίου στο Θέατρο Vault στον Βοτανικό σε σκηνοθεσία Κοραή Δαμάτη.
“Δημιουργήσαμε την ‘Ανδρομέδα’ γιατί μας ενδιαφέρει να θίξουμε θέματα κοινωνικής αδικίας, ρατσισμού, ανισότητας, μορφές καταπίεσης της διαφορετικότητας και να κάνουμε την τέχνη μας αφορμή για κοινωνική δράση, μελέτη και έρευνα. Είναι σημαντικό να αντιληφθούμε ότι όσο ξεχνάμε, όσο υιοθετούμε λανθασμένες απόψεις για τα πράγματα που συμβαίνουν γύρω μας και όσο μένουμε απαθείς, δεν θα επέλθει καμία αλλαγή στην κοινωνία μας”, υποστηρίζει η Σοφία Ρούβα.
“Όταν έμαθα για τον διασυρμό των οροθετικών γυναικών ένιωσα αρχικά φόβο, αλλά μετά θύμωσα πολύ. Όσα έγιναν θύμιζαν Μεσαίωνα και κυνήγι μαγισσών. Σαν μέλος αυτής της κοινωνίας έχω την ανάγκη να αντιστέκομαι με όποιον τρόπο μπορώ σε τέτοιες πρακτικές”, υπογραμμίζει η Ντίνα Κούκου.
Οι νεαρές ηθοποιοί, που μόλις αποφοίτησαν από τη Δραματική Σχολή, υποστηρίζουν πως η πρώτη τους αυτή παράσταση είναι κι “ένας τρόπος αντίστασης και διαμαρτυρίας”, καθώς, όπως λένε, “η κοινωνία μας δεν πρέπει να ξεχνά. Και η τέχνη είναι μια υπενθύμιση, μια παρηγοριά κι ένα καταφύγιο απ’ τη μιζέρια και την ασχήμια. Αφυπνίζει τις συνειδήσεις”.
Και οι τέσσερις εξηγούν πως την άνοιξη του 2012, με τη διαπόμπευση των οροθετικών γυναικών, συνειδητοποίησαν πόσο εύκολα καταπατούνται και εξευτελίζονται τα ανθρώπινα δικαιώματα. “Έξι χρόνια μετά, είδα πόσα περισσότερα επίπεδα είχες να ξεφλουδίσεις απ’ αυτό το γεγονός. Επίπεδα που μας αφορούν όλους. Και πόσες υποθέσεις ακόμα, τόσο στην Ελλάδα όσο και στην Ευρώπη, αλλά και σε όλο τον κόσμο, έχουν μείνει αξεφλούδιστες. Μου αρέσει να λέω ιστορίες. Το θέατρο είναι ο μόνος τρόπος που έχω νιώσει ότι πραγματικά μπορώ να τις πω”, μας λέει η Φανή Γρύλλη.
“Αποφασίσαμε να μιλήσουμε γι’ αυτό το γεγονός γιατί μας αφορά όλους και γιατί υπάρχει άγνοια και παραπληροφόρηση γύρω από το θέμα. Ερευνήσαμε, μιλήσαμε και ενημερωθήκαμε. Μέσω της τέχνης που σπουδάσαμε θέλουμε να επικοινωνήσουμε το γεγονός στον κόσμο. Γιατί η τέχνη διευρύνει τους ορίζοντές μας, μας αφυπνίζει, φέρνει κοντά διαφορετικούς ανθρώπους, διαφορετικούς τρόπους σκέψης, μας κάνει να αναζητούμε απαντήσεις πιο ουσιαστικές από αυτές που ακούμε καθημερινά, μας δίνει ελπίδα. Μπορεί να μας εμπνεύσει, αλλά και να μας προειδοποιήσει ότι δεν είμαστε άτρωτοι. Σε αυτά τα δύσκολα χρόνια που ζούμε, είναι ανάγκη να έρθουμε κοντά, να επικοινωνήσουμε και να μην ξεχνάμε πως η τέχνη κρατά ζωντανή τη μνήμη”, επιμένει η Αναστασία Τσούτση.
Ηθοποιός που, αν και δεν είναι μέλος της ομάδας, συνεργάζεται στην παράσταση, η Έφη Σισμανίδου δεν διστάζει να πει πως “οι ‘Γυναίκες από χώμα’ είναι μια παράσταση – καταγγελία που στρέφει τα βλέμματα στην καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και στην υποτίμηση της ανθρώπινης ζωής. Φωτίζει την άλλη πλευρά, τη σκοτεινή. Αυτή που σπάνια προβάλλεται στα μέσα ενημέρωσης χωρίς να παραποιηθεί. Μας υπενθυμίζει πόσο αναλώσιμοι είμαστε. Πόσο αβοήθητοι μέσα στην άγνοιά μας”.
ΠΗΓΗ: avgi.gr