ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΚΟΤΡΩΤΣΟΣ Ο Χαρίλαος Φλωράκης συνήθιζε να λέει συχνά, αναφερόμενους σε πολιτικούς αντιπάλους αλλά και συντρόφους, πως ” ότι ρίχνει (σ.σ η ακριβής έκφραση αφορούσε μια άλλη …φυσική πράξη) κανείς στη θάλασσα το βρίσκει στο αλάτι”. Αναμφίβολα σοφό. Και ακριβές.
του ΓΙΩΡΓΟΥ ΔΕΛΗΓΙΩΡΓΟΥ
Αργά ή γρήγορα καθένας βρίσκει μπροστά του όσα είπε κατά καιρούς, συνήθως προπετώς ή με υπερβάλλουσα αυτοπεποίθηση ότι ακόμα και οι πλέον ακραίες διατυπώσεις χάνονται στον πανδαμάτορα χρόνο. Πολλοί υπέστησαν τη βάσανο να ανασύρονται από τη μνήμη των λίγων και να εκθέτονται στη δημόσια σφαίρα κουβέντες που είχαν ειπωθεί σε άλλη πολιτική συγκυρία.
Το λατινικό “verba volant, scripta manent” δεν ισχύει στους χρόνους μας.Ίσως επειδή όταν οι Λατίνοι θυμοσοφούσαν δεν είχαν υπόψη τους ότι σε κάποιο απρόβλεπτο μέλλον θα υπήρχε το “βαθύ διαδίκτυο”, εκείνο όπου τα πάντα ή σχεδόν τα πάντα καταγράφονται, αποτυπώνονται και διασώζονται.
Στις μέρες μας, η πολιτική αντιπαράθεση γίνεται ολοένα και περισσότερο με όρους social media. Δραστήριοι στο twitter και το Facebook πολλοί εκ των πολιτικών μας (όπως συμβαίνει σχεδόν παντού στη Δύση), παρεμβαίνουν καθημερινά παράγοντας δημόσιο λόγο και αναπαράγοντας τον λόγο και τα επιχειρήματα των άλλων.
Οι της Νέας Δημοκρατίας κατηγορούν ενίοτε εκείνους του ΣΥΡΙΖΑ για όσα είχαν πει και γράψει σε άλλους καιρούς και τούμπαλιν. Ορισμένες φορές η σύγκριση του τώρα με το τότε είναι τόσο αποκαλυπτική που απαιτείται να επιστρατευτεί είτε η συνενοχή των media στην αποσιώπηση, είτε αντιπερισπασμοί με ισοδύναμη ισχύ.
Τι θα ήταν, άραγε, ο Πέτρος Τατσόπουλος εάν ουδείς μπορούσε να ανακαλέσει στη μνήμη τα “κατορθώματά” του με τη…μισή Αθήνα. Ή τις λογοτεχνικές καντρίλιες του που “αποθέωναν” -τότε- τον Αλέξη Τσίπρα και, μετά, τις άλλες που τον εξύβριζαν; Πιθανότατα θα παρέμενε ένας ευπώλητος συγγραφέας, ελκυστικός για τους εκδοτικούς οίκους αλλά μάλλον αδιάφορος για το πολιτικό σκηνικό της χώρας και για τους ψηφοφόρους.
Το ίδιο θα μπορούσε να ισχυριστεί κανείς και για τον αντιπρόεδρο της Ν.Δ. Παρότι δύσκολα θα αμφισβητούσαν πολλοί την επικοινωνιακή χαρισματικότητά του, μια βουτιά στο YouTube πείθει και τον πλέον ακλόνητο για τις ικανότητές του. Καλή (κακή) ώρα, όσα έλεγε πριν μερικά χρόνια για την εξέγερση του Πολυτεχνείου. Τότε που ισχυριζόταν πως κατά την εξέγερση δεν υπήρξε ούτε ένας νεκρός και πως όλα όσα συνέβησαν το 1973 δεν ήταν κάτι περισσότερο από τον “ιδρυτικό μύθο” πάνω στον οποίο ψευδώς βασίστηκε η μετέπειτα “ηγεμονία της Αριστεράς”.
Ελάχιστοι θα το θυμούνταν αν τα ίχνη δεν είχαν παραμείνει ανεξίτηλα (εδώ ). Το γεγονός ότι την ίδια ακριβώς άποψη διατύπωσε τις προάλλες στη Βουλή ο βουλευτής του νεοναζιστικού μορφώματος Γιάννης Λαγός αλλά παλαιότερα (σε συνέντευξή του στη Γιάννα Παπαδάκου) ο γραμματέας της Χρυσής Αυγής Νίκος Μιχαλολιάκος και αρκετοί άλλοι του ιδίου φυράματος (π.χ Κωνσταντίνος Πλεύρης), είναι μία χρήσιμη “ενδοσκόπηση” για εκείνους που επιμένουν στη λατινική ρήση ότι “τα λόγια πετούν”. Πετούν, αλλά, απ΄ ότι φαίνεται, ενίοτε προσγειώνονται στο σήμερα.
Είναι μόνο, θα αναρωτηθείτε, ο Τατσόπουλος και ο Γεωργιάδης; Προφανώς όχι. Είναι αρκετοί. Και απ΄ όλο το πολιτικό φάσμα. Συριζαίοι που οραματίζονταν την έξοδο της Ελλάδας από την ευρωζώνη και “έσκιζαν” τα μνημόνια, ο ίδιος ο πρωθυπουργός που εξαπέλυε μύδρους κατά της Μέρκελ ή του Ολάντ και τώρα αλληλοεπαινούνται, ο Σαμαράς που ορκιζόταν πως δεν θα συνεργαζόταν ποτέ με το ΠΑΣΟΚ και μετά έφτιαχνε άρρηκτο δίδυμο με το Βενιζέλο (και τούμπαλιν) και πολλά ακόμα τέτοια στιγμιότυπα.
Η ζωή προχωρά θα μου πείτε. Και η πολιτική εξελίσσεται. Ναι, αλλά και το YouTube…εκδικείται. Διότι, για τους νοήμονες, υπάρχουν και απόψεις που προδίδουν το “DNA” ενός εκάστου. Κι αυτό δεν αφορά την πολιτική εξέλιξη και τις νέες συνθήκες που κάθε φορά διαμορφώνονται. Αφορά το τι κρύβεις στο πίσω μέρος του μυαλού σου…