ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΚΟΤΡΩΤΣΟΣ Ο Νίκος Αλιβιζάτος δεν είναι κάποιος “διάττων αστέρας” της πολιτικής, ούτε σταρ του επικοινωνιακού παραληρήματος των (προεκλογικών) ημερών.
του ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΚΟΤΡΩΤΣΟΥ
Διάσημος για την επιστημοσύνη του είναι, σεβαστός από το σύνολο της πανεπιστημιακής κοινότητας -ακόμα και από εκείνους που διαφωνούν με κάποιες θέσεις του- και άνθρωπος με βαθύ και ειλικρινές ενδιαφέρον για την πολιτική, στην οποία ενίοτε παρεμβαίνει όχι για να την υπηρετήσει έναντι ανταλλάγματος, αλλά για να την “καθοδηγήσει” προς κατευθύνσεις που ο ίδιος θεωρεί πως είναι οι συμφέρουσες και ενδεδειγμένες. Όταν, άλλωστε, έχει προταθεί για Πρόεδρος της Δημοκρατίας, θα ισοδυναμούσε, τώρα, με έλλειψη αυτοεκτίμησης να σπεύσει να βολευτεί σε κάποιο υπουργικό γραφείο ή να κόβει εισιτήρια allez-retour για Βρυξέλλες και Στρασβούργο. ( διαβάστε την διάψευσή του ).
Η τελευταία γνωστή του παρέμβαση στα κοινά ήταν ότι έβαλε το όνομά του και το κύρος του εγγύηση για να πάρει σάρκα και οστά το εγχείρημα του ΚΙΝ.ΑΛ. Χάρη και σε αυτόν έσπευσαν να συνταχθούν ο Σταύρος Θεοδωράκης, ο Γιώργος Καμίνης και άλλες προσωπικότητες του χώρου της κεντροαριστεράς και, κατά κοινή ομολογία, τα κατάφερε άψογα. Άλλοι ευθύνονται για το “ναυάγιο” που ακολούθησε.
Κάτι δεν πάει καλά, λοιπόν, όταν ο Αλιβιζάτος πέφτει, εσχάτως, θύμα πολιτικού bullying επειδή σε μια συνέντευξή του “τόλμησε” να επισημάνει την ευστροφία του Αλέξη Τσίπρα (“πιάνει πουλιά στον αέρα”, είπε χαρακτηριστικά) και την στροφή του προς τον ρεαλισμό της διεύρυνσης του ΣΥΡΙΖΑ προς την κεντροαριστερά.
Είναι κάτι ανάλογο με αυτά που υπέστησαν για τον ίδιο λόγο, ο διανοούμενος Νίκος Μουζέλης, οι καθηγητές Σωτήρης Βαλντέν και Αντώνης Λιάκος, όσοι, δηλαδή, προτιμούν τις “Γέφυρες” από τα “μπούνκερ” του πολέμου που έχει κηρύξει η Φώφη Γεννηματά υιοθετώντας την γραμμή περί “στρατηγικής ήττας” και “ταπείνωσης” του ΣΥΡΙΖΑ. Τους αποκάλεσαν “ρετάλια” , “υλικό από τα αζήτητα”, “τυχοδιώκτες” και άλλα πολλά και υβριστικά, δίχως κάποια “μειράκια” της πολιτικής να λάβουν υπόψη τους θα μπορούσαν να κάθονται στα έδρανα των αμφιθεάτρων για να τους ακούσουν να αγορεύουν.
Αντιληπτό, βεβαίως, ότι σε αυτή τη μάχη πολιτικής επιβίωσης καθένας μπορεί και δικαιούται να αμφισβητεί την ειλικρίνεια των προθέσεων του Αλέξη Τσίπρα. Δικαιολογημένοι και οι φόβοι περί “λεηλασίας” που διατυπώνονται.
Όλα αυτά, όμως, δεν δικαιολογούν τη χλεύη και τις ύβρεις. Διότι, εν τέλει, όσοι επιτίθενται στον Αλιβιζάτο (και τους άλλους) καλό θα ήταν να σκεφτούν γιατί αυτοί οι πολέμιοι, παλαιότερα, του ΣΥΡΙΖΑ, τείνουν τώρα ευήκοα ώτα στο προσκλητήριο για προοδευτικό μέτωπο. Και τι ενδεχομένως αντιλαμβάνεται ο Αλιβιζάτος και δεν αντιλαμβάνονται οι ίδιοι.